Madeira staat bekend om haar woeste natuur, maar we komen er vooralsnog bijna niet aan toe, de vistas van groene bergen en regenwouden. De hoofdstad Funchal zelf is al zo leuk en groen, dat we er iedere dag tot de late uurtjes op stap zijn.

In tegenstelling tot Tenerife, heb je hier op Madeira dus een leuke stad met een echt centrum, doorregen met bloem- en boomrijke parken. En overal panden die een koloniale negentiende-eeuwse uitstraling hebben.

Ook leuk, het echte centrum is geheel geplaveid met kleine zwarte en witte steentjes, het moeten er ontelbare duizenden zijn. Die geven de stad een eenheid met klassieke uitstraling, in combinatie met de prachtig bloeiende acacia’s, die nu hun gele bloempjes verliezen. Zit je op een terras, dan regent het dus letterlijk bloemen.

Gisteren zouden we naar het Natural History Museum van Madeira, en het woord ‘De Botanische Tuin’ is ook gevallen als bestemming. Maar we raakten onderweg van koers, dat je denkt, hee, hier is het ook leuk, en dan denk je ach, zo’n muzzzzzzzzzeeumzzzzz. 

Mañana….

We zijn allebeide niet vies van een drankje, dat begint met een B en eindigt met een R, en eenmaal op stoom gaat een hanenstaart er ook wel in: Die zijn hier zowaar betaalbaar, hoewel je ook vaak Nederlandse pre-corona-horecaprijzen treft. Tegenvaller, wij hoopten op Tenerife-tarieven.

Een vast onderdeel op de zwerf is dan Apolo aan het plein waar de kathdedraal ook staat. Met daarnaast het beeld van Paus Johannes Paulus The Second, die met een veel te grote hand voorbijgangers toewuift. Bij Apolo kon je zo’n rechtopstaande runderspies bestellen, even een bodempje leggen.

Een beetje gek, er hangt een toiletlucht over dat plein, alsof iedereen er massaal tegen de muur piste waarna de gemeente er met toiletreiniger de strijd aanbond. Er was nu ook een bloemenfestival gaande, met een band die een rockversie speelde van Britney Spears.

Hit Me Baby one more time! Hield ze van spanking?

Dan ga je door naar de Zona Velha, waar alle restaurants en bars op een rij zitten, alle tafels buiten in de steeg. Doorlopen tot de gisteren beschreven Banana’s, om cocktails te toetsen bij een live-optreden op straat. Die bars en restaurants zijn allemaal nog redelijk op toeristen gericht.

Maar je kunt ook besluiten eens hip te zijn, en met de locals te mixen. Dan loop je na de Zona Velha door langs de zee en ga je naar de BBC. Barreirinha Bar Café. (BBC)

Niet dat ik hip ben, ik ben Rip. Onze beheersing van het Portugees is net zo goed als ons Chinees, of je nu Obrigado zegt of Ni Hao. Geen touw aan vast te knopen, terwijl Portugees op schrift nog voor vijftig procent te ontcijferen is. Het klinkt een beetje als Russisch, met veel laag golvend gezang zonder emotie of frequentie er in, veel tjoesjoetjoejeoaaoa. 

Bij Spanjaarden klinkt het steeds alsof ze ruzie hebben, maar dan hebben ze samen de dikste lol. Bij kletsende Portugezen weet je het maar nooit, je zou er achterdochtig van worden…

Maar de locatie van de BBC met uitzicht over zee is fantastisch. Er draait een Dirk Jan (DJ) plaatjes buiten, en op het pand flitsen de videoprojecties voorbij. Dat verwacht je niet na de toeristengids open te slaan vol met landschappelijke vista’s en woeste natuurtaferelen.

Dat mensen hier ook gewoon plezier willen hebben, op Bloemeneiland. Een bloem zegt meestal ook niet veel terug, en ze bloeien vrij vlot uit. De BBC ligt pal onder ons appartement, tweehonderd meter lager aan zee. Wanneer je moet afdalen en je bent nog nuchter, dan is dat heel goed te doen. Heb je een bakje op, en je moet weer omhoogklimmen.

Pffff.

Nou ja, zo krijgen we hier niet alleen polsspieren maar ook pezige kuiten.

