De Nobelprijs voor de Onvrede gaat naar: Milieuclubs…

Bij de Engelse is het net zo erg

In dit zaterdagse archiefverhaal mijn licht geactualiseerde column uit 2008 op de eigen voormalige webzijde rypkezeilmaker.nl. De milieubeweging is -dankzij de Agenda 21 van de Verenigde Naties- tot een fondswervende industrie opgeblazen, een lucratief marketingimperium met handel in angst als machtig middel. Milieuclubs zijn zo een gesubsidieerde kanker voor de samenleving geworden, een instrument voor totalitarisme. en dienen zichzelf op te heffen. 

Greenpeace demonstreert in Berlijn bij ‘klimaatsceptische’ conferentie

Handelaren in Angst
Vanochtend in het donker ging de wekkerradio af om zeven uur, zoals iedere dag tot mijn ontzetting gebeurt. Ik stond op, waggelde slaapdronken richting wasbak en wreef mijn ogen uit. Plotseling ging een schok van adrenaline door me heen. ‘Fuck, het klimaat verandert!’. En mijn dag was daarna niet meer hetzelfde.

Eenmaal lopend over straat richting bakker, zag ik iedereen gebukt gaan onder het aanstormende gevaar van De Klimaatverandering. Het verkeer ontregelde, mensen kampten met zware depressies, echtscheidingsadvocaten draaiden overuren, weeskinderen strompelden vereenzaamd over straat, bedrijven gingen failliet en de economie stokte. Want het was dit jaar een ruime halve graad warmer dan in 1850, en de zeespiegel stond 20 centimeter hoger.

Dit was teveel gevraagd voor onze natie. Tachtigjarige Oorlog, Sint Elizabethsvloeden, Kleine IJstijd, Engelse oorlogen, de Franse Revolutie en Napoleon, Nazi’s en hongerwinter, het viel volledig in het niet bij wat Nederland nu te wachten stond. Maar liefst 5 millimeter jaarlijkse zeespiegelstijging: redde wie zich redden kan, vrouwen en kinderen eerst.

Het zal u zijn opgevallen dat ik een klein beetje chargeer. In werkelijkheid at ik van vers gebakken brood, drukte zo rond het ambtelijk verantwoorde tijdstip 9 uur mijn computer aan, en ging lekker aan het werk. Tussen de middag at ik een broodje in een eetcafé, waar een blonde dame mij een rode wijn inschonk: een drank waarin we volgens Groningse wetenschappers nu ook ‘de klimaatverandering’kunnen aflezen. Ik dronk hem liever op. De middag daarna was mogelijk nog zwaarder, om over het afzien in de avond nog maar te zwijgen.

‘De Volkskrant en Greenpeace als Handelaren in Angst’: bestel HIER via Bol.com

Ik verbaas mij niet, wanneer er meer Nederlanders zijn, die zich dagelijks even comfortabel tussen wonen en werken bewegen. Niemand heeft- althans voor de zelfvervullende profetie van milieuclubs nationaal beleid werd- een gat in zijn maag van de honger, we stikken evenmin in giftige gassen uit chemische fabrieken, vergaan niet van de radioactieve straling. Schoon drinkwater stroomt uit de kraan en onze verblijven zijn keurig verwarmd, want het aardgas is niet op. En mocht de nood aan de man komen dan rust 200 jaar kolenvoorraad in eigen Limburgse bodem. Je mag het natuurlijk niet zeggen: maar in ons dichtbevolkte land hebben we het eigenlijk best aardig voor elkaar.

Maar volgens progressief Nederland en de milieubeweging is juist de moderne Westerling, ja U, de verpersoonlijking van alle kwaad in de wereld. U buit de Derde Wereld uit, vervuilt de oceanen en vist ze leeg, ieder nieuw geboren kind is er één te veel. Als u vol liefde uw kleine mensje knuffelt, hoort schuldgevoel uw deel te zijn. U put alle grondstoffen uit, en laat de aarde gaarkoken door de verbranding van fossiele brandstoffen.

De ironie wil nu, dat we ons meer druk maken om een ijsbeer op een ijsschots, dan miljoenen mensen die jaarlijks aan malaria en aids sterven. Er zijn immers toch teveel mensen, dus dat ruimt zo lekker op.

