Op gezag van Rijkswaterstaat geeft de provincie-Friese staatsomroep met Remco de Vries het advies: Krimp de garnalenvisserij, want de natuurdoelen worden niet gehaald op het Wad.

Rijkswaterstaat (Rene Brekel) bestelde bij Marcel Klinge (Witteveen & Bos) en Altenburg & Wymenga een evaluatie van de Natura 2000 doelen.

Geheel naar verwachting laten deze rapportfabrieken de uit de het lood geslagen N/P-Ratio onbesproken, als gevolg van milieubeleid. Daarmee en met intensivering van suppleties door Rijkswaterstaat verklaar je veel meer trends in visbiomassa en schelpdieren dan met suggestieve verhaaltjes over ‘intensieve bodemberoering.’ 

Redfield Ratio steeds verder uit zicht
In het adviesbericht van Remco de Vries van Omrop Fryslân staat een fout: Rijkswaterstaat was altijd al de beheerder van Rijkswateren, en niet pas sinds 2017. Ons provinciesufferdje kent een hoge mate van intellectuele ontoerekeningsvatbaarheid. Iets is voor zulke mensen waar als ‘De Autoriteit’ het zegt, niet omdat ze begrijpen waar het om draait.

De boodschap past geheel in de door Rijkswaterstaat aangezwengelde stemmingmakerij van 13 januari 2023, samen met de Waddenacademie.

• Maar nu de kern van de zaak: het moedwillig weglaten van wetenschappelijk relevante gegevens door Altenburg & Wymenga en Witteveen & Bos voor hun opdrachtgever: Rijkswaterstaat waartegen ik nog tot in de Raad van State (2019 een Woo-procedure voerde omdat ze gