We gaan vandaag naar Marazion, een Joodse naam voor een havenplaatsje in Cornwall, van waaruit je de Engelse variant op Mont Saint Michel kunt zien: Mount Saint Michael. 

Er is een theorie – opgeschreven in ‘The Occult Battle of Britain’ dat hier al in voor-christelijke tijden Foenisische (waaronder Filistijnen) zeevarende handelaren op bezoek kwamen om hier tin in te slaan voor brons.

Dan kwamen er ook Joodse handelaren mee, en wie weet liftte ook Jezus in zijn jeugd met zijn oom Jozef van Arimethea mee.

Zion aan Zee
De berg ligt aan het oude havenplaatsje Marazion. ‘Mara’ betekent ‘bitter’, in de interpretatie van 1 theorie over vroeghistorische Joodse immigranten in Cornwall, die het havenplaatsje haar huidige naam zouden geven.

En Zion verwijst uiteraard naar Mount Zion bij Jeruzalem. Een logischer interpretatie zou zijn: ‘Mare’ (zee) en Zion, Zion aan de Zee. Dan zou de naam aansluiten op de theorie dat de stam Zebulon- 1 van de tien verloren stammen in Diaspora- zich uiteindelijk in Engeland zou hebben gevestigd. (en Nederland)

Wat heeft ‘bitter’ immers te maken met een handelsplaatsje aan de zee voor tin?

In Pencance, twee mijl vanaf dat havenplaatsje gelegen bij ‘Saint Michael’s Mount’ vind je ook een Market Jew Street. Jozef van Arimethea zou volgens de legende een tinhandelaar zijn geweest. En omdat Cornwall het tin-centrum van de West Europese wereld was zou die hier zijn goedje komen inslaan.

De Britten hebben dus hun eigen versie op het Normandische Mont Saint Michel. De eerste gebouwen van een abdij op dat rotseilandje voor de Cornische kust zijn gesticht door de Benedictijnse monniken van het Normandische Mont Saint Michel.

De berg is alleen bij laag tij te voet te bereiken. Sint Michael is de strijdende aartsengel uit de Apocalypse, die de krachten van de duisternis verslaat in de Eindtijd.

Een andere legende wil, dat Jozef van Arimethea zou later het bloed van Jezus hebben opgevangen in een beker, die de Heilige Graal zou heten. Daarmee zou hij na Jezus dood in Glastonbury zijn aangekomen.

Die legende is verbonden aan de Glastonbury- revival die eind negentiende eeuw opkwam dankzij occultisten als Dion Fortune. Glastonbury zou volgens aanhangers van de Brits-Israel-visie een zogenaamd ‘Zebulon’-punt zijn. Ik zoek daar nog meer over uit.

Dankzij de protestantse revolutie in de zestiende eeuw, zou de Abdij van Glastonbury verwoest worden en de hele cultus van de graal verdwijnen.  Daarop volgde de Engelse burgeroorlog tussen Royalisten en Parlementariers. (1642) Puriteinse volgers van de protestants revolutionair Oliver Cromwell (1599-1658) zouden zelfs de Engelse grondwet afschaffen, en in plaats daarvan de Mozaische wetten installeren in 1654.

Zij nodigden vervolgens weer de Joden uit om in Engeland te komen, nadat die onder katholiek bewind in de Middeleeuwen uit Engeland waren verjaagd. De Britten kregen zo een eigen Israel-complex. In de negentiende eeuw geloofden de aanhangers van de zogenaamde ‘Brits-Israel’-visie dat de Angelsaksen afstammelingen waren van de tien ‘verloren stammen.’

Benjamin en Juda zouden de tempel herbouwen, nadat ze in Babylonische ballingschap waren gegaan. Maar de tien andere stammen, waaronder Zebulon gingen op in de Assyrische bevolking. De Brits-Israel-gelovigen meenden dat zij van de Scythen afstamden, die dus weer die 10 verloren stammen hadden geabsorbeerd.

Met de Britten op hun piek van koloniale macht meenden zij dat zij als afstammelingen van de tien verloren stammen, een beslissende rol in de eindtijd zouden spelen met de komende herbouw van de tempel in Jeruzalem.

Die visie zou vrij invloedrijk worden, en ook bijdragen aan het tot stand komen van de Engelse rol bij de vestiging van de staat Israel. Mensen in de oplevende occulte stromingen van die tijd (denk aan de Avalonians, de Orde van de Golden Dawn die gecentreerd was rond de joodse Kaballah), geloofden dat in 1882 het tijdperk van Sint Michael was aangebroken.

De Balfour Declaration  (1917) waarin Lord Balfour aan Lord Rothschild beloofde om Palestina voor de Joden te veroveren (op de Ottomanen, die aan de Duitse zijde streden) kwam dus niet uit de lucht vallen. Dat paste in een apocalyptisch wereldbeeld, waar de Angelsaksen zichzelf een leidende rol in de (geestelijke) geschiedenis toedichten.

In dat zelfbeeld past dan ook het verhaal, dat Jezus met zijn oom Jozef al in zijn vroege jeugd Engeland met een bezoekje vereerde. En dat Hij dus mogelijk al met Foenisische zeevarende handelaren was meegelift om in Marazion Zijn voeten op Engelse bodem te zetten.