Zie daar de perverse kant van de milieubeweging. Er is zelfs een ecologistische beweging, die onder de eufemistische titel ‘optimum population’een vrij fascistische populatiecampagne promoot. Hoewel dit de extreme variant is, vormt het ‘wij zijn met teveel mensen-denken’een vast dogma van alle milieumensen. Tsjechisch president Vaclav Klaus, schrijver van ‘Blauwe planeet in groene kluisters’ lanceerde daarom zijn schotschrift tegen wat hij het ‘ecologisme’noemt.

Hij ziet de milieubeweging als een club die ons vrijheid wil ontnemen. Als invloedrijke opiniemaker die ooit onder een communistisch schrikbewind leefde, weet Klaus als geen ander welke verdiensten de Westerse wereld heeft voortgebracht. Vrijheid is voor hem het hoogste goed.

Handel in Angst, kernactiviteit van Greenpeace

Communisme
Volgens Klaus kenmerkt de milieubeweging zich door een afkeer van persoonlijke vrijheid, angst zaaien, saamhorigheidsdwang, en een voorliefde voor averechtse miljarden verslindende dwangmaatregelen vergelijkbaar met de communistische vijfjarenplannen. Plannen met goede bedoelingen die bankroet stimuleren. Wie met enige regelmaat in Oost Europa komt, zoals ik doe, mag 20 jaar na de val van de muur nog steeds het resultaat van die planeconomie bewonderen. Het is in Bulgarije, Roemenië en vergelijkbare landen nog steeds een corrupte armoedige puinhoop. Al zijn het aardige mensen en is de natuur prachtig.

Klaus chargeert ook af en toe om zijn punt te maken. Blijkbaar is overdrijven een veelgebruikte strategie om gehoord te worden. Als u iemand bij Greenpeace ontmoet, zal het u opvallen dat het doorgaans aardige mensen zijn, die het goed bedoelen. Het nieuwe hoofd Meningsbeïnvloeding bij Greenpeace Nederland, een gevallen NVJ-journalist van mijn eigen vakorganisatie, zal ook werkelijk menen dat hij bij het tikken van zijn persberichtjes een goede zaak verkoopt.

Maar er gaapt een kloof tussen goed doen en goede bedoelingen. Was de milieubeweging ooit nodig om problemen te agenderen, nu lijkt de milieubeweging zelf het grootste milieuprobleem. Opvallend genoeg hebben enkele voormalige Greenpeace-aanhangers, zoals de Canadees Patrick Moore, mede-oprichter van de club zich al eind jaren tachtig van de milieubeweging afgekeerd. Volgens Moore begint een beter milieu bij de afschaffing van de milieubeweging.

Een andere bekeerling uit Greenpeace-hoek, de Deen Bjorn Lomborg schreef de ‘Skeptical Environmentalist’, een statistische wraakoefening op alle rampentaal die de groene beweging verkocht sinds de jaren zeventig. En nee, Lomborg valt niets te verwijten met zijn indrukwekkende staat van progressieve verdiensten: hij is redelijk jong, links, pro-milieu én homo! Dat is bijna de highscore op de schaal van Dresselhuys.

Moore vindt dat Greenpeace niet vecht voor oplossingen waarmee zes miljard mensen op aarde dagelijks verder kunnen, maar voor haar eigen voortbestaan. Clubs als Greenpeace zijn namelijk fondswervende miljoenenbedrijven, die gek genoeg gevrijwaard blijven van kritische media-aandacht.

Het leek even anders te gaan. Kritische artikelen over de club doken steeds vaker op na het Brent Spar-debacle, toen de Greenpeace met misinformatie een lastercampagne losliet op Shell. Onder de titel ‘Geldmaschine Greenpeace’, liet het Duitse Der Spiegel een kritisch licht schijnen op de ware aard van deze miljoenen-fondsenwerver.

Greenpeace schaadt het milieu met haar verzet tegen kernenergie

Immuun voor kritiek
Maar met ‘de Klimaatverandering’als reddende engel lijkt die kritiek weer te verstommen. De milieubeweging heeft weer de Jeanne d’Arc positie ingenomen. Geen enkele zogenaamde kwaliteitskrant die haar positie nog kritisch belicht. HEt is immers ´een goed doel´.

Bij natuurbescherming een zelfde trend. Het WWF werft alleen al in Nederland jaarlijks 52 miljoen euro aan fondsen en overheidssubsidies (jaarverslag 2008), waarbij volstrekt onduidelijk is waaraan dat geld wordt besteed. Niet aan natuur in Nederland, in eigen land wordt enkel drie ton besteed aan promotiecampagnes. Het resultaat van alle miljoenen is volledig onbekend.

