We zijn net aangekomen op Funchal (Madeira) met een regenboog als welkom. Het heeft hier vijf dagen hard gewaaid en geregend, en het weer is nu eigenlijk gelijk aan dat in Nederland, toen we vertrokken. Ons huis hier in Funchal heeft een eigen botanische tuin, die de eigenaren in afgelopen dertig jaar aanlegden. Ook hebben we een eigen zwembad.
De chauffeur die ons ophaalde, was een geboren Madeirees, die als ondernemer in de hotelsector een tijd in het buitenland had verbleven. Waaronder Zwitserland, maar ook Amerika, hij had als kelner op cruiseschepen gewerkt. Die schepen brengen hier op Madeira ook de meeste toeristen, op het hoogtepunt een miljoen in een jaar.
Hij vertelde hoe Madeira de afgelopen dertig jaar onherkenbaar is veranderd, meer ontwikkeld raakte om hier de toerisme-industrie te faciliteren. Met een tunnel of 140 door de bergen, zodat ieder dorpje nu eindelijk eens goed bereikbaar wordt.
In 2016 kwam vanuit de bergen een vuurbombardement op Funchal. De wind waaide keihard, en bracht zo complete vuurballen van brandende vegetatie de stad in. De eigenaren van ons huis ontsnapten ter nauwernood aan de vernietiging van wat zij in dertig jaar hadden opgebouwd. Hun eigen paradijs met botanische tuin.
Ze hadden hun gasten al gewaarschuwd om maar te vertrekken, voordat het vuur hun huis zou bereiken. Uiteindelijk stopte die vuurzee op tweehonderd meter afstand. En dus ziet het er hier nu uit zoals het bedoeld was. Door beschermengelen van het stel waarbij wij op het terrein mogen logeren voor de komende twee weken.
Waar is Trudy?