De Vissersbond, Visned en de Redersvereniging voor de Zeevisserij kregen EFMZV-subsidie om een website te maken, Vistikhetmaar met een ‘Kennisdossier Bodemberoering’. Er blijkt tien jaar nadat wij een zelfde dossier opstelden voor de SWMN (Trawling Guide) nog geen enkele vooruitgang geboekt in dit debat.

Dat kan ook niet, want ‘bodemberoering’ is geen wetenschappelijke term, dus moet je niet te zeer doen alsof je een wetenschappelijk debat voert. ‘Bodemberoering’ is vooral een verwijt, gebaseerd op een drogreden – De Groene Leugen- waarmee je bestaand natuurgebruik criminaliseert. 

‘Bodemberoering’ de stok om MPA’s te maken
Vistikhetmaar doet exact over, wat wij met de SWNM van Jurie Post op Urk al tien jaar eerder deden met de Bodemwijzer/Trawling Guide Natura 2000 en de MPA-Wijzer. Nog eens op een rijtje zetten wat er nu werkelijk aan meetbaar bewijs is voor echte schade aan natuur door visserij.

Vervolgens concludeer je opnieuw, dat hier een beleidswens vader is van de gedachte ‘bodemberoering.’

Het blijkt na grondige studie van het bewijs- wat hebben ze gemeten- vooral een academisch scheldwoord, waarmee ecologen betaald door de beleidsbureaucratie vissers met voorbedachte rade (ze willen Marine Protected Areas) uit een visgebied kunnen slaan.

De herkomst van deze groene oorlog tegen ‘bodemberoering’ is te herleiden tot het begrip Seafloor Integrity uit de Good Environmental Status (GES) en het MPA-netwerk van het Oslo Parijs-verdrag (OSPAR).

Dat verdrag kreeg nu een nieuwe naam: Convention for the Protection of the Marine Environment of the North-East Atlantic.  Er is een beleidsfeit gemaakt, en daar moet nu alleen nog ‘bewijs’ bij gezocht worden, ‘wetenschap’. Waar een goed gebruik van wetenschap betekent dat wetenschap beleid informeert, draait de ‘bodemberoering’-lobby die zaak om:

• Het werkelijke probleem is dat wetenschap hier niet beleid informeert voor verstandige keuzes, maar dat de (LNV- )beleidsbureaucratie wetenschap bestelt en aanstuurt, zoals recent het rapport van de Waddenacademie tegen garnalenvisserij. Er is eerst beleid en daar moet ‘wetenschap’ bij gewinkeld worden, stapels rapporten en onderzoeken waarbij de hoeveelheid studies ‘het bewijs’ zou leveren.

Sinds wanneer zijn ambtenaren en ecologen ‘bestaand gebruik’
Je kunt dus de argumenten uit de Trawlingguide van de SWNM van 10 jaar geleden opnieuw herhalen. En constateren dat er in het dossier nog steeds geen enkele beweging zit. De argumenten bleven het zelfde, en de beleidsbureaucratie blijft doof voor weerwoord of bewijs van haar tegendeel.

Het woord ‘bodemberoering’ kun je technisch uitpluizen met allemaal mitsen, maren en publicaties om genuanceerd en verstandig te lijken. Zodat de mensen die beslissingen nemen je eerder serieus nemen, en zodat je vriendjes kunt blijven met clubs die je bedrijfseinde van harte tegemoet zien. We citeren Vistikhetmaar:

Het is belangrijk dat vissers, wetenschappers, natuurorganisaties, beleidsmakers en alle andere gebruikers van de zee blijven praten en samen met een brede blik blijven kijken naar de toekomst.

Door dit te doen komt er hopelijk nuance in het verhaal en kunnen partijen zoeken naar mogelijkheden. Dit kan alleen door de dialoog aan te gaan, open te staan voor elkaar, te luisteren en afspraken te maken voor de lange termijn.

Hier onderschrijven de visserijorganisaties dus de rechtsongelijkheid die de overheid maakt met het ‘stakeholder’-model. Sinds wanneer zijn ‘wetenschappers, natuurorganisaties, beleidsmakers’ eigenlijk ‘gebruikers’ van de zee. Hun overheid verheft ze louter tot ‘gebruikers’ om het bestaande gebruik uit naam van ‘natuur’ te versmallen.

Dus het Kennisdossier ‘Bodemberoering’ werd door Vistikhetmaar opgesteld vanwege een sociale reden. Sociale acceptatie door partijen die je sector liever zien inkrimpen of omvallen, en haar eufemisme ‘verduurzamen’. Niet omdat ‘bodemberoering’ een schade zou geven, die groter is dan de opbrengsten van bodemvisserij in afgelopen 25 jaar voor de kustgemeenschappen van Nederland en hun gezinnen.

De Naturalistische Drogreden/Groene Leugen
Je dwingt door al te ‘wetenschappelijk’ te willen doen bij wat nuchter gezien Bullshit is, jezelf dus om serieus te doen over wat op de stormachtige en zandige Noordzee een non-issue is. Een probleem dat enkel bestaat wanneer je zeldzame (koraal)riffen met je vissersboot kapot trekt.

Zodra je een precieze definitie vraagt en kwantificering van ‘schade’ door ‘bodemberoering’ – je vraagt dus om toetsbare wetenschap- verdampen deze kreten. Dan blijkt het om ‘verandering’ te gaan, en dan ‘door ecologen als ongewenst geziene verandering’.

De afwezigheid van heldere toetsbare hypotheses komt omdat (mariene) ecologie geen echte wetenschap is. Het is een bedrijf dat een drogreden verhult met technische taal en stapels rapporten. Die drogreden dient louter om bestaand natuurgebruik te criminaliseren. Op de planeet van ecologen, Rewilding/natuurontwikkeling en de bureaucratie die deze subsidiebranche op de been houdt, regeert de naturalistische drogreden.

Die drogreden luidt als volgt:

1. Natuurlijkheid is moreel goed.

2. Meer natuurlijkheid is dus een groei van moraliteit, minder ‘natuurlijkheid’ is moreel slechter

3. En dus  is menselijke ‘impact’ in natuur moreel slecht.

Meer menselijke invloed is moreel slecht op de planeet van Systeemecologie, en dus is ‘invloed’ per definitie ‘schade’. Wie dus zegt bij de visserij ‘wij zijn ook wel voor natuur, maar…’ die wil dus minder van het moreel goede.  Die redeneert naar 0%, iets minder van het goede willen.

Je verwart in deze drogreden dus een natuurstaat ‘kijk daar die rivier met water van 5 graden’, met een moreel oordeel ‘het is slecht dat die rivier zo koud is’… Met die groene drogreden- door vissers terecht De Groene Leugen genoemd- maak je verandering van natuur met menselijke component per definitie gelijk aan ‘schade.’

Want, een verlies van ‘natuurlijkheid’ wordt met deze drogreden een verlies van morele onschuld, de val uit het Paradijs. Doe daar nog het ‘voorzorgprincipe’ bij: Jij liep net door die rivier met je kinderen, en nu is hij vijf graden, bewijs jij maar eens dat jij geen ‘significant effect’ hebt. En je hebt de staat van beleidsecologie van afgelopen twintig jaar aardig in de peiling.

• Terwijl: Ben je echt wetenschapper, wanneer jij de bewijslast moet omdraaien om gelijk te krijgen? Moet een visser zijn onschuld bewijzen met peperdure rapportstapels? Of vragen boude en schadelijke aantijgingen een keiharde bewijslast?

Het Bureaucratisch Academisch Complex (BAC)
Dankzij een drogreden- de Groene Leugen- is ‘bodemberoering’ door een storm ook ‘goed’, want storm is ‘natuurlijk’. Maar daarom is ‘bodemberoering’ door mensen ook per definitie moreel slecht, iets dat koste wat kost verminderd moet worden, door jarenlange vergadersessies, uurtje-factuurtje met externe adviesbureaus en de politiek aangestuurde Wadden(gas)academie.

Moeilijker is het niet, de valse gedachtengang van de systeemecologie past op 1 bierviltje. Daarom is het verjagen van menselijke invloed met een horde aan ecologische adviesbureaus en ingenieurswerken per definitie ‘natuurherstel’.

Want ‘natuurherstel’ betekent hier ‘morele verbetering’, en wie daar op tegen is die is dus moreel slecht. Los van de vraag van wat er eigenlijk ‘hersteld’ zou worden. De naturalistische drogreden maakt, dat systeemecologen en hun vriendjes bij LNV doen alsof hun persoonlijke smaak en morele voorkeuren eigenlijk een natuurgegeven zijn.

Zodat een visser alleen maar ‘emoties’ heeft of alleen maar aan z’n vrouw, kinderen en bedrijf denkt, en zij ‘de’ wetenschap vertegenwoordigen en de Hoogste Moraal. ‘De natuur’ wil wat ecoleugenaars zelf graag verlangen, namelijk meer geld voor onze eigen belangen.

Ik heb dat allemaal al eens in de Visserijnieuws uitgelegd, in De Primitieve Verbeelding aan de Macht in 2011. Maar academia en de ambtenarij die hen subsidieert- ik noem de combinatie het Bureaucratisch Academisch Complex (BAC), ze zijn immuun voor argumentatie. De reden is eenvoudig: Als er geen ambtenaren meer zijn die een groene stok als ‘bodemberoering’ zoeken om het mkb mee te slaan.

Dan is de groene beleidsbureaucratie morgen brodeloos.

Bureaulades vullen of magen vullen
Nog nooit heeft de maatschappij iets gehad aan ecologen: bewijs mij het tegendeel volgens het voorzorgprincipe. En ‘overheid’ = overhead. Ze verdampen belastinggeld en hun werk levert vooral internetvulling, negatieve energie, lastenverzwaring en bureauladevulling. Terwijl een lekker visje, dat eet je het liefst dagelijks en wat mag je dankbaar zijn dat er mensen zijn die die vis uit de onstuimige Noordzee willen halen.

