De wolf blijkt in Europa volgens de IUCN Rode Lijst helemaal niet bedreigd te zijn, hij kreeg in 2022 nog de status Least Concern.

Ook de expertgroep van het Large Carnivore Initiative (LCI) van de IUCN- waar Arie Trouwborst in zit van de Universiteit van Tilburg- bevestigt dit, bij deelname aan de Standing Committee van de Bern Conventie (onderdeel Raad van Europa) vorig jaar december.

Voor de staat van instandhouding van de Europese wolf zijn de 15 polderwolven in Nederland – die afgelopen jaar honderden schapen afmaakten- dus overbodig. Wanneer die staat ‘gunstig’ is, wordt nu overgelaten aan de fantasie van een kleine club ecologen met draagkrachtmodellen. Dat ondermijnt de democratische legitimiteit van natuurbeleid.

Van Annex IV naar V
De Appendix 2-status van de Bern Conventie (1979) veranderen blijkt vooralsnog niet mogelijk. De poging van de Zwitsers daartoe sneuvelde recent, zo meldt het CIC in Hongarije.

Maar je kunt wel degelijk schuiven met de Annex-status in de Habitatrichtlijn van IV naar V. Dat opent de weg naar afschot als redmiddel (Artikel 16 Habitatrichtlijn, derogatie beschermde status) Want de Annex II/IV-status die wolven in Nederland volgens de Habitatrichtlijn kregen van het LNV-ministerie en hun wetenschappers op bestelling van Wageningen UR is overbodig,

De Nederlandse wolven zijn niet een afzonderlijke populatie, zoals bijvoorbeeld bij een endeem als de Noorse woelmuis. Ze maken deel uit van een veel grotere populatie, die niet bedreigd is volgens de IUCN Rode Lijst. In Noord Spanje kregen ze de wolf in Annex V – er leven al meer dan 300 roedels in Spanje. En dan mag je wolven waar je last van hebt gewoon doodknallen, wanneer je de ‘staat van instandhouding’ van de populatie maar niet in gevaar brengt.

Er zijn ook verschillende landen zoals EU-lidstaat Bulgarije, Estland en Letland waar de wolf ook jachtwild is, zo toont de LCI.Ook een land als Zweden, heeft de wolf in de strenge beschermingscategorie van Annex II en IV van de Habitatrichtlijn staan. Niettemin zou er bejaging mogelijk zijn, zo toont het rapport.

Dus je mag ze dödknålle, in plaats van wat aan willen kloten met een paintballpistool.

Bovendien lezen we bij de LCI dat de Europese wolf als 1 populatie te beschouwen is, al delen ze deze vervolgens geografisch op in subpopulaties. Daardoor kunnen ze artificieel een subpopulatie bedenken waartoe de Duitse, Deense en polderwolven behoren die ze een andere status geven; Near Threatened.

Maar die indeling kan artificieel zijn. Ook omdat niet valt uit te sluiten dat er wolven uit wolvenparken zijn uitgezet.

Het uitgangspunt van beleid is nu A Priori; we moeten zorgen dat mensen die wolven gaan accepteren. Omdat er bij toetsing van de beschermde status alleen naar een fictieve ecologische draagkracht wordt gekeken, oftewel de economische kansen voor een club ecologen, hun clubjes en hun baantjes. En niet naar de sociaal-economische draagkracht en wenselijkheid. Mensen die daarop wijzen, worden weggezet als emotionele gekkies versus ‘de’ wetenschap.

Terwijl ecologie geen echte wetenschap is maar meer trekken heeft van een oosterse religie. Daarom stel ik in hoofdstuk 2 van mijn hoofdwerk ook voor om ‘ecologie’ te herdopen tot ‘natuurlijke historie’.

Annex II/IV-status Wolf geeft Rewilding juridische tanden
Nu is hun overheid in provinciehuizen, Den Haag en Brussel, grootfinancier- van de Rewilding-lobby. Het zijn immers de provincies die jaarlijks de zakken van WNF/LNV-spinoff ARK Rewilding Nederland met 5-7 miljoen euro subsidie vullen. Zij beweren uiteraard, dat er nog niet ‘genoeg’ wolven zijn en bedachten daar getallen voor.

De reden daarvoor is eenvoudig: werkgelegenheid en beslag op (boeren)grond rondom de Veluwe. Zolang je wolf nog niet op het door ecologen gewenste aantalsniveau is, dan blijft hij in Annex II en IV staan van de Habitatrichtlijn. Dan zijn er beschermende maatregelen nodig, zoals gebiedsverbetering. Dat geeft de natuurontwikkel-industrie een argument om meer landbouwgrond te claimen.

Op 11 september deed Hans Hiddingh van de dierentuin Emmen nog zo’n gooi in het Dagblad van het Noorden. Er zouden weer pan-Europese corridors voor wildlife moeten komen. Dat Pan European Ecological Network is al een oud Nederlands/Amerikaans idee dat al terug te leiden is tot het werk van oud-LNV-ambtenaar Rob Wolters en hun EEconet eind jaren ’80.

Het argument is dan: Als wolven conflicten met mensen veroorzaken, dan hebben wolven meer groene ruimte nodig. Dat argument lees je ook terug bij de LCI in de introductie. De conflicten zouden door een ‘gebrek aan wildernis’ veroorzaakt worden:

The return of the wolf in so many countries, though, does not come without an impact on human activities. On one hand, given the absence of large areas of wilderness in Europe (Venter et al., 2016), wolves have almost entirely re-established their populations in highly human- modified landscapes, where humans raise livestock, hunt wild ungulates, and use forests and mountains for tourism and recreation (Chapron et al., 2014, Bautista et al., 2019).

Currently, permanent wolf ranges are characterised by an average density of 90 persons/km2, which reflects a high degree of adaptation to human presence. On the other hand, wolves often pay a high price to sharing space with humans, as witnessed by the persistently high levels of illegal killing in several European countries (Kaczensky et al., 2012), often associated with low levels of trust in policies and wider social conflicts.

Wie de aangehaalde studie van Venter et al in Nature Communications echter leest, ziet dat deze geheel niet gaat over wildernis in Europa of het gebrek daar aan. De studie gaat over een menselijke zondencalculator, de Human Footprint. Zij constateren juist dat deze menselijke voetafdruk in Europa steeds kleiner werd sinds 1993.

Die afnemende voetafdruk door economische activiteit kan veroorzaakt zijn door economische ontvolking van het platteland – met name in Frankrijk en Italië-en het samendrijven van de bevolking in megasteden. Dat is natuurlijk ook wat ‘Rewilding’ betekent: iets negatiefs voor mensen uitleggen als iets gunstigs. Alsof je het toejuicht dat een huis in verval raakt, zodat door de ingekinkelde ruiten duiven in de ruïne kunnen broeden die de boel onderschijten.

Dat is wat ‘wildlife comeback’ eigenlijk is.

Werkgelegenheid voor pseudo-deskundigen
De aandachtige lezer snapt dus nu al, hoe net als bij de papieren ‘stikstofcrisis’ een handjevol door de overheid aangewezen ‘deskundigen’ het hele land kunnen gijzelen. Bij ‘stikstof’ gebruikten ze het nu door de RIVM voor de bus gegooide Aeriusmodel, om het land op slot te kunnen zetten. Dankzij dat Wagenings/Bilthovense model kregen Natura 2000-gebieden een uitstraling naar andermans grond.

Ben je een boer die aan de rand koeien houdt dan ben je plots tot stikstofprobleem gemaakt tot 10 kilometer afstand. Iets dat weg moet, om de ‘staat van instandhouding’ te bevorderen. Op die zelfde wijze kun je ook met wolven in de weer. Maak een ‘draagkrachtmodel’, en beweer dat jij exact weet hoeveel wolven er ‘zouden kunnen zijn’.

Zolang dat fictieve aantal roedels niet is bereikt, bevindt je populatie zich niet in ‘gunstige staat van instandhouding’.

En dus adviseren wij van LNV-eend, dat er meer LNV-eend nodig is, Lebensraum voor wolven, en gebiedsverbetering via meer ‘verbindingszones’, en een bufferzone rond de Veluwe (landbouwgrond opkopen met stikstofgelden). Of bijvoorbeeld via een verbod op ‘de plezierjacht’.

Dat verzinnen van een kunstmatige normpopulatie, is ook exact wat Wageningen UR en de Zoogdiervereniging deden.

Glenn Lelieveld (Wolven in Nederland, Zuigdiervereniging) ontwierp in 2012 als intern voor de Vrije Universiteit voor Wolven in Nederland (FREE Nature, Natuurmonumenten, ARK) een gooi in het donker, gecamoufleerd als wetenschap. Met een draagvlakmodel waarbij je alleen naar ruimte, voedselhoeveelheid en Lebensraum kijkt, alsof er geen mensen wonen die er last van kunnen krijgen.

Hij verklaarde ongeveer 10 procent van het Nederlands landoppervlak geschikt voor wolven, Drenthe, Overijssel, Zuidoost Friesland en de Veluwe met een stukje Brabantse Peel. Vervolgens  was zijn tot ‘wetenschap’ opgewaardeerde opinie dat er dus 14 roedels wolven in NL kunnen leven. Zouden ze de Biesbosch mogen koloniseren en tot in het Lauwersmeergebied doordringen, dan zouden er- liefst 38 roedels kunnen leven zo was zijn tot wetenschap opgewaardeerde opinie.

Een vergelijkbare academische oefening, maar met minder wolven als uitkomst (maar 50) kwam van Alterra in Wageningen in 2012 van Wieger Wamelink, Frank Langevelde en hun MSC-student. Een beetje knutselen met een draagkrachtmodel, waarbij wolven nauwelijks vee eten en vooral hertjes, en watervlugge hazen en konijnen. En hup: ‘de’ wetenschap heeft gesproken.

Conclusie, bel een paar Albanezen
Nu moet je bij een wolvenprobleem als veehouder een paar Albanezen inhuren, zo filosofeerden we hier gisteren. Ook om van die probleem-ecologen in je achtertuin af te komen en hun vriendjes bij hun overheid die dan meteen willen ‘monitoren.’ Alsof iedere wolvenkeutel een nieuw geheim openbaart. Er bestaan geen ‘probleemwolven’, dat zijn gewoon wilde dieren die vreten willen.

Er zijn wel probleem-ecologen.

Tenzij je door de BIJ12-bureaucratie gewassen wilt worden voor een maandenlang durende schadeprocedure, nadat je subsidie aanvroeg voor schrikdraad en ‘wolfwerende maatregelen’. (Als hun overheid geld van jou wil, staan ze binnen een week op je stoep).

Het gerucht kwam mij ter ore, dat ze bij BIJ12 zelfs als voorwaarde bij schadevergoeding stellen, dat je geen foto’s op sociale media mag delen:

• Kan iemand dat bevestigen of ontkrachten?

Democratische legitimiteit natuurbeleid
BIJ12 is het natuurbureaucratie-orgaan dat vanuit hun Interprovinciaal Overleg (IPO) werd opgericht, om de natuursubsidies (SKNL enz) van de provincies te besteden aan Postcode Loterij-clubs, Partijen allemaal willen dat we enthousiast zijn over die wolf omdat dit hen baantjes, subsidie en nieuwe natuurgronden geeft.

Dat sentiment ontwaar je ook bij de LCI die zich vooral zorgen maakt over de ‘conservation status’ van de wolf, waar deze conflicten veroorzaakt met de veehouderij.

En het moet gezegd, het maakt die wat saaie Veluwe toch spannender, dat je er ’s nachts kan lopen en gehuil hoort. Maar de discussie gaat natuurlijk helemaal niet om die wolven. Dat zijn gewoon wilde dieren, en er is ook helemaal geen ‘wolvendialoog’ nodig. Alsof er met wolven valt te praten. Die luisteren net zo goed als hun overheid. (‘we nemen het mee’)

De te voeren discussie is die van de democratische legitimiteit van huidig natuur- en milieubeleid.

Nu bepaalt een oligarchie van door hun overheid en Postcode Loterij rijk gesubsidieerde milieuclubs, een handjevol ‘deskundigen’ van hun overheid en enkele bureaucraten bij LNV of het hele land op slot moet. Natura 2000 en de Habitatrichtlijn, de wijze waarop natuurbeleid is ingericht maakt dat het gros van de normale mensen nog een hekel krijgt aan de natuur.