Wanneer je dit leest zitten we ergens op 10 kilometer hoogte. We vliegen andermaal naar Tenerife, nu voor wat reportages waar je later meer over verneemt.

We zullen wederom het nuttige met het aangename combineren. De reis naar Madeira leverde ook twee mooie publicaties met fotografie op. Het doel is om dat minstens te evenaren, en jullie ondertussen hier op Interessante Tijden te voeden.

Voor de wederhelft is Schiphol en vliegreizen het ultieme vrijheidsgevoel. Handig met haar mobiel bliept ze zich een weg langs alle incheckpoortjes. Alles tot in de puntjes voorbereid. En daar sukkel ik dan wat achteraan als een soort gehandicapte met begeleidster.

Luchthavens geven ondergetekende juist het gevoel dat er altijd iets mis kan gaan. Kartonnen bekertje doorgekookte koffie voor vier euro, een verlept broodje voor een fortuin.

Alle rijen tot reiziger verwerkte mensen, het besef onderdeel van een industrie te zijn die het mensengeslacht op alle einden der aarde laat krioelen. Overal bewaking. Alsof je tot het laatste moment kunt horen ‘ja sorry het gaat niet door’. Na eerst onzedelijk betast te zijn op de luchthaven en als terrorist bejegend, mag je na uuuuren wachten, dan vier uur lang opgepropt zitten in een luchtbus.

Weer dat zelfde praatje veiligheidsinstructies die volstrekt zinloos zijn. Als je de lucht uitdondert ga je 100 procent zeker op reis naar de eeuwigheid. En beter zo aan je einde, dan dementerend achter een rollator, eenzaam en riekend naar pis: kunnen ze dát niet in het vliegtuig vertellen, bij beelden van een neerstortende Boeing?

Vervolgens word je op een mensenverwerkingscentrum ergens drieduizend kilometer verder geloosd. Het is niet zozeer reizen als wel teleportatie, en vooral: Openbaar Vervoer. Dat je aan je eigen autostoel je snot afveegt is nog tot daar, maar dat al die mensen dat vóór je deden op jouw stoel.

Je snapt die klimaatbewuste WEF-miljardairs in Davos met hun privé-jets wel; dan blijven al die ongemakken je bespaard.

Al moet je als positief puntje meegeven: Wat een menselijk vernuft, de techniek van zo’n vliegtuig, de logistiek, en zo’n piloot die dat kunstje van landen en opstijgen iedere keer weer flikt.

Op reis met de auto ben je vrijer, je hebt je eigen koets met 100 paardenkrachten. En je kunt onderweg overal stoppen of een detour maken wanneer je onverwacht iets interessants opmerkt. Vraag dat eens aan de piloot, terwijl je de cockpit binnendringt…

Zo ontdekten we in Engeland ook onverwacht de Longman of Sussex, op weg naar de Cottswolds na een detour Brighton. Die badplaats wilde onze Saartje naartoe omdat ze er Youtubers volgt, van die op Harry Potter lijkende nerds in de regenbooghoofdstad van de Britten die heel hip schijnen te zijn.

Voor uw geografie; De Cottswolds liggen in de buurt van Gloucester, dus richting Wales. Maar we reden via Hastings (vanwege 1066!) en Rye. Ja als je dan toch in Engeland bent…

In de Kampioen van de ANWB las ik dat dit vrije gevoel voorbij is wanneer je de modernste elektrische auto bestuurt. Wanneer je dan lekker om je heen kijkt beveelt het dashboard ‘kijk voor je’…

Zo’n elektrische Jesse Klaver in je auto geïnstalleerd, een beetje als het paniekpiepje wanneer je gordel niet vastzit maar dan een gradatie erger: de duurzame wederhelft met principes van dat paniekpiepje. Voor de Derde Wereld. Woede-opwekkend.

En dat los van de actieradius van zo’n rijdende batterij: Mijn dieseltje kachelt op 1 tank naar Italië. Joehoe: Kent u dat gevoel, de naderende Alpen en dat je dan gewoon moet zingen van blijdschap…Life!

Maar…probeer maar eens met je auto een oceaan over te steken om op een subtropisch eiland te komen. Dat gaat lastig. En we laten het Friese weer en donkerte even achter ons… Hoewel ondergetekende beslist geen zonaanbidder is, meer Anglofiel en Schotland dan warmgebakken eiland.

Wat moet je immers een hele dag op een strand? Gelukkig wil de wederhelft ook steeds op stap, niet hangen blijven. Eenmaal geland, wil je zo snel mogelijk een auto onder je kont. En dan begint het vrije gevoel vanzelf.

Het eiland is hoe dan ook prachtig, de oceaan die tegen de vulkanische rotsen beukte. We hebben er goede herinneringen samen. Dus zo lang het nog kan in deze Interessante Tijden met CO2-politiek en oorlogsgeweld, moet je de kans pakken met vier handen.