Visserij is een eerbaar beroep. Ben je academicus bij het NIOZ (niet integer onder zoeker) die wat belastinggeld verdampt om nuttige mensen dwars te kunnen zitten, met boterzachte verhaaltjes over ‘bi o bouw ers’ die natuurwonderen verrichten: Ga jezelf schamen.

Immers, welk geestelijk en moreel gezond mens wil nu een exact aantal papieren zee-eenden ten opzichte van het jaar 1994 ‘herstellen’ over de rug van mensen die nuttig zijn voor de maatschappij? Als die zee-eenden uitsterven mist niemand ze, behalve de ambtenarij bij de directie Natuur van het LNV-Ministerie onder aanvoering van Donné Slangen en wat daar aan rapportfabrikanten rond zwemt.

• Je blijft redeneren naar 0% tot je een fundamenteel ander natuurbeeld kiest: De natuur hoort er immers voor mensen te zijn, en mensen niet voor de natuurorganisaties. Wie zegt voor ‘de natuur’ te zijn, is louter voor zichzelf, de eigen verlangens en projecties op dat idee van ‘natuur’.
• Erken dat andere uitgangspunt bij natuurbeleid, en je kunt winnende argumenten formuleren. Nu trekken zij het karrenspoor van toegestaan debat, waarin je alleen kunt terugtrekken.

Echte datagedreven wetenschappers uit de visserijhoek, zoals Ray Hilborn en Trevor Branch verbaasden zich al over de wijze waarop dergelijke antivisserijconcepten plots opmars maakten in de literatuur. Je vindt hun werk geciteerd terug in de SWNM Trawling Guide, die blijkbaar 10 jaar lang door de visserij-organisaties succesvol werd genegeerd.

Terwijl er bij nader inzien maar mager bewijs voor effectiviteit of geldigheid was van MPA’s als instrument om visbestanden te herstellen.

Bodemberoering is geen wetenschappelijke term
Wat is dus de conclusie hier? Natuurlijk moet je al die studies kennen, en daarom maakten we tien jaar geleden al die Trawling Guide Natura 2000. Hebben ze een punt? (neen) Maar daarmee win je de discussie niet, omdat ze toch niet naar rede en logica luisteren. Het gaat Donné Slangen en z’n natuurherstellers immers alleen om baantjes en macht, niet om waarheid.

Wanneer je te rationeel en technisch dit onderwerp aanvliegt, verzand je al snel in bizarre discussies over non-issues. Dat je gaat debatteren of het 1,1 of 1,2 is. Terwijl je ook weet dat de mensen van de wederpartij – die je door redelijke overtuiging in je kamp hoopte te trekken- toch hun standpunt niet wijzigen; Barbertje moet hangen.

Bodemberoering is ten diepste geen enkele technisch-wetenschappelijke discussie, puntje 1 uit de Cursus Bullshitdetectie (kun je immers, ‘schade’ aan zeebodem vaststellen, of is ‘verandering’ gelijk aan ‘schade’).  Bodemberoering is een scheldwoord van door de beleidsbureaucratie gekochte pseudowetenschappers (mensen die de bewijslast omkeren), met vooral een emotionele en negatieve lading, die je opsplitst in twee delen:

• Iets dat ongewenst zou zijn. (door wie? )
• Iets dat geminimaliseerd moet worden. (voor wie?)

Wat heeft de maatschappij ooit aan de natuurbureaucratie gehad?
Die gezichtspunten roepen automatisch wedervragen op als ‘voor wie is die zeebodem belangrijker dan visserij, de plattelandseconomie, sociaal-economische infrastructuur en voedselvoorziening?’ Alle discussies die onder het mom van ‘wetenschap’ worden gevoerd, gaan immers over een botsing van belangen.

De één vindt het inkomen voor zijn gezin dat hij met zijn familiebedrijf uit de zee oogst belangrijk.

De ander krijgt betaald om van negen tot vijf achter een bureau een aantal zee-eenden belangrijk te maken op papier, ten opzichte van een willekeurig gekozen jaartal, bijvoorbeeld 1994 (inwerkingtreding Habitatrichtlijn) en verschaft daar zichzelf een met belastinggeld gefinancierd inkomen mee.

• De discussie gaat dus niet over ‘bodemberoering’ maar de wijze waarop mensen geld willen verdienen. Via eerlijk werk of via overheidsgefinancierde afpersing.
• Wat is dus het echte debat? Wiens belang is meer gewenst op de maatschappelijke schaal. Vulling van magen met gezonde voeding, of de vulling van bureauladen met kwestieuze wetenschap, besteld door de ambtenarij voor eigen beleidsdoelen.

Het zijn immers mensen uit een zekere hoek die ‘bodemberoering’ op het beleidsnetvlies zetten. Waarom krijgen zij beleidsvoorrang boven mensen die de diversiteit van de plattelandseconomie boven het salaris van ecologen bij door de overheid betaalde instituties. Wat heeft de maatschappij ooit aan ‘ecologie’ gehad?

• Het punt van beleidsgedreven wetenschap werken we morgen verder uit. Hopelijk heb je iets aan deze informatie gehad, doe dan een gift aan Interessante Tijden en help mijn werk mogelijk maken

Donatie bedrag:

€

Doneren