Twee eilanders die op Schiermonnikoog 28 bordjes van Natuurmonumenten lossschroefden, werden door de Politie van ‘Veiligheidsregio Noord’ vervolgens naar de wal afgevoerd als zware criminelen. Voor die overreactie is Groen Links-burgemeesteres Ineke van Gent verantwoordelijk.

Wat verklaart de groeiende onvrede van eilanders op Schier, Terschelling en ook Texel tegen deze volgens hen ‘feodale’ clubs?

De groeiende bemoeienis van buiten, zoals van 11 linkse Unesco-academici (Nederlandse Unesco Commissie onder leiding van Kathleen Ferrier en Marielies Schelhaas van IUCN) die gisteren de media haalden met het ter discussie stellen van de Werelderfgoed status lijkt een belangrijke kandidaat.

Tegen een muur aanpraten
Het botert steeds slechter tussen inwoners van tot natuurgebied uitgeroepen leefomgevingen van lokale inwoners en van buiten aangestuurde natuurclubs, die deze gronden om niet kregen van hun overheid. Zij worden gezien als feodale landheren die het gebruiksgenot inperken.

Het diepere probleem, de kelderende geloofwaardigheid van natuurclubs en hun overheid blijft helaas onbesproken en de privatisering van de publieke ruimte en het publiek bestuur. De bewoners vinden dat Natuurmonumenten zich arrogant gedraagt op hun eiland, ‘feodaal’ wordt het gedrag zelfs genoemd. Hun kant wordt door de NOS als volgt neergezet:

Bewoners klagen dat Natuurmonumenten zich niets aantrekt van de afspraken die zijn gemaakt toen Schiermonnikoog in 1989 een Nationaal Park werd. Daarmee doelen ze met name op het overlegorgaan, dat bestaat uit onder meer vertegenwoordigers van de gemeente, provincie, het waterschap, boeren, vogelwachters, eilanders en Natuurmonumenten zelf. Dat orgaan zou te vaak gepasseerd worden.

“Het hele eiland is vol gezet met die lelijke borden. Dat had eerst besproken moeten worden in het overlegorgaan, maar dat is niet gebeurd”, zegt bewoner Ardie Noorman. Volgens hem is er dan ook geen draagvlak voor de inhoud. “Op die borden staat dat je schriftelijk toestemming moet hebben als je een betaalde activiteit wil organiseren of met groepen groter dan twintig personen de natuur in wil.

‘in gesprek gaan’
De logische reactie van Natuurmonumenten -communicatietechnisch- ‘wij willen in gesprek‘…Maar voor Jan met Korte Achternaam komen opdraven, en klagen tegen de koffiejuffrouw van Natuurmonumenten is vanaf de kant van de bewoners ook weinig zinvol. Tenzij ze bij de directie op audiëntie kunnen komen. Wat ze dan krijgen te horen is ‘we nemen het mee’ (de Bermudadriekhoek in.)

Been there, done that. Al die groene lui, het zijn allen zonder uitzondering achterbakse en inhalige leugenaars en mesinjerugstekers, er zit niet enig goed mens bij.

De trend waar eilanders mogelijk ten diepste tegen in opstand komen, is dat ze over de eigen omgeving steeds minder te zeggen krijgen. Die trend- privatisering van publiek bestuur en publieke ruimte (via publiek-private ‘partnerschappen’ en ‘coalities’) is een bestuurlijke strategie, kern van de 2030 Agenda.

Dit komt door de privatisering van de publieke ruimte in het Waddengebied.

Het Waddenbestuur werd verbouwd tot private oligarchie met private clubs op de stoel van de overheid, dankzij Sieben Poel (Rijkswaterstaat) en VVD-coryfee Bas Eenhoorn als voorzitter van het regiecollege van de Wadden. Bewoners en bijvoorbeeld ‘vissers’ werden tot ‘gebruikers’ in status verlaagd.

Terwijl fondsenwervende nonprofit-bedrijven aan het subsidie-infuus (WWF, Vogelbescherming uit Zeist) Nu mag Natuurmonumenten uit Amersfoort ook beslissen over terrein dat niet van hen is, maar dat onder publiek beheer van Rijkswaterstaat valt: De Waddenzee.

