Met het ‘voorzorgprincipe’ in de hand kunnen wetenschaptivisten van het NIOZ en de Waddenacademie de bewijslast omkeren, wanneer ze zelf geen bewijs in handen hebben dat vissers schade veroorzaken.

Zo worden in door de beleidsbureaucratie gefinancierde rapporten vissers ‘schuldig door verdenking’.

Daardoor vindt nu Kafka op de Waddenzee plaats, waarin NIOZ, Waddenacademie en Rijkswaterstaat met milieuclubs samenspannen om garnalenvissers van het Wad te jagen.  Ben je wetenschapper wanneer je bewijslast moet omkeren, of politicus?

Bij twijfelzaaien mag een ander niks doen
Gisteren bespraken we al de naturalistische drogreden, wat vissers terecht ‘De Groene Leugen’ noemen: Die drogreden kan alle bestaand gebruik van het Wad tot ‘schade’ degraderen, wanneer de beleidsbureaucratie daartoe besluit. Omdat ‘invloed’ en ‘verandering’ het zelfde heten als ‘schade’.

Of je werkelijk schadelijk bent doet er niet toe. Het gaat er om dat een cohort ambtenarij op een dag de keuze maakt, dat je activiteit dat zou kunnen zijn. Omdat er beleid op hun bordje licht om visgebied te sluiten (MPA’s, marine protected areas uit OSPAR) En dan gaat de teller lopen voor peperdure onderzoeksrapporten, dat je de eigen onschuld moet bewijzen.

Zo was de Mosselvisserij op het Wad ook al tientallen miljoenen euro’s kwijt aan ‘verduurzaming’ en dure onderzoeksrapporten sinds 2008.

• Vandaag de wettelijke evenknie van die drogreden, waarmee je bestaand natuurgebruik wegonderzoekt en dood verduurzaamt: Het voorzorgprincipe. 

Het voorzorgprincipe betekent iets als ‘bij twijfel niet doen’, of nog korter: Niet Doen! Je zou het voorzorgprincipe op zichzelf kunnen toepassen: Niet doen. Het is een machtsmiddel, waarmee ambtenarij naar willekeur een activiteit in de beklaagdenbank kan zetten, in samenwerking met door die ambtenarij gefinancierde ‘wetenschappers’.

De ecologenvertaling van dit in milieuwetgeving verankerde principe is ‘twijfel zaaien, zodat een natuurgebruiker niks mag doen.’ Vervolgens krijg je nog stapels onderzoeksopdrachten, je kunt rapporten schrijven tot die twijfel is bedolven onder een pdf vol technische taal.

Het voorzorgprincipe is kortom een grote werkverschaffer bij de onderzoeksbureaus en academische instituten. Je weet het als natuurgebruiker nooit 100% zeker dus blijft altijd ‘meer onderzoek’ nodig. Je kunt je kont in de natuur niet meer keren zonder ‘meer onderzoek’, dankzij het voorzorgprincipe.

Op 1 januari was de in 2016 afgegeven Wet Natuurbescherming-vergunning om het Wad te bevissen voor 70 vergunninghouders verlopen. Dit voorjaar hadden ze een nieuwe nodig. Voor de nieuwe vergunning stelden de vissers met hun adviseur Bert Keus een Passende Beoordeling op. Die concludeerde dat nergens is bewezen dat garnalenvissers met klossenpees schade aan richten.

Dit soort momenten zijn de kans voor tegenstanders van visserij, om met het voorzorgprincipe in de hand die vergunning aan te vechten. Een tenenkrullend staaltje van deze intellectuele corruptie vind je bij de Waddenacademie in Leeuwarden. Ze verdampen jaarlijks 1,1 miljoen euro Waddengasgeld, om rapporten te financieren die de beleidsbureaucratie van LNV en het Ministerie van I&M kunnen gebruiken.

  Het voorzorgprincipe als toevlucht
Op 13 Januari gaf de Waddenacademie samen met wetenschaptivist Tjisse van der Heide van het NIOZ/RUG de aftrap in de operatie ‘tackel garnalenvisserij op Wad’ met een ‘Reflectie op passende beoordeling garnalenvisserij.’

Ze huurden journalist Rob Buiter in om vier academici te interviewen met een mening over garnalenvisserij, waaronder activisten tegen de visserij Tjisse van der Heide en zijn mentor: Han Olff van RUG, Stichting Ark Rewilding en het WWF.

