Eén van mijn dagelijkse wandelparadijsjes op een steenworp van huis, het anderhalve eeuw oude wandelbos rond Wilhelminaoord, met bosanemonen en bonte vliegenvangers is dit voorjaar vernietigd door zorgondernemer Albert Oosting van Thusfiele Vastgoed, gevestigd aan de Sietze Hepkemalaan 20 te Sint Nicolaasga.

Het liedje van Joni Mitchell schoot direct binnen: Don’t it always seem to go, that you don’t know what you’ve got till it’s gone. They paved paradise and put up a parking lot.

Ook het tapijtje met bosanemonen rond het ‘Wilhelminaoord’-paaltje was kort na de bloei dood en weggeschoffeld. Alsof het was bewerkt met herbiciden, om te voorkomen dat je met lastige natuurvergunningen zit wanneer je nog meer bouwactiviteit wilt ontplooien.

Hoe kan het, dat je daar zomaar een vergunning voor krijgt, vraag je dan af. Waar hun overheid boeren wegpest op valse gronden vanwege ‘stikstof’, omdat het LNV-ministerie een rekenmodel Aerius ontwikkelde bij Wageningen UR waarmee je in de computer in theorie wel/niet bestaande natuur virtueel zou laten verdwijnen, schrale heideterreintjes en heischrale duinen, stuifzandjes met een ‘habitatcode’ voor Natura 2000…

…daar lijkt de echt bestaande unieke natuur van Friesland – uniek oud loofbos, veel meer uniek dan die schrale Natura 2000-terreintjes- plots zomaar te kunnen wijken voor een stom parkeerterrein. Het is maar een voetbalveldje groot, maar toch…

Ik dacht afgelopen herfst nog, dit bos moet ik vastleggen, het lijkt Bialowieza wel, eeuw oude beuken en eiken, met weelderige ondergroei van hulst.

Daar werd in een hectare op het landgoed Wilhelminaoord plots de zaag gezet. Zodat er een parkeerplaats kon worden aangelegd. En een vastgoeduitbreiding, een moderne blokkendoos waar een grotere voorraad betalende bejaarden in gestald kunnen worden door zorgonderneming Thusfiele Vastgoed BV.

Het oude Wilhelminaoord was een sanatorium, een gesticht dat in 2017 werd overgenomen door de zorgondernemers Albert Oosting en Ben Okkema. Die maakten er luxe appartementen van voor aan de rollator gekluisterde mensen die hun dagen willen aftellen in die prachtige omgeving met Engels landschapspark.

De zorgonderneming blijkt succesvol, dus moet het uitbreiden. Het is hun terrein geworden, dus zij mogen er over beslissen.

Vijftig meter verderop is het Wilhelminabos eigendom van It Fryske Gea, het Friese Landschap. Dan is het zelfde bos plots beschermd natuurgebied, omdat er een bordje bij staat dat het tot officieel natuurgebied maakt. Terwijl het bos het zelfde is.

Dat wandelbos van vroegere Friese adel, is één van die voor Nederland zeldzame stukjes oud loofwoud, dat lijkt op de zogenaamde ‘Bosreservaten’ die in 1987 werden ingesteld in Nederland op 1 procent van het totale bosareaal.

Momenteel vliegen de jonge sperwers uit, die naar elkaar en de ouders roepen. Die broeden ieder jaar in het beginstukje met grove dennen en naaldbomen. De manie om al die naaldbomen weg te kappen, als ‘exoten’, dat kun je op grond van de vogelstand best wat minderen. Waar broeden de meeste roofvogels, ook de boomvalk hier? Waar schuilen de uilen?

De Bosreservaten in Nederland representeren dat ene procentje bos waar ‘zo weinig mogelijk ingrijpen’ het devies werd. Net als bij de Urwalder in Duitsland, restjes van zogenaamde Hudewalde, gemeenschapsgronden met bos waar boeren hun varkens weiden voor de eikels. Van die Urwalder kun je als orthodoxe boslim nooit genoeg krijgen.

Dat bos loopt over in wat ik ‘De Friese Achterhoek’ noem, een paradijselijk coulissenlandschap over De Heide, een zandrug (gaast) bij Sint Nyk die doorloopt van Joure tot Gaasterland. In de jaren ’90 werd er een verbindingszone met bomen aangelegd van het Wilhelminabos naar het bos van Eijsinga dat tot Langweer loopt.

Wanneer je langs die route loopt dan lijkt het net of je in de Achterhoek bivakkeert of zelfs Limburg. Eerder fotografeerde ik daar in een veld vol boterbloemen een reebok.

Dat veld werd later door een boer bewerkt met herbiciden, zodat het nu op een typisch agro-industrieterrrein lijkt met raaigras. Er lijkt nu ook klaver ingezaaid,  mogelijk omdat agro-industriëlen subsidies kunnen krijgen om klaver in te zaaien. Je kunt dus zien waar een ‘boer’ het land bewerkt en waar niet, daar groeien nog bloemen.

Zo krijg je op een minuut van huis dus een paradijs-ervaring, terwijl het gewoon ook Friesland is. Maar misschien is ons Heitelân daarom wel niet zo gewoon. Omdat het zo afwisselend en bijzonder is, zie daartoe ook mijn meisterwerk Liever dood dan Slaaf, een Pelgrimstocht door de Friese Natuur op zoek naar Vrijheid.

Maar je moet dus wel oppassen, vergeet daar niet iedere dag weer het bijzondere van te zien, want het kan plots verdwenen zijn. Dat ze je paradijsje plaveien en er een parkeerplaats van maken.