Het leeuwendeel zou gaan naar ‘natuurbescherming in het buitenland’volgens haar jaarverslagen. Maar lazen wij dertig jaar geleden dat de tijger in India uitsterft, dit jaar mochten we opnieuw lezen dat de tijger in India uitsterft. Navraag in India leert dat het WNF nooit de tijgerbescherming heeft opgezet, dat deed de Indische regering onder Indira Ghandi.

Het WNF excuus luidt steeds dat ‘natuurbescherming zo complex is’, om te verantwoorden dat dit soort clubs hun verantwoordelijkheid vaak ontlopen. Het kan ook gewoon toewijding zijn. Er is maar één onafhankelijke natuurbeschermer, Michiel Hotte is om de bescherming van de amoerpanter in Siberië te regelenr met een paar duizend euro per jaar. Hotte neemt daar veel risico’s voor maar speelt wel iets klaar.

Het WWF is zelfs bij bescherming van zo’n populair girodier als de tijger al volslagen ineffectief, en heeft in Nederland ondanks alle inkomsten nog nooit serieus ecologisch onderzoek gefinancierd. Wist u dat het WNF begin jaren negentig terreurcampagnes financierde in Zuid Afrika (project lock, onthuld door Australische journalist en beschreven in Groene Amsterdammer), dat de stand van haar symbool de panda in de jaren tachtig HALVEERDE in de tijd dat de club actief was in het Chinese reservaat (lees George B Schaller), dat ondanks alle reclame over Orang Oetangs in Indonesie de stand juist mede achteruit gaat omdat dieren worden verzameld voor WNF-apenstations.

Wist u dat WNF-medewerkers in Nederland gemiddeld een ton per jaar verdienen? (in 2012 publiceerde ik mijn WNF-onderzoek ‘Het Wereldbestuurfonds’ met actueler cijfers)

Een complete religie van totalitarisme, One World

Is dus echt geen kritiek mogelijk? De laatste loot van WNF reclame: windmolens in de Noordzee zijn nodig voor ijsberen op de Noordpool. Of zijn ze nodig voor haar bankrekening? Het WWF heeft miljoenen belegd in ‘duurzame energie’waaronder windmolens bij de Rabobank. De Rabobank was mede-ondertekenaar van de campagne. Beide zouden veel baat hebben bij een overheid die zo gek is om miljarden in zee te gooien.

De aandelen windenergie schieten dan omhoog. Vandaar dat het WWF regelmatig in paginagrote advertenties de overheid onder druk zet om ‘ambitie te tonen’. Daar hebben de diervrienden wel geld voor over, het betaalt zich ruimschoots terug. De onkosten van ‘duurzaam’komen bij de belastingbetaler: ‘onkosten socialiseren’noemt windbedrijf Airtricity dat. Greenpeace is gewoon een multinational, die per jaar een kwart miljard euro binnen trekt op de ideenmarkt, en de milieuclub heeft beleggingen in Shell. (jaarverslag2008)

Als één van de weinige kritische journalisten op groengebied kan ik het niet alleen af, en dus gelooft u louter nog in de goedheid van milieuclubs.

Wrijf dus even uw ogen uit en wordt wakker. Misschien staat u, net als ik vanochtend voor de wasbak even te strompelen en te sputteren. Ja maar, die ijsberen dan? Voor zover die afhankelijk zijn van drijfijsjes in de poolzee, van beertje Knut zijn er nog zo´n 20.000 en ze leven vooral in Canada op het land. Wanneer u berichten leest over ijsberen die plotseling naar IJsland vluchten voor ‘het klimaat’: ook flauwekul. Het komt uit de koker van mensen die hun spaartegoeden opeisen.

Dankzij stichting SDG Nederland van Ministerie Buitenlandse Zaken

Alle wegen leiden naar de Club van Rome
Het enige waarin de moderne milieubeweging echt goed is, is mediabeleid en meningmanagement omwille van de fondsenwerving. Zij weten met de zelf uitgevonden ´klimaatcrisis´de economische crisis buiten de eigen bankrekening te houden . En dat terwijl de meeste van hun claims door de geschiedenis zijn achterhaald. Vrijwel iedere bewering uit het rampenrapport van de ‘Club van Rome’, Grenzen aan de groei, in de jaren zeventig vorige eeuw is niet uitgekomen, en wordt nu algemeen als borrelpraat afgeserveerd. Er is geen enkele grondstof opgeraakt, en ook de komende vijftig jaar zal dat niet gebeuren.

En toch zit het idee in ons DNA gehamerd dat ‘het Westen de aarde vernietigt’, terwijl wij de enigen zijn die serieus zorg aan natuur en milieu besteden. We hebben natuurbescherming zelfs uitgevonden. Terwijl milieumensen ondertussen blijven weglopen met naaktlopende natuurvolken die de steentijd tot in de 20ste eeuw verlengden, omdat ze ‘in harmonie’zouden leven. Terwijl het bodemarchief anders leert. Overal waar die ‘natuurvolken’verschenen stierven meer dieren uit dan bij ons nu, met de Maori’s als lichtend voorbeeld van hoe het niet moet.

De schrijvers van rampenboeken, met mensen als Paul Ehrlich, Tim Flannery en Al Gore zijn ondertussen allemaal multimiljonair geworden dankzij het consequent uiten van rampentaal in bestsellers, zoals ‘The Weathermakers’. Flannery werd zelfs Australiër van het jaar en Al Gore kreeg een Nobelprijs voor de continue onvrede die Westerlingen met zichzelf hebben. Blijkbaar betalen Westerlingen graag om zichzelf schuldbewust om de oren te laten slaan. Zijn we een soort masochisten geworden?

For a fantastic plant growth. Broeikasgas of Groeikasgas?

De meeste milieuproblemen in het Westen zijn niettemin in beheersbare proporties teruggebracht. Zaken als ‘zure regen’die onze bossen zouden vermoorden, bleken niet te bestaan. Bos ging zelfs beter groeien met een beetje zure neerslag, zo bleek toen paniekverhalen werden ingeruild voor gedegen onderzoek. Het Waddenzeewater is weer dusdanig vrij van persistente pesticiden en pcb’s dat er recordaantallen zeehonden leven.

Planten hebben hun groeioptimum bij 1000 ppm CO2 in de lucht, dat is 3 maal zoveel als nu. Volgens sommige biologen is dat een fossiele aanpassing aan vroegere natuurlijke CO2-gehaltes. Ja, u leest het goed, , de aarde kende vroeger atmosferen met 20 maal hogere CO2-gehaltes dan nu. Daar zijn geen SUV’s voor nodig. Ookal heeft veel CO2 nu een antropogene oorsprong, de relatie tussen CO2 en opwarming is dus lang niet zo simplistisch en rampzalig als nu steeds wordt herhaald door de fondswervingsindustrie, met zogenaamd ‘kritische kwaliteitskranten’als gewillige verspreider.

Het milieu is nooit verbeterd dankzij actieclubs. De verbeteringen vonden plaats dankzij bevoegde autoriteiten, en deugdelijk onderzoek van wetenschappers. Overheidsdiensten, ingenieurs en andere mensen die problemen oplossen, in plaats van enkel alarm slaan. Natuurlijk, het kan allemaal nog veel beter, maar we kunnen vaststellen dat we in het Westen juist veel hebben bereikt. En ook is het verantwoorde gebruik van de omgeving zo in het DNA van ingenieurs en wetenschappers komen zitten, dat nieuwe oplossingen blijven binnenkomen. Ook daar hebben we geen rampentaal meer voor nodig, wel mensen die kunnen nadenken.

Ijsbeer in Nederland

Girodieren
Het probleem waar de milieubeweging in het Westen nu mee kampt is dat je met deze nuchtere constatering, het gaat niet zo slecht, geen fondsen kunt werven. ‘Kernenergie, toch niet zo gevaarlijk als wij dertig jaar lang beweerden, giro 422. ‘Het gaat eigenlijk best goed met de zeehond, Giro 8822?”, of ‘Voor zover klimaatverandering plaatsvindt, is onduidelijk in welke mate mensen hiervoor verantwoordelijk zijn, giro 911.”

Dat trekt geen aandacht. En dus blijft de milieulobby hele generaties murw beuken met horrorsprookjes, alsof wij ‘de aarde naar de sodemieter helpen’. Onder het motto ‘never change a winning slogan’houdt men nu al weer 40 jaar vast aan rampentaal. Zelfs de kredietcrisis valt nu aan klimaatverandering toe te schrijven. Een hele generatie jeugd stompt zo af, en denkt dat alles toch al verloren is. Zo creëert de milieubeweging ook in sociaal opzicht meer problemen dan zij oplost.

Patrick Moore verwijt de milieubeweging dat zij handelaren in angst zijn geworden. Oude dogma’s blijven overheersen boven economisch haalbare oplossingen. Het energievraagstuk vormt daarbij een kenmerkend voorbeeld. Het groene dogma luidt dat onze energie uit ‘duurzaam’moet komen, waarbij wind en zon in Nederland voor 20 procent in de energiebehoefte moeten dekken.