‘Beheerautoriteit’
Natuurmonumenten kreeg het in 1989 tot ‘Nationaal Park’ uitgeroepen Schiermonnikoog voor een symbolisch bedrag van 1 gulden in handen. Daarnaast bestaan vervolgens verschillende beheer- en overlegschijven die allemaal iets hebben in te brengen. Wat zulke organen doen, is de burgerinspraak reduceren tot 1 van de tien stemmen.

Zo financierde de Provincie Friesland tot 2015 een Overlegorgaan met daarin de Gemeente, Rijkswaterstaat, Natuurmonumenten, het Ondernemersverbond, de provincie Friesland, Boerenbelang (van die laatste zes door Natuurmonumenten en stikstofbedrog ingesnoerde boeren) Wetterskip Fryslan en drinkwaterbedrijf Vitens.

Dat Overlegorgaan werd een zelfstandige stichting, dat de bewoners moest vertegenwoordigen. Maar naast dit overlegorgaan van het Nationale Park ontstaan dus steeds meer overlegclubs van buiten die meer te zeggen krijgen, en waar Natuurmonumenten ook een stem in heeft..

Zo kwam er dankzij D66 in het regeerakkoord een ‘Beheerautoriteit Wadden’, naar het commissaris-model. (Earth Trustee) Dat is een uitvloeisel is van het Global Pact for the Environment dat groene clubs rond de IUCN en UNEP met elkaar sloten in het Vredespaleis in 2018.

Zo ontstaat een neofeodale bestuursarchitectuur, het zogenaamde ‘stakeholdermodel’ waarbij de clubs als Natuurmonumenten die zich ‘beheerder’ mogen noemen tegelijk de gebiedsplannen met het bestuur (Rijkswaterstaat, de Provincies, LNV-Ministerie) meeschrijven waarop ze zelf financieel binnenlopen in subsidies en Waddenfondsgelden.

Zo mag Natuurmonumenten steeds vooraan sluiten bij het Waddenfonds, en de resterende 140 miljoen euro helpen uitputten (IKW-gelden van Henk Staghouwer).

Zij krijgen 80 procent vergoed van hun projecten, terwijl je als lokale bewoner op zijn best kunt hopen op 40 procent vergoeding. Natuurmonumenten (Quirijn Smeele) ligt ook in bed met Han Olff (tevens WNF en Ark Rewilding Nederland) en andere pathologische leugenaars van het NIOZ en de RUG, de onderzoeksbaantjesindustrie rond de Waddenacademie en het Waddenfonds.

Daarmee doen ze peperduur onderzoek (een veldcoördinator kan in vier jaar tijd een half miljoen euro opstrijken bij Waddenmozaiek), betaald door het Waddenfonds dat ze vervolgens weer in politieke lobby tegen visserij gebruiken. De Waddenzee moet van hen een visserijvrije ‘wildernis’ worden voor ‘zeegrasherstel’ en allerlei ecologenverhaaltjes over ‘biobouwers’, zoals van Tjisse van der Heide en kornuiten, uit de school van de al even opportunistische Theunis Piersma, die de Waddenzee  ‘onze laatste wildernis’ noemt…

Wildernis kent enkel een negatieve definitie: natuur zonder mensen.

Dan is er nog de Waddenacademie, die Tineke Lambooij (Nijenrode, Rights of Nature-lobbyist) betaald door het WNF liet roepen dat de Waddenzee een rechtspersoon moet worden. Met een raad van commissarissen dus, die beslissen over deze rechtspersoon als een bedrijf. Oftewel ‘rights of nature organisations’… Clubs die al voor miljoenen aan het subsidie-infuus hangen.

En dan is er nog een Nederlandse Unesco-Commissie, die zich vanwege de ‘Werelderfgoed’-status van ‘hun’ Waddenzee ook nog met het gebied bemoeit met een ‘position paper. Die willen ook nog weer een ‘beleidskader’ opleggen, en stellen dat visserij het probleem zou zijn:

Key threats requiring ongoing attention include fisheries activities, developing and maintaining harbours, industrial facilities surrounding the property including oil and gas rigs and wind farms, maritime traffic, residential and tourism development and impacts from climate change.

Simpeler gezegd: de bemoeienis van ‘buiten’ het eiland met het eiland neemt toe, de inspraak van de bewoners neemt verder af. Dus wat ga je dan doen: bordjes jatten… Dankzij alle import op dat natuureiland krijg je dan een burgemeester van Groen Links, oftewel de voormalige Communistische Partij Nederland (CPN) in een groene vermomming.