Misschien ook een groot verschil met Tenerife: de meeste toeristen hier zijn zelf afkomstig van Portugal, niet uit Duitsland of het perfide Albion (Britten). Voor hen is Madeira het toevluchtsoord in de zomer, wanneer het in de Algarve kookt tot veertig graden.

Tenerife is meer een soort Frankfurt aan Zee, bevolkt door Duitsers met tweede huis, je zoekt je een breuk voor je een gezellig en authentiek centrum vindt. Je bent er overal door dikke Duitsers omsingeld.

Hier in Funchal hebben de Madeirezen een U-boot van de Duitsers in 1916 in beslag genomen, die hier een stel bootjes had gekelderd.

Daarna is de influx van onze Germaanse broeders hier licht getemperd.

Portugezen zijn relatief mooie mensen van gezicht en gestalte. Gemeten met de lekkrewijvometer dan, kom je toch uit op een dikke zeven, vrouwelijke vrouwen met fijne gezichten, en in het Park Santa Catharina een Yogameisje dat haar eigen Youtube-video opnam met uitzicht op de zee.

Met een prachtig lenig lijf, dat ze kon opvouwen.

In Langweer kon ik jaren celibatair leven zonder de geringste aandrang te krijgen, en me volledig richten op studie en gebed. Het schoonheidsideaal van het Fries Minimalisme: Sa ken’t ek wol! Dikke lijven en gemakskapsels.

Zie 1 zo’n Langweermonster, beeld je in dat dit een vrouwelijke geslachtsopening heeft, en je denkt er een heel jaar niet meer aan. In Funchal zou het bestaan van een monnik enkel binnen kloostermuren zijn vol te houden.

Ze lopen hier ook meer rechtop, alsof ze les kregen in ballet. Het Youtubende Yogameisje  was als uiterlijke verschijning min of meer de standaard, mooi van gestalte en houding, het gemiddelde hoog houdend van een aangenaam straatbeeld.

Hopelijk kom ik niet stiekem gefilmd op youtube, toen ik tussen de bloemen moest wateren omdat er nergens in de buurt een wc was. Terwijl er wel terrassen zijn waar je halve liters bier kunt krijgen.OK ik geef toe, not my finest hour….

Iemand moet hier het gedrag van de ontbrekende Britse en Duitse bierbuiktoeristen met tatoeages vervangen. Laat dat dan een Friese boer uit Tokkietown Langweer zijn. Nee, u bent hier niet, lezer om van mij diepe spirituele inzichten te krijgen. Die heb ik niet, of het moet zijn: Leven is best makkelijk wanneer je niet te moeilijk doet.

Had Jezus ook niet zoiets in die richting gezegd? Of was het niet de Heiland maar iemand anders… Oh ja, dat was Boerda, de grondlegger van het Boerdisme.

De volgende dag na een lange nacht is het ochtend. Terwijl ik met mijn Britney in bed lag, stond plots de meneer van de autoverhuur op de stoep. Tien uur. In de ochtend. Of je hier wilt tekenen…

Je hoofd zat nog heel ergens anders, ergens onder de lakens. Hadden we bij boeking afgesproken, zo’n huurauto, maar het is dus eigenlijk zonde om twee weken hier een auto te huren. Wanneer je alles van enig vermaak hier zo dicht bij de hand hebt.

Dan denk je, die groene bergen, die komen nog wel. Mañana.

Hij komt nu op maandag om negen uur weer, helpen jullie als lezers mij dat even onthouden. Dat ie hier niet weer voor Juan met de korte achternaam komt. Want hij heeft ook een agenda en moet ook gewoon zaken doen. Maar dan dus niet voor 10 dagen maar voor vijf.

Vandaag gaan we naar een oldtimer-festival, onze verhuurbaas bouwt zelf oldtimer-motorfietsen en is jaarlijks de prijswinnaar en nu ook eregast. Dus zijn wij er ook van de partij, R&A van Interessante Reizen. ‘Plof’, daar hoor ik de kurk van de champagne gaan. Het is tijd voor andere verplichtingen, lezer, een nieuwe dag op Bloemeneiland Madeira is begonnen, de plicht in prachtige vrouwenvorm roept.

Zo kwart voor twee.