Landen als Denemarken en Duitsland worden als lichtend voorbeeld aangehaald, omdat zij zoveel subsidie in windenergie en zonne-energie steken. Maar Denemarken haalt 82 procent van haar energie uit fossiele brandstoffen. De Duitsers stoten per hoofd van de bevolking evenveel CO2 uit als de Fransen en Zwitsers samen, ondanks hun ruimhartige subsidiebeleid voor zon- en windenergie.

Bij ons alle kolencentrales dicht, in Duitsland de Bruinkoolmijnen open 🙂

Ondertussen zijn landen als Zwitserland, Frankrijk en Zweden netto de landen in Europa die het minste fossiele brandstoffen verbranden voor hun energievoorziening, en staan Denemarken en Duitsland in de top vijf van fossiele energieverbruikers.

De reden: de Fransen gebruiken voor 70 procent kernenergie, de Zwitsers en Zweden wekken het gros op met waterkracht en kernenergie . Ondertussen kondigden de Duitsers een moratorium op kernenergie af, én zij willen ondertussen milieukampioen spelen door 20 procent minder CO2 uit te stoten voor 2020. Deze overdaad aan irrealisme, pardon idealisme, klinkt als het vertrouwde spandoekjargon van de milieubeweging. Alsof Greenpeace de Bondsdag heeft veroverd.

Moore ergert zich aan het feit dat milieuclubs zowel protesteren tegen de aanleg van waterkrachtcentrales als kerncentrales, de enige serieuze kandidaten die onze afhankelijkheid van olie reduceren. Met de oplossingen van Greenpeace zouden we ons bankroet én een wereldwijde milieucrisis over ons afroepen.

Slechts één procent van onze energievoorziening wordt momenteel gedekt door zon en wind, kernenergie tekent voor 12 procent en waterkracht voor een gelijk aandeel. Kern en hydro zijn dus de enige effectieve manieren waarmee we op korte termijn substantieel snijden in fossiel brandstofverbruik Maar de milieubeweging is zowel tegen kernenergie als tegen de aanleg van waterkrachtcentrales.

Forest Windfarming 🙂 het voor windturbines gekapte Robbenoordbos

Opnieuw zien wij dat de milieubeweging zelf het grootste milieuprobleem is. Dankzij de campagnes van de milieubeweging is idealisme synoniem geworden met economisch destructief. Puur cynisme dus. Er is dan ook maar één gezonde conclusie mogelijk.

Schaf de milieubeweging af, zij vervuilt het milieu en staat iedere vooruitgang in de weg.

Er zijn gelukkig ook mensen die begrijpen wanneer ze overbodig zijn. Die begrijpen dat ze niet bestaan voor de eigen fondswerving, maar voor het doel waarvoor ze werden opgericht. Een voorbeeld is Jaap Dirkmaat van Das en Boom. Toen het doel was gehaald, bescherming van de das en zijn populatieherstel, hief Dirkmaat zijn stichting op. (maar later heeft Jaap Klimaat ‘m toch weer opnieuw opgericht, RZ2022)

  • Nu ik de column 14 jaar later teruglees, zie ik dat ik slechts details hoef bij te stellen. Het belangrijkste is dat ik nu weet, dat het opblazen van ‘ngo’s’ met subsidie en fondsen een strategie behelst, onderdeel van het One World-totalitarisme van de Agenda 21. Het is intentioneel gebeurd.

One Reply to “De Nobelprijs voor de Onvrede gaat naar: Milieuclubs…”

  1. Bij de opening van het academisch jaar bij WUR stonden 4 korte presentaties op het programma. Gemeenschappelijke basis bij deze borrelpraat was het klimaatalarmisme. Binnen deze ivoren toren valt ‘opwarming van onze aarde’ voortaan onder het verzamelbegrip ‘overschrijden van de planetary boundaries’: “De opwarming van onze aarde, de afname van biodiversiteit en een verstoring van de natuurlijke stikstofkringloop zijn slechts een paar voorbeelden waaruit blijkt dat de aarde kraakt onder de (toenemende) druk die wij uitoefenen. We moeten nu ingrijpen om te voorkomen dat de groeiende wereldbevolking de planetaire grenzen verder overschrijdt.”
    De grens is blijkbaar al overschreden met de huidige mens als schuldige. Tijd voor de nieuwe mens, de mens die snel tot binnen de planetaire grenzen gedirigeerd moet worden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *