Het campagnedoel van fondsenwervende nonprofitbedrijven om het halve aardeoppervlak voor natuurclubs te reserveren (Half Earth, Nature Needs Half) blijkt nu ookk een SDG Doel van de Verenigde Naties te zijn. Dat toont het laatste rapport in mei van deze internationale bureaucratie in New York over de voortgang van haar 2030 Agenda met 17 SDG-doelen.

Zo zie je andermaal hoe een combinatie van academia en aan hen gelieerde ngo’s (stichtingen, fondsenwervende bedrijven) hun als ‘wetenschappelijk’ verpakte ambities in de beleidslijn geplaatst krijgen. Vanuit de Verenigde Naties belanden die doelen namelijk weer op Europese en Haagse beleidsbordjes. In Den Haag is het Ministerie van Buitenlandse Zaken de coördinator van de nationale invoering van deze SDG-doelen.

Het rapport van de Verenigde Naties verwijst ter rechtvaardiging naar een publicatie uit 2020 van David Leclère et al, waar ook enkele Wageningse ‘beleidsrelevante’ wetenschappers meewerkten. Leclere werkt voor het modellenbakkerij-bedrijf IIASA in Laxenburg (Oostenrijk), ooit opgericht vanuit de Club van Rome. Bij IIASA kun je de kale tekst van de publicatie lezen.

Mr Zure Regen en co-uitvinder van de stikstofcrisis die de natuur zou verwoesten (uitvloeisel zure regen-hoax), Leen Hordijk was er jarenlang wetenschappelijk directeur.

Naast Rob Alkemade van het Planbureau voor de Leefomgeving met zijn MSA (mean species abundance), die prominent figureert in mijn Cursus Bullshitdetectie. 

Ze deden er in Augustus in Biological Conservation nog een schepje bovenop, met gooien in het donker (modelstudies) over hoe ‘de doelen’ van de beleidsbureaucratie het beste te halen zouden zijn. Dat deden ze samen met Michel Bakkenes van het Planbureau voor de Leefomgeving. Deze deed in 2004 in Nature in zijn computer een derde van alle soorten uitsterven door klimaatveraangenaming, samen met Chris Thomas.

Ik moet daar nog meer studie van maken, en schrijf nog voor De Andere Krant over het SDG-circus. De deelnemers aan mijn Cursus Bullshitdetectie herkennen alvast welke truuk deze beleidsrelevante academici toepassen: Puntje Drie, valse exactheid. Al die modellenbakkerij, het HYDE landconversiemodel van Klein Goldewijk, het IMAGE-vegetagiemodel van Rik Leemans. (en eerder Jan Rotmans) Alkemade en consorten proberen nog steeds hun MSA toegepast te krijgen, waarin ‘biodiversiteit’ gelijk is aan oppervlakte. Daar geven ze de naam ‘biodiversity intactness’ aan.

In plaats van soortenrijkdom en populatiegrootte. Dat is gemakkelijker voor beleidsmakers, omdat je dan alleen naar het oppervlak aan veranderd landgebruik hoeft te kijken. Niet omdat het klopt en de soortenrijkdom daadwerkelijk ook afnam. Beleidsrelevante wetenschap heet zoiets.

Oftewel Bullshit; No Concern for Truth.

In een wereld waar deugdelijke wetenschap er werkelijk toe deed, waren deze mensen al lang op staande voet ontslagen. Nu bekleden ze voorname academische posities, omdat ze de beleidsbureaucratie van munitie voorzien en baantjes. Met prestigieuze academische posities druk je zo in de politieke arena je Agenda 2030 door, want wie is die gekozen volksvertegenwoordiger wel qua sociaal prestige dat deze hier tegenop kan?

‘Had je wat?’, maar dan op zijn academisch…

Zo werkt technocratie, en dus leven we in Nederland nu in een totalitaire bureaucratie en oligarchie. Wat ‘de halve aarde op slot’ voor Nederland in de praktijk betekent? Meer zogenaamde ‘natuurontwikkeling’ dat ze nu meer sexy Rewilding noemen. De wolf komt dus als geroepen bij deze agenda. Wageningen UR vermeldt bij iedere publicatie tegenwoordig of deze bijdraagt aan de SDG Doelen van de 2030 Agenda.

Deze modellenbakkerij zou bijdragen aan SDG 13 (klimaatactie) en SDG 15 (Life on Earth)