‘Zijn de media wel opgewassen tegen de steeds omvangrijkere leugenachtigheid in de moderne samenleving’, vraagt toenmalig hoogleraar internationale communicatie Cees Hamelink zich af, al in 2003.

Zijn boekje met retorische vraag ‘regeert de leugen?’ gaat vooral over de toedracht van en berichtgeving over de oorlogen in Afghanistan (2001) en Irak. (2003) Volgzaamheid zou de grootste voeding zijn voor De Leugen.

Sindsdien is het publiek vertrouwen in zowel overheden en media verder afgenomen, evenals de oplages van de grote kranten. Terwijl aanvullende media op het web een hoge vlucht namen, consumeert ondergetekende geen enkele media meer, ook geen ‘alternatieve’. 

Volgzaamheid voedt ‘de leugen’
Hamelink is inmiddels een gepensioneerde nestor van 82 jaar, die bij aanvullende media als BLCKBX zijn podium krijgt over nepnieuws door overheden. In dit boekje vlak voor zijn pensionering aan de Universiteit van Amsterdam, vertelt Hamelink over de term ‘mediaplichtigheid’. Hoe de gevestigde media een herhaald podium blijven bieden aan de leugenaars van hun tijd.

Hij ziet volgzaamheid als oorzaak van mediafalen, en het braaf overnemen van autoriteiten. Zoals Hamelink registreert, ook ten aanzien van de aanslagen van 9-11, komt er al snel een dominant narratief in de media in omloop. De alternatieve scenario’s raken al snel uit beeld, tot het dominante narratief het officiële verhaal wordt waarbij je geen vragen meer mag stellen.

‘Regeert de Leugen’ gaat vooral over de wijze waarop de Westerse wereld -met medeplichtige media als CNN – de oorlogen van het Bush-regime werd ingerommeld. (later voortgezet door Obama) Zoals via de roemruchte ‘weapons of mass destruction’ waarvan Colin Powell het overtuigende bewijs zou leveren aan de VN Veiligheidsraad. En hoe de verwoestingsoorlogen in Afghanistan en Irak namen kregen als Operation Enduring Freedom en  Operation Iraqi Freedom.

Vrijheid, dat klinkt altijd goed.

De Irakoorlog zou -klakkeloos gepapegaaid door de gevestigde media- de eerste oorlog voor de mensenrechten zijn. Natuurlijk ging Krijgsheer Bush toen met exact de zelfde slagzin ten strijde, als waarmee in 1917 al de Amerikanen het Europese slachthuis werden ingetrokken van de Eerste Wereld Oorlog: Making the world safe for democracy.

Boek opgedragen aan oorlogsslachtoffers
Wie zich verdiept in de historie van oorlogspropaganda sinds de Creel Committee (propaganda commissie van George Creel om Amerikanen tegen Duitsers te mobiliseren in 1917/18), die maakt zich geen illusies over het waarheidsgehalte van veel berichtgeving. Zodra je weer ergens hoort dat de wrede tegenstander zelfs babies vermoordt, dan gaan je propagandabellen rinkelen.

Zoals Hamelink op blz 108 stelt:

Dit boek is opgedragen aan de vermoorde dorpelingen van Afghanistan en ook aan de twaalfjarige Ali Ismali Abbas die zijn beide armen verloor, de efljarige Hanan Yusfieh die haar linker voet verloor, de dertienjarige Mohammed Sabbah die zijn rechterhand verloor en al die talloze andere kinderen in ziekenhuizen in Baghdad.

Aan al die gevluchte, vermoorde en gewonde mensen in Afghanistan die eerst slachtoffers waren van meedogenloze lokale heersers, en vervolgens slachtoffers werden van een Westers ‘beschavingsoffensief’.

Ondergetekende werkte tijdelijk bij de KRO in Hilversum toen we de Tweede Irakoorlog werden ingerommeld. Er waren wel demonstraties als ‘no blood for oil’, maar deze hadden geen noemenswaardige invloed bij het verdrijven van het heersende narratief: Ten Oorlog. Wat nauwelijks in het nieuws kwam, is de schandalige wijze waarop veteranen van de Irak-oorlog werden behandeld.

Die selectieve aandacht noemt Hamelink ook als vorm van ‘liegen’, dat er vanuit het staatsapparaat enkel aandacht is voor militaire aspecten en niet de civiele kant van het verhaal:

Terwijl de Amerikaanse regering begin 2003 besloot om de voorzieningen voor veteranen vanwege hoge kosten van de oorlog terug te schroeven, zond de Amerikaanse vereniging van ‘Veteranen voor de Vrede’ een open brief aan de commandanten van het Amerikaanse leger. De veteranen adviseerden daarin niet deel te nemen aan de illegale praktijken van hun leiders.

Ze wilden voorkomen dat Amerika, hun land, een schurkenstaat wordt! Een intitiatief dat in de media maar weinig aandacht kreeg.

En

Als meer burgers in de landen die oorlogen voeren tegen Servië, Afghanistan en Irak, de waarheid zouden hebben geweten over de burgerslachtoffers, was het wellicht moeilijker geweest die oorlogen door te zetten. In de ‘mist van de oorlog’ (fog of war) die doelbewust door de spin doctors wordt gecreeërd, worden de niet militaire aspecten verduisterd.

Klopt het dominante narratief meestal niet?
Meteen na de oorlog tegen de eigen bevolking van ‘COVID-19’ werden we de oorlog in Oekraïne ingemasseerd: Die kosten ons hier 50 duizend euro per Oostblokkakkerlak per jaar. Ook hier is de tegenstander weer de wrede boze dictator versus ‘de democratie’, en krijg je bij de oude media propagandafilmpjes opgedist. Zoals toen we uit Tenerife terugkwamen, en op Schiphol meteen een filmpje opgediend kregen over dansende Oekraïners in de straten van Kiev.

De  georkestreerde spontaniteit droop er af, van die zogenaamde slachtoffers van Poetin die de moed er in hielden. Wij zouden sympathie moeten voelen voor die Oostblokkakkerlakken met hun corrupte kutland. Omdat ze ‘blank zijn, net als ons’. Rot toch op, ze zijn lelijk, dom en corrupt. Doe mij liever een mooi Indisch meisje, of een heerlijke negerin met ronde billen, wanneer ik mijn eigen Zaankanter Zigeunerin niet zou hebben.

Zie je ‘het’ eenmaal, dan is het onmogelijk het niet meer te zien.

Al gauw leidt die kennis over propagandatechnieken er toe, dat je geheel van de media afgewend raakt. Ondergetekende kijkt al 14 jaar geen NOS journaal meer, geen tv, heeft al 10 jaar geen krantenabonnement meer. Om je de ergernis te besparen van een beschaving in verval.

Wanneer je ‘journalistiek’ ziet als overhaast geschreven geschiedenis. Hoe zit het dan met de officiële geschiedsschrijving?  Zo ontstond het kanaal Bright Insight van Irak-veteraan Jimmi Corsetti, met 1,6 miljoen volgers. Toen Corsetti ontdekte hoe de Amerikanen zelf de oliebronnen van Irak in de fik hadden gezet, hoe de propagandamachine werkte, ging hij verder op onderzoek uit.

Al snel kwam twijfel over veel zaken die als ‘waarheid’ gedoceerd werden.

Vervolgens ging hij op zoek naar de bewijslast van overgeleverde oude geschiedenis in Egypte en Irak/Babylon. Dan kom je in de wereld terecht die filmer Marijn Poels recent vastlegde in zijn nieuwe documentaire ‘The Enigma Code’: De gangbare wetenschap zou niet kunnen verklaren hoe de pyramides zijn gebouwd met toen bekende technieken, die pyramides zouden ouder zijn dan vroeger aangenomen. Klopt het dus wel dat onze beschaving nu verder ontwikkeld is dan toen?

Er kan zelfs een soort Zondvloed zijn geweest, een ramp die een eerdere hoge beschaving heeft uitgewist. Daarom schreven we hier ook al over de Younger Dryas Impact Hypothesis, over een natuurramp die 12.900 jaar terug zou hebben plaatsgevonden.

