Op de zondag geen profane boodschappen. Dan lezen we uit de Heilige Schrift, Het Boek zonder welke er geen Westerse beschaving was of de christelijke jaartelling. Vandaag lezen we het Passie-verhaal, over het verraad dat de apostel Judas pleegde aan Jezus voor dertig zilverstukken, door hem de befaamde Judaskus te geven.

Nadat hij ziet hoe Jezus afgevoerd wordt, krijgt Judas berouw. Hij hoeft het bloedgeld niet meer, en hangt zichzelf op. Is het toeval dat juist ‘Judas’ vernoemd naar de stam Juda de verrader is in de Evangeliën?

Er is namelijk ook nog een bijbelboek genaamd Judas, die daar ‘Judas, een dienstknecht van Jezus Christus en broer van Jakobus’ genoemd wordt. Wie was dat dan?

Twaalf stammen/apostelen, 1 verrader
Nu zijn er als nakomelingen van Jacob, Israël, twaalf stammen vernoemd naar zijn twaalf zonen ontstaan. Daarvan werden er tien afgevoerd en geassimileerd toen de Assyriërs Noord Israël veroverden, Efraïm. Er bleven nog twee stammen over in Jeruzalem, Juda en Benjamin, die uiteindelijk door de Babyloniërs in ballingschap werden afgevoerd.

De profeten Jesaja, Jeremia, Zacharia, Joël en Hosea verwijzen continue naar die armlastige staat waarin de stam Juda verkeert, ze leggen dat uit als Goddelijke straf voor ongehoorzaamheid. Maar ze voorzeggen ook dat er ooit een verlossing zal komen in een grote eindstrijd. En dat is waar de Evangelisten continue naar verwijzen, met name de beelden die de profeet Jesaja geeft.

Die schijnbare verbreking van ‘Het Verbond’ tussen de twaalf stammen en de HEERE vindt plaats in de zesde eeuw voor de jaartelling. Die stam Juda mag later weer terugkeren naar Jeruzalem, de verwoeste tempel van Salomo herbouwen. En daaruit ontstaat het ‘jodendom’, vernoemd naar ‘Juda’.

En wat opvallend toevallig, Juda, oftewel Judas, 1 van de twaalf apostelen speelt bij de Evangelisten de rol van de verrader van Jezus, waardoor een nieuw verbond zou ontstaan en een oud verbond zou worden verbroken. Bij Mattheus 26 gaat dat aldus, voor de prijs van dertig zilverlingen, een verwijzing naar de profeet Zacharia, als de waarde die een volk aan God toekent;

14Toen ging een van de twaalf, die Judas Iskariot heette, naar de overpriesters
15en zei: Wat wilt u mij geven, als ik Hem aan u overlever? En zij kenden hem dertig zilverstukken toe.
16En van toen af zocht hij een geschikte gelegenheid om Hem over te leveren.

Judaskus eerder door Joab voorgedaan
Verderop in Mattheus 26:49 kom je dan de befaamde Judaskus tegen:

En terwijl Hij nog sprak, zie, Judas, een van de twaalf, kwam er aan en met hem een grote menigte, met zwaarden en stokken, gestuurd door de overpriesters en oudsten van het volk.

Hij die Hem verraadde, had met hen een teken afgesproken en gezegd: Degene Die ik kussen zal, Die is het; grijp Hem.
En hij ging meteen naar Jezus toe en zei: Gegroet, Rabbi! En hij kuste Hem.

Die kus is een verwijzing naar de tijd van Koning David, ongeveer duizend jaar voor de jaartelling, de ‘glorietijd’ van het volk van Israël. Zijn beul/hoofdman Joab doodt een opstandeling tegen David uit de stam van Benjamin, Amasa op die wijze, beschreven in 2 Samuel 9/10. Hij komt naar hem toe als ware hij een vriend, maar steekt hem stiekem een dolk in zijn buik:

9Joab zei tegen Amasa: Gaat het goed met u, mijn broeder? En Joab greep met de rechterhand de baard van Amasa om hem te kussen.
10Maar Amasa was niet op zijn hoede voor het zwaard dat in Joabs hand was. Toen stak deze hem daarmee in de buik, zodat zijn ingewanden ter aarde stortten. Zonder dat hij voor een tweede keer hoefde te steken, stierf hij.

Verbroken Verbinding
De dertig zilverstukken komen eerder voor bij de profeet Zacharias, waarnaar die zilverling-passage een kruisverwijzing is, door de Evangelist. Het is belangrijk niet alleen de ene zin in Zacharia 11:12 (uit context) te citeren, maar het hele ding. Ook Zacharia profeteert over een eindtijd, waarin de HEERE een grote afrekening brengt, net als Jeremia, Jesaja en Hosea, en met Jeruzalem als het finale strijdtoneel.

Koning David bracht de twee rijken, Noord Israel met de tien stammen eerder onder de heerschappij van Juda. En zo ontstond er eenheid, ook onder de ‘Zoon van David’, Salomo. Later viel dat politieke verbond toen uiteen door burgeroorlog.

Egypte, Assyrië, Babylon, de vijanden van Israël in de zesde eeuw voor de jaartelling, delven dan het onderspit.

We lezen bij Zacharia over een beeld van twee stokken, die staan voor twee verbonden die de HEERE heeft met de 10 stammen, (opgelost in Assyrië) en de twee die door de Babylonië waren afgevoerd, Juda en Benjamin. Die twee groepen waren door interne oorlog van elkaar gescheiden geraakt in twee koninkrijken. Het verbroken broederschap wordt hier aangestipt, met verwijzing naar de dertig zilverlingen als waarde voor zij hun Godheid schatten:

13Maar de HEERE zei tegen Mij: Werp dat de pottenbakker toe – een mooie prijs waarop Ik door hen geschat ben! Daarop nam Ik de dertig zilverstukken en wierp ze in het huis van de HEERE de pottenbakker toe.
14Toen brak Ik Mijn tweede stok, SAMENBINDING, stuk, om zo de broederschap te verbreken tussen Juda en Israël.

