Er is een duidelijke correlatie tussen uitdijend kiesrecht en exploderende overheidsuitgaven door de geschiedenis. Vlak na invoering van de Grondwet (1848) door Thorbecke met beperkt kiesrecht kon de Rijksoverheid toe met 71 miljoen gulden aan belastingen en accijns.

In 1950- vrouwenkiesrecht was in 1919 ingevoerd- was dat al gestegen naar 3540 miljoen gulden, in 2000 naar 335.000 miljoen gulden en dit jaar wil hun overheid liefst 364.000 miljoen EURO ophalen.

Omgerekend in guldens zijn de jaarlijkse kosten van ‘democratie’ nu 800.000 miljoen gulden. Terwijl alleen al de rente over de schaatsschuld 8 miljard euro onkosten geeft, bijna 10 procent van alle binnengehaalde loonbelastingen. Een democratische paradox?

Minder stemrecht, meer democratie
Hoe hoger de lastendruk, hoe minder je zelf kan beslissen hoe je leeft. Want hoe je leeft leunt maar op 1 ding: bestedingsvrijheid, beschikking over eigen lijf en goed. Anders kun je niks. Ik hield kosten laag, en kon een internationaal leven leiden omdat media mijn snoepreisjes betaalden.  En zo was ik vrij. Het alternatief is ‘meer verdienen’, maar zodra je ‘teveel’ gaat verdienen kloppen Haagse roofridders aan je voordeur.

Wat is het alternatief?

Ja je kunt in een aftandse camper gaan rijden, ergens onderduiken in Portugal in een Wappiecommune en een ‘Amerikaans’ feest vieren: Met wat schrale biggen die een taaie vegotaart mee nemen en die zelf geen cent te makken hebben, wonend in een Camper, oh wat zijn we ‘vrij’…

En dat noem je dan ‘wakker’ en ‘parallele maatschappij’, wat trommelen met drugsgebruikers die een nieuwe heidense religie bezig zijn uit te vinden, liggend op een yogamatje.

Ik ben niet ‘wakker’, lig ’s nachts nergens wakker van. En ben ook niet beslist ván ‘de alternatieve media’: Dat je bij een programma wat je meningplasje komt doen over het ‘echte nieuws.’Na een herhaalde bedelbrief dat je ‘keihard nodig bent, juist nu’…

Dan sta je plots naast een zelfuitgevonden Israëloog die nog nooit in Israël is geweest. Of een miskend genie die de gehele wetenschap omver zegt te hebben geworpen. Terwijl het moet gaan om precisie in theorie en metingen, niet je gevoel eindelijk die erkenning te krijgen die je zo lang misliep.

En wie praat over ‘meningsvrijheid’, wil ik alvast zeggen: ‘Uw mening kan mij gestolen worden’. Nee he, niet nóg een mening. De vrijheid van onzin hoeft geen verworvenheid te zijn. Dus dat je door voldoende mediakabaal te maken, mensen laat geloven dat ‘de staat’ het weer op aarde kan optimaliseren.

Terwijl je mening er geheel niet toe doet, al helemaal niet in de Bermudadriehoek van het WWW. Je houding is belangrijk, hoe je tot je mening komt.

Meer gelijkheid, minder vrijheid
Als boreale en geborneerde oerconservatief geloof je niet in revolutie maar evolutie. En in verandering in het bestaande systeem, dat zo over 150 jaar evolueerde, onder toezicht van Schepper van Hemel en Aarde als uiteindelijke Autoriteit. Positieve verandering komt niet over 1 nacht ijs: Dat kan nog jaren inspanning en strijd duren.

Het wijzigt niet na 1 demonstratie door mensen die blijkbaar tijd over hadden, dus geen andere verantwoordelijkheden Iedere dag die 1 procent jezelf beteren, twee stapjes vooruit, weer 1 achteruit.

Daar vindt het leven allereerst plaats: Bij jezelf, je familie, vrienden, gezin, je leeftocht. Dat is het belangrijkste, en daarop mag zo min mogelijk inbreuk worden gedaan door derden. Zoals door Jeugdzorg, dat De Staat je kind kan gijzelen om teams ‘kinderpsychologen’  en ‘kinderdeskundigen'(linkse leuteraars op subsidie) nog jaren aan het werk te houden.

Dankzij de omvorming van De Staat tot wensenmachine voor het proletariaat, zorgzaam van Wieg tot Graf, maakbaar tot ‘het klimaat’ aan toe, kun je nu echter stellen dat ‘meer democratie’ bij een bepaald kantelpunt leidt tot ‘minder vrijheid.’ En steeds minder zeggenschap over de inrichting van je eigen omgeving, je gezin.

De Staat breekt zelfs tussen je oren in
Tot je zelfs niet meer over je eigen huis beschikt.  Dat belandt in Box3, vermogen en vervolgens kun je dat ‘eigen huis’ huren van Vadertje Klimaatstaat. Meer ‘democratie’ leidt tot een meer spilzieke overheid en dat leidt dan dus tot onteigening.

Zoals ‘meer gelijkheid’ ook leidt tot minder vrijheid. Waarom bepaalt ‘De Staat’ aan wie ik een hekel mag hebben en wie niet, wat ik mag zien in een ander en wat niet? Dat heet meteen ‘discriminatie’ of ‘racisme’. Of die mening nu deugt of niet, dat is niet aan ‘De Staat’, of je fouten maakt in oordeelsvermogen over (groepen) mensen.

Je leidt dan enkel de discussie af van waar het om gaat: Je mag geen geweld tegen een ander plegen, of daartoe aanzetten. Dat zit al in het strafrecht. Maar dankzij de ‘liberale democratische rechtstaat’ is nu ook de persoonlijke reden waarom je boos werd of onhebbelijk al een staatszaak.

Alsof deze ‘uit voorzorg’ dat geweld kan voorkomen door ook je oordeelsvermogen en gedachten te controleren.

Dankzij die ‘democratie’ ben je voor een ‘debat’ nu veroordeeld tot lawaai in ‘de media’. Wie het hardste schreeuwt met de beste drogredenering, wie de meeste exposure wordt gegund door het zittende kartel wint de ‘verkiezingen.’ En vervolgens bepaalt ‘de staat’ opnieuw voor iedereen waar de prioriteiten moeten liggen.

Met een exploderende roof van belastinggelden als historisch resultaat, in het jaar 2000 al een factor HONDERD meer dan in 1950, en een factor 226 meer in het nu.

Wie betaalt, die bepaalt
Zo ontstaat dus een democratische paradox, wanneer De Staat een wensenmachine voor iedereen wordt. Als iedereen onafhankelijk van vermogen en verantwoordelijkheden mag stemmen, los van je ethische en economische prestaties – verliezen de goede mensen netto steeds meer zeggenschap. En dan drijft het brandhout van de samenleving boven tot je linksom of rechtsom Frans Timmermans krijgt.

• Inperking van het kiesrecht tot de hoofdkostwinner van het gezin en/of mensen die hun eigen broek ophouden kan al soelaas bieden.

Kostwinners alleen stemrecht = geen Frans Timmermans, want de beste remedie tegen links gezwets is ‘de realiteit’. Je hebt op deze aarde niet 1 recht, behalve op zelfverdediging. De rest van ‘het recht’ is vooral subsidie voor de advocatuur, en een verkapt argument om een staatsapparaat meer macht te geven in persoonlijke geschillen.

• Geen zelfstandigheid geen stemrecht, Is dat geen goede insteek?

Dan keer je terug naar een vorm van ‘censuskiesrecht’ (naar ‘accijns’, de mensen die de lasten betaalden), waarmee de democratie in Nederland ooit in 1848 begon: Dat de mensen die het geld binnenbrengen als eerste bepalen hoe dat geld dat ze met geweld werd afgetroggeld wordt besteed.  En waar aan…

Ook Gij Brutus (ik heb SP gestemd)
Oftewel, de mensen die potverteren en mensen met een ambtenarenbaan, wie deeltijd werkt of bij een subsidieclub mag niet meer stemmen. Ook zou je de kiesgerechtigde leeftijd kunnen ophogen naar 25 jaar, wanneer je afgestudeerd bent en werkervaring hebt.

Toen ik 19 was en in Wageningen woonde heb ik zelfs eens SP gestemd. Ik bedoel maar. SP (…)

Verhoog die kiesgerechtigde leeftijd. Dat ‘links’ ook kinderen – dus mensen zonder verantwoordelijkheden- wil laten stemmen heeft 1 logische consequentie: Meer stemmen voor linkse partijtjes die Vadertje Staat als wensenmachine zien en geweldsinstrument om de productieve klasse te plunderen.

Oftewel, meer door cynische volwassenen manipuleerbaar mediavee met ‘feels‘ over ‘reels‘…

De staatsfinanciën waren twee jaar na de invoering van de grondwet van Thorbecke nog overzichtelijk. De Staat investeerde in de landsbescherming, en de bescherming van onderdanen tegen criminaliteit. Het garanderen van de voedselvoorziening en een goede economie, zijn ook staatsaangelegenheden.

Hongerige mensen zijn boze mensen, daar gaat je sociale stabiliteit. Meer hoeft een overheid idealiter niet te doen, wanneer mensen uit huis maar opvoeding en discipline mee krijgen: Het verschil tussen ‘mijn’ en ‘dijn’ respecteren.

Naarmate er meer groepen opstaan die van Vadertje Staat alles mogen verlangen, werkt dat ten nadele van de mensen die dat moeten betalen. Zodat je nu huiverend kunt lezen wat Rob Jetten en zijn ambtenarij schreef. Dat ze zelfs ‘toekomstige generaties’ willen betuttelen:

Met zulk groen geOH wordt alleen al de rente over de Staatsschuld dit jaar acht miljard euro, bijna 10 procent van wat er aan inkomensbelasting moet worden opgehaald.  Wordt je land geregeerd door 1 cynische autocraat, dan geven ze ook geen euro uit aan ‘het klimaat’..

  Kein Geld, Kein Schweitzer
Je moet wel vrouw zijn om in een ‘schoon klimaat’ te geloven, of ‘schone energie’ net als een schoon huis en schone was. De aarde is nooit schoon geweest, maar een lava, afval en drek spuwende klomp mineralen bedekt door ongedierte en bacteriën, kokend van binnen met radioactieve straling.

Projecteer die gevoelens aub weer op dat kleinste stukje aarde waar ze tot hun recht komen: Het huishouden thuis. “Het klimaat zei je?Staat het eten al op? Is de was dan al gedaan?”

Een man gelooft niet in ‘het klimaat’ of ‘duurzaam’, behalve als hij zo meent om cynisch met subsidies de zakken te vullen, zodat het materialistische geslacht (Mater = Moeder) thuis voldoende spulletjes heeft en goed gemutst zal zijn.

Immers: Geen geld/sociaal aanzien, geen (mooie) vrouw.  En zo geldt ook de leus: Kein Geld, Kein Schweitzer. In 1971 werd in Zwitserland pas het vrouwenkiesrecht ingevoerd. Het land heeft nu nog steeds een functionerende democratie en een zeer lage belastingdruk: Tussen de 10 en 20 procent.

Ik heb er als man in een twijfelachtige periode als boerenknecht gewerkt, en dat drie weken volgehouden. Het is mij er te benepen, En ik was nog niet mans genoeg. Maar de feiten en voordelen zijn daar ook.

Ze willen ook geen klimaatkampioen zijn, oftewel dat Moedertje de Planeet met de Creditcard van Vadertje Staat op stap gaat op Groene Koopzondag. Wel vestigen ze heel cynisch al die instituties die op de vrijkomende klimaatsubsidies cashen, en op de rentes over al die oplopende staatsschulden van ‘democratische’ landen.

Het Bankwezen, het WEF, de grote milieuclubs als WWF, de BIS: De werkelijke posities van invloed, allen door mannen bevolkt, terwijl het gepeupel de illusie van ‘meer democratie’ krijgt voorgehangen oftewel: steeds hogere afhankelijkheid van hen.

Dus misschien kan iets van deze macht juist gebroken worden, door aan democratie en kiesrecht in Nederland weer voorwaarden te verbinden. Geen verantwoordelijkheid als hoofdkostwinner: geen kiesrecht. En dan mag ik zelf ook wel hard aan de slag, want ja: Kein Geld, Kein Schweitzer 🙂

• Genoten van deze column en weer ideetjes opgedaan? Doe een gift aan Interessante Tijden en steun ons om dit dagelijks mogelijk te maken:

Donatie bedrag:

€

Doneren