Oorverdovend Natuurschoon
Vanuit Natuurmonumenten gezien valt er wat te zeggen, dat in een natuurgebied niet alles overal kan. Je moet de mores van natuurgebruikers ook niet beslist te hoog inschatten. Toen ik stage liep bij het Goois Natuurreservaat kwam je zelfs mensen tegen die met hondenshampoo hun Golden Retriever gingen wassen in de natuurvijver.

Nu kom je vaak mensen tegen die de hondendrol ‘opruimen’ in een plastic zakje. En vervolgens mag mamma het zakje opruimen, dat blijft langs het bospad liggen. Of je wordt opzijgeragd door een roedel haastige mountainbikers die de bospaden vernaggelen.

De afgelopen twintig jaar werd het steeds drukker in de natuur. Je kon dat ook zie op De Hors van Defensie op Texel. Twintig jaar terug was het daar een bijna leeg zwerfgebied van jonge duinen waar de strandplevier nog broedde. Maar door toenemende recreatiedruk zijn er nu ook al bordjes neergezet om de vele recreanten met hun honden richting strandzone te begeleiden.

Al eerder schreef ik daarom voor HP de Tijd het essay ‘Oorverdovend Natuurschoon‘, toen ik nog incidenteel excursieleider was bij Natuurmonumenten in het Naardermeer. De meeste natuurrecreanten nieuwe stijl zijn geen biologen of soortjetellers maar mensen die hun vrijheid komen genieten in de open lucht. Daar is niks mis mee, maar je mag er als grondeigenaar best paal en perk aan kunnen stellen.

Continue aanhoudende recreatie heeft een sterk verstorende werking op fauna.

Geldgedreven nonprofitbedrijf
Wanneer Natuurmonumenten werkelijk stond voor haar kernwaarden, natuurbescherming, dan was dat nog zo’n probleem niet geweest. Het punt is meer, dat deze geldgigant met 160 miljoen euro belegd vermogen en 43 miljoen euro liquide middelen voor meer dan de helft door hun overheid op de been wordt gehouden.

En dat zij een uitvoeringsorganisatie van ambtenarij zijn geworden, die zich blijft presenteren als onafhankelijk en privaat goed doel. Je weet dus niet met welke pet op Natuurmonumenten voor je zit, behalve dan dat ze overal geld uit willen halen. Op Schiermonnikoog takelden ze ook de duinen toe met compensatiegeld van RWE (vanwege stikstof), om overal schrikdraad aan te leggen door dat ‘kwetsbare’ duingebied. Daar moesten dan wisenten rond-denderen. Het werden Generaal Franco-koeien.

Dus het gaat bij Natuurmonumenten niet beslist om ‘kwetsbaarheid’ van natuur, maar uit welk geldpotje ze een nieuw groen project kunnen financieren. Dat maakt ze er in de ogen van eilanders misschien niet geloofwaardiger op. Uiteindelijk steunt Natuurmonumenten zelf het Klimaatakkoord en het Energieakkoord, waardoor er nu kabels komen voor windfarms dwars over Schier.

En dan nu een beetje janken over de Wereldergoed-status, dat doen Kathleen Ferrier en Marelies Schelhaas van Unesco, met de door het Minsiterie van Buitenlandse Zaken in de lucht gehouden IUCN al sinds 2021 in een kruistocht tegen Waddengaswinning.  De Unesco is een linkse VN-club, die de SDG’s wil implementeren, met braakneigingen en jeuk opwekkende wooprden als ‘diversiteit en inclusiviteit’:

Wereldwijd zijn er zo’n 200 Unesco Commissies. De Nederlandse Commissie telt maximaal elf leden. Nadruk van de werkzaamheden ligt bij de coördinatie van het Unesco-Scholennetwerk, erfgoed dat in crisissituaties verkeert, wetenschap voor duurzame ontwikkeling en persvrijheid. Daarnaast houdt de commissie zich structureel bezig met de Unesco-cultuurconventies, de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) en diversiteit en inclusiviteit.

Kortom, de bemoeienis van buiten overheerst de inspraak van de bewoners zelf. Uit machteloosheid ga je dan tot protestacties over, en bordjes losschroeven.Omdat een Unesco-commissie met elf leden uit links-academische hoek beter gehoord wordt dan de bewoners zelf