Liegen de media bewust?
Liegen media bewust, of zijn ze gewoon onbewust onbekwaam? Die vraag zou ik zelf stellen. Mijn eigen ervaring na 25 jaar in die hoek werkzaam te zijn, is dat de meeste journalisten gewoon te dom zijn, gedefinieerd als ‘geen kennis en abstractievermogen.’

Omdat je ook ervaring hebt met journalisten die juist wél intelligent zijn, die zijn dan ook atypisch. Ik breng slechts Tonie Mudde in herinnering, die in 2015 bij de wetenschapsredactie van de Volkskrant werkte toen ik mijn onderzoek ‘Sjoemelnatuur’ uitbracht: Over gerotzooi met natuurstatistieken door het PBL, zodat het meest geciteerde getal ‘85% verlies biodiversiteit’ werd gepapegaaid.

Op gezag van PBL, dat gezaghebbende instituut/beleidsverkopers van het Ministerie van Milieu

Tonie Mudde is afgestudeerd in Lucht en Ruimtevaarttechniek aan de TU Delft. Hij kan dus analytisch denken. Ik hoefde maar 1 keer telefonisch uit te leggen hoe dat gerotzooi in elkaar steekt, en hij schreef het in 1 keer meteen goed op. Had een ‘gewone’ journalist zich aan dat onderwerp gebrand- ik heb daar meer ervaringen mee-  dan had je het vijf keer moeten uitleggen en ook nog met latere correcties moeten proberen te redden wat er van de publicatie te redden zou zijn.

Journalisten die analytisch kunnen denken met exacte achtergrond, ze zijn zeldzamer dan de laatste panda. In Nederland heb je verder alleen nog Arnout Jaspers en broeder in het goede, Marcel Crok. Simon Rozendaal heeft zich in zijn carrière verdienstelijk opgesteld, en kon zich dwars opstellen. Dan is er nog Maarten Keulemans, maar die lijkt zich zo aan zijn zeldzame baantje bij de Volkskrant vast te klampen dat hij ook een tunnelvisie kreeg.

Heb je niet dat vermogen tot technische analyse, dan kun je ook niet achter de gepretendeerde ‘waarheid’ kijken van rekenmodelen en cijfers. Dat zagen we ook bij ‘corona’ gebeuren, en je ziet het gebeuren bij ‘klimaat’.

De reden dat de reguliere media het overheidsnarratief reproduceren als God’s woord bij de ouderling, kan vooral zijn dat journaille waarheidsgehalte baseert op de autoriteit van de afzender. Dat is veiliger en minder tijdrovend dan zelf graven.

Wanneer autoriteiten zich achter een gevestigd verhaal scharen, kun je geen geloofwaardige tegen-autoriteiten voor de camera krijgen of citeren die nog tegenwicht bieden.

Ze komen ze steeds bij de zelfde ‘deskundige’ uit, bij klimaat was dat de vanuit het VROM-ministerie gekatapulteerde verkoper Pier Vellinga. Uiteindelijk maalt niemand in een groepssituatie om wat je zegt, maar om WIE het zegt. Wat is je sociale autoriteit, dat iemand naar je wil luisteren. Daarmee – macht = waarheid- heb je ook grosso modo het waarheidsgehalte van de media gepeild. ‘Waar’ is waar het meeste geld achter zit.

Alternatieven bieden geen 100 procent zekerheid
Over sociale autoriteit gesproken: In 2003 in Engeland leerde ik van een blowende valkenier voor het eerst over de alternatieve theorie achter de 9-11-aanslagen, de 911-truthers. Namelijk de ook door Hamelink besproken theorie van medeplichtigheid door de Amerikaanse regering. Wanneer je twee jaar lang bent ondergedompeld in het heersende narratief, dan komt dat bijna over als wanneer iemand je vertelt dat de maanlanding nep was, opgenomen in een filmstudio. 🙂

Je leerde over de bizarre bewijsvoering bij 9-11, dat er daadwerkelijk uit de vuurzee een paspoort van 1 van de kapers precies tussen de brokstukken zou zijn gevonden. Het was een stoner die in Londen Chiswick leefde met een uil op z’n WC die met zijn uil over straat naar de winkel ging. Geen ‘geloofwaardige bron als journalist om te citeren’.

Je weet in ieder geval: Het officiële narratief kan niet kloppen. Er was een duidelijk motief voor bedrog. Maar hoe zit het dan wél?

De meeste mensen weten al niet eens dat er een derde toren met stalen constructie spontaan was ingestort. Maar omdat niemand de toegang heeft tot 100 procent betrouwbare informatie, waarmee je alle twijfel kunt uitsluiten, zit je zowel als mediaconsument en als journalist met een onzekerheids-clausule. Tenzij je een gewaarmerkt document in handen krijgt, waarin samenzweerders zouden toegeven ‘wij gaven de CIA en de Mossad de vrije hand, omdat we onze oorlogen wilden voeren.’

Dan kun je het gevestigde narratief nooit definitief ontkrachten.

Hamelink verhaalt, hoe de Amerikaanse regering in 1995 nog de uitlevering van Osama Bin Laden afsloeg, nadat hij al in 1993 verdacht werd van een bomaanslag onder het WTC. De meeste mensen zullen die aanslag al lang zijn vergeten. Vergeetachtigheid is een belangrijk wapen bij propaganda. Mensen hebben meestal geen kennis, of ze zijn het snel vergeten.

Je kunt op die afstand achter je laptop nooit 100 procent zeker weten hoe iets precies is gegaan. Tenzij, of zelfs niet als het voor je eigen ogen gebeurt. Je moet met waarschijnlijkheids-percentages rekenen en studie-uren. Hoeveel studie-uren heb je aan een dossier besteed, en hoe groot is de kans dat je er dan alsnog naast zit.

Omgaan met media is dus omgaan met onzekerheid. Je kunt een bericht niet blindelings vertrouwen. Maar het tegendeel ‘blind wantrouwen’ is evenzeer verwerpelijk. Ergens moet je een balans vinden, omdat je anders in een alternatieve sekte verzeild kan raken.

Je loopt dan al snel het gevaar contact te verliezen met de hoofdmoot van de maatschappij. Of die nu in leugens wil geloven of niet, dat is wel de lelijke wereld waarin je helaas leven moet. Mijn keuze is geweest om geen enkele media meer te consumeren, ook geen alternatieve. Dat bespaart je de ergernis, die de steeds snellere implosie van de Westerse beschaving je geeft.

Dat afsluiten van de buitenwereld spaart je de ergernis van machteloze woede, want je kunt er toch niets tegen doen. Als je dat wel probeert pakt hun overheid je op, zoals ik bij de corrupte klimaatpropagandist Bouwe de Boer van hun (Friese) overheid mocht ervaren. Ben je 7500 euro advocaatkosten lichter, en twee gewelddadige arrestaties rijker, waaronder 1 voor je DNA-afname.

Of wanneer je de naam openbaart van een met procesverbalen frauderende NVWA-ambtenaar, dat ze meteen Pels Rijcken op je dak sturen en een kort geding aanspannen: Was ik bijna dakloos gemaakt door die maffia die hun overheid is, want dat is het: Een corrupte maffia. Hamelink noemt Nederland een ‘bureaucratie’ maar ook met toevoeging van het woord ‘totalitaire’ negeert die term het criminele gehalte van hun overheid.

Kijk wat ze Jan Nieboer hebben aangedaan, oppakken met een terrorismebrigada vanwege zijn succesvolle verzet tegen de klimaatmaffia…

Nederland werd een failed state, en hun overheid heeft niet enig moreel gezag meer en ook haar instituties zijn volstrekt onbetrouwbaar geworden. Dus ja, 20 jaar na Hamelink’s Regeert de Leugen? kun je die vraag bevestigend beantwoorden. En lekker even in het bos gaan sporten, dan je vrouw een knuffel geven en met je vrienden samen eten. Zo met elkaar kun je hier in dit land nog best prima leven, toch?

Steun Interessante Tijden:

Donatie bedrag:

€

Doneren