Welke verbinding raakt hier verbroken?
Bij de Evangelisten is de Judaskus en zijn verraad de opmaat voor een nieuwe verbondsverbreking, en een daarop volgend vernieuwd Verbond. Jezus wordt hier de ‘goede Herder’ die de slachtschapen- oftewel wij feilbare mensen die allen sterven- redt en verlost, de hopeloze onderneming waarover de profeet Zacharia spreekt.

De Bijbel zet mensen weg als waardeloze lafbekken, ook de discipelen die lief en leed deelden met Jezus. In het Mattheus-evangelie lezen we vervolgens hoe alle discipelen bij Jezus wegvluchten, wanneer zijn arrestatie volgt. Daarop volgt de verloochening door Petrus. Die zegt driemaal dat hij Jezus nooit heeft gekend, tegen iemand die meent dat hij bij Jezus hoorde. De haan kraait drie keer.

Met Judas loopt het nog veel beroerder af, in Mattheus 27:

1Toen het ochtend geworden was, kwamen al de overpriesters en de oudsten van het volk met betrekking tot Jezus gezamenlijk tot het besluit Hem te doden.
2En zij boeiden Hem, leidden Hem weg en leverden Hem over aan Pontius Pilatus, de stadhouder.

3Toen Judas, die Hem verraden had, zag dat Hij veroordeeld was, kreeg hij berouw en hij bracht de dertig zilverstukken bij de overpriesters en de oudsten terug
4en zei: Ik heb gezondigd, want ik heb onschuldig bloed verraden! Maar zij zeiden: Wat gaat ons dat aan? U moet maar zien.
5En nadat hij de zilverstukken de tempel in gegooid had, vertrok hij. Hij ging heen en hing zich op.

Het Bijbelboek Judas
Mattheus stelt vervolgens dat zo het woord van de profeet Jeremia werd vervuld. Maar deze zilverlingen-passage komt bij Jeremia niet voor, hij komt dus uit de profeet Zacharia. Ook een Evangelist kan zich vergissen. Toch, al is de Bijbel mensenwerk en is vergissen menselijk. Je kunt met een beetje complotdenken, beter gezegd ‘patroonherkenning’, wel degelijk een historische parallel ontwaren.

Wat je historisch vervolgens ziet, is een nieuwe scheiding van geesten. Nadat de tweede tempel wordt verwoest door de Romeinen (in het jaar 68) ontstaan twee universalistische religies, christendom en eeuwen later als afsplitsing de Islam. Die wachten op de Eindtijd, waar bij christenen Jezus als ‘Lam Gods’ zien, die hen door ‘het geloof’ zal behouden van het verwoestende Oordeel.

Het jodendom wacht nog steeds op de komst van de gezalfde, die uiteindelijk de militaire overwinning zal brengen, met Jeruzalem als centrum. In 1666 meende een grote groep, waaronder veel Amsterdamse Ashkenaz en Sefardim nog dat het Zabbatai Zevi was.

En zo heb je drie religies, die allen een eigen aanspraak maken op De Ene. Wie heeft er gelijk? Of is het zoals David Icke stelde, dat religies gemaakt zijn om ‘spiritualiteit’ te verwoesten, en mensen uit elkaar te drijven. Aan de andere kant, het is nogal vaag wat ‘spiritualiteit’ nu is. Behalve een strohalm tijdens opvliegers voor paarsgejurkte vrouwen in de overgang.

Je wilt toch ook graag wat substantie en studie, een tekst en wet om meer eenduidig iets op waarheidsgehalte te toetsen. Dus sluiten we af met 1 van de kortste van 66 bijbelboeken, de brief van de Apostel Judas:

24Aan Hem nu Die bij machte is u voor struikelen te bewaren, en u smetteloos te stellen voor Zijn heerlijkheid, in grote vreugde,
25de alleenwijze God, onze Zaligmaker, zij heerlijkheid en majesteit, kracht en macht, nu en in alle eeuwigheid. Amen.

Conclusie
De naam Judas hoeft niet te staan voor de stam Juda, als een verwerper van de Messias, de Zoon van de Vader. Want Judas was gewoon een algemene naam, net als Henk of Jan. De theorie dat Judas dus moet staan voor de stam Juda verdient dan relativering. Er blijkt later- nadat de verrader Judas zijn Joab-kus gaf aan Jezus- dus nóg een apostel te zijn, die volgeling van de christenen werd.

Die wordt geïntroduceerd als ‘Judas, een dienstknecht van Jezus Christus en broer van Jakobus.’ En niet als de verrader van Jezus, een rol die hij krijgt omdát hij Judas heet. Als dit dé Jakobus is, de broer van Jezus, dan had Jezus dus ook een broer die Judas heette.

Je kunt er dus alle kanten mee op, de blackbox van religieuze historie genaamd Bijbel. Een Evangelist kan zich vergissen. De Judaskus werd eerder door de legeraanvoerder  van David, Joab voorgedaan. En slachtschapen, dat is een beeld uit de profeet Zacharia voor ons, hopeloze mensen die het Oordeel wacht.

Zacharia is de profeet waar dus de passage van de dertig zilverstukken uit komt. Die staan voor de afkoopsom die een volk hecht aan haar eigen Godsdienst. Omdat ze drukker zijn met andere zaken. En daar krijgt dat volk later spijt van, zoals Judas spijt kreeg van zijn verraad.

Heb een goede zondag.