En een jurist, Floor Fleurke uit Tilburg, waarschijnlijk een connectie van natuur &recht-deskundige Kees Bastmeijer van de Waddenacademie-directie. Nadat Rob Buiter de mening optekent van deze ‘deskundigen’ stelt de Waddenacademie per persbericht ‘natuur & recht’:

Samengevat concluderen de geraadpleegde deskundigen dat er op verschillende punten redelijke wetenschappelijke twijfel bestaat over de ecologische gevolgen van voortdurende garnalenvisserij in de Waddenzee.

Zij wijzen hierbij op eventuele effecten (twijfelzaai 1 RZ) van garnalenvisserij op de invasieve exoot Ensis, het herstel van zeegras en het herstel van mosselbanken als concrete voorbeelden van het bestaan van onvolledige kennis (twijfelzaai 2 RZ0 en daaruit voortvloeiende redelijke wetenschappelijke twijfel (nr3, oftewel, ze willen zelf meer onderzoeksgeld doen).

De Passende Beoordeling zou die twijfel moeten wegnemen, dat is niet het geval.

Verder stellen de deskundigen dat het cumulatieve effect (zie hier: invloed is het zelfde als ‘schade’ volgens de gisteren behandelde groene drogreden RZ) van voortdurende garnalenvisserij op ecologische waarden van de Waddenzee in deze Passende Beoordeling ten onrechte niet is meegenomen.

Er dient volgens de deskundigen meer vanuit het voorzorgsprincipe te worden gehandeld. ( = bij twijfel alvast verbieden RZ)

Twijfel bij jezelf als bewijs tegen de wederpartij
Wat doet de Waddenacademie hier dus? Ze veinzen deskundigheid en wetenschappelijkheid. Maar eigenlijk schrijven ze, dat ze zelf geen enkel bewijs van schadelijkheid van garnalenvisserij hebben gevonden. Ze hebben alleen twijfel bij zichzelf gevonden. En dat is de uitkomst van dit rapport.

Op 13 januari trekt het NIOZ van wetenschaptivist Tjisse van der Heide op gelijke wijze van leer tegen de visserij, in het persbericht ‘Garnalenvisserij MOGELIJK toch schadelijk voor BESCHERMDE natuur’.

Hier lees je een bijzonder staaltje waarheidsomkering, dat zonder redelijke twijfel bewijst dat het NIOZ allereerst een POLITIEK instituut is. Geen echte wetenschap, want ze nemen toevlucht tot ‘de wet’ om het eigen gebrek aan bewijs te ontvluchten. Dit sterke staaltje waarheidsomkering, Tjisse hoe kun je tenzij je schaamteloos leugenachtig bent:

In de reflectie op die Passende Beoordeling, zetten verschillende wetenschapers vraagtekens bij die stelling. Het belangrijkste bezwaar is dat de bewijslast wordt omgedraaid. De Passende Beoordeling zegt: er geen bewijs is dat de garnalenvisserij zodanig schadelijk is dat daarmee het in stand houden van de Waddennatuur wordt bedreigd.

Maar om te mogen vissen in beschermde Natura 2000-gebieden, moeten de vissers volgens de wet bewijzen dat hun activiteiten ónschadelijk zijn voor de natuur en geen gevaar opleveren voor het behalen van de natuurdoelen in het gebied. Bovendien zien de wetenschappers wel degelijk aanwijzingen dat de garnalenvisserij schadelijk is.

‘Of garnalenvisserij hier een rol speelt weten we niet’, maar we hebben het voorzorgprincipe
In de Position Paper van de Waddenacademie tegen garnalenvisserij in september vind je vervolgens die zelfde verdenkingen en formuleringen als ‘is mogelijk’ of ‘valt niet uit te sluiten.’ Betaald door Donné Slangen zijn directie Natuur bij het LNV-ministerie, met een oudgediende uit het politiek baantjescircuit als hoofdauteur: Herman Eijsackers.

Opnieuw een ‘deskundigen’-rapport met een politiek oogmerk, dat voor ‘wetenschappelijk’ moet doorgaan. Met medewerking van de zelfde twee notoire anti-visserijactivisten Olff en Tjisse. Ze beweren dat garnalenvisserij een exotische schelpdier (mesheft) helpt bevorderen, zich baserend op publicaties van Ingrid Tulp (Wageningen UR.

Lees je verder wat Tulp schrijft, dan staat er eigenlijk dat ze niet meer dan een vermoeden hebben en niks weten:

The increase or colonisation by Ensis leei is apparently not merely a short-term response reaction, but reflects a longer lasting pattern.

The population of Ensis leei along the Dutch coast has shown a strong increase from 2002 onwards (Perdon et al., 2018; Tulp et al., 2010). The positive response of Ensis leei we found (in correlatie met garnalenvisserij) in our study on disturbance might be helpful in explaining the population dynamics of this species.

Whether shrimp fishing has played a role in the observed increase is difficult to say,

Oftewel: We weten het niet, maar als we redelijke twijfel zaaien is dat genoeg met dank aan het voorzorgprincipe. De toename van Ensis kan immers ook liggen aan de sterk toegenomen zandsuppleties door Rijkswaterstaat.

Maar dat is dus ‘de’ wetenschap bij de Waddenzee en ‘verduurzaming’. Er is eerst een beleidswens, en daar wordt dan op academisch niveau naar toe gepraat, twijfel zaaien tegen het slachtoffer van beleid. En die moet zich met duur onderzoek verweren tot het bedrijf niet meer uit kan en omvalt.

Kafka op de Waddenzee
Na de gezaaide twijfel gingen bevriende natuurclubs van Tjisse van der Heide- zoals Natuurmonumenten met hun Arjan Kok (die door Rijkswaterstaat tot ‘beheerder’ is verheven van de Waddenzee) de gedoogbeschikking door het LNV-ministerie voor garnalenvissers aanvechten. Zo wordt dus ‘wetenschap’ het kind van een lang gekoesterde beleidswens.

Die wens is al jaren oud.

In de Tweede Kamer werd op 5 november 2021 bij beantwoording van Kamervragen door de LNV-Minister al een prijs gezet op het hoofd van de garnalenvisserij op de Waddenzee: 50 miljoen euro om nog 70 vergunningen uit te kopen.

Ecologen van Rijks Universiteit Groningen (RUG), zoals Han Olff en Tjisse van der Heide maar ook Theunis Piersma roepen al jaren dat ook de garnalenvisserij – die daar al een eeuw actief is- van het Wad af zou moeten. Piersma slaagde met zijn onderzoek er eerder in, samen met zijn vrouw Petra de Goeij (de lepelaardeskundige) bij het NIOZ en de procederende actiegroep Wilde Kokkels, om de mechanische kokkelvisserij weg te laten kopen .

Dat lukte na het door ‘Wilde Kokkels’ gewonnen Kokkelarrest bij de Raad van State, waarin deze activisten ruimhartig het werk van Piersma citeerden. Deze claimde langjarige ‘significante effecten’ te hebben gevonden. Dus konden de Wilde Kokkels gebruik maken van het zelfde artikel als stikstofactivist Johan Vollebroek uit de zogenaamde Habitatrichtlijn (artikel 6 lid 3)

Dat zelfde truukje flikten ze in 2008 tegen de Mosselvisserij, wat tot de Stop de Groene Leugen-campagne leidde van de kant van de mosselaars. En nu is dus met exact de zelfde strategie de Garnalenvisserij aan de beurt. Met die combinatie van Naturalistische Drogreden, halfzachte pseudowetenschap van ecologen en het voorzorgprincipe als juridische klem:

• Het omkeren van bewijslast, zodat je een soort Kafka op de Waddenzee krijgt; Schuldig door verdenking

Dankzij de wijze waarop natuurclubs de vissers behandelden ben ik definitief bekeerd: Van supporter, Natuurmonumenten-lid en sympathisant voor ‘de zaak’ tot iemand bij wie de ogen openden. Nu geloof ik dat de milieubeweging- activisten, academia en ambtenarij – een woekerende kanker is die met wortel en tak moet worden uitgeroeid.

Iets aan deze uitleg van het ‘voorzorgprincipe’ in de praktijk dichtbij gehad, de vrucht van een dag arbeid? Steun dan Interessante Tijden zodat ik verder kan graven in de netwerkcorruptie van wat ik de “Waddenolichargie” noem:

Donatie bedrag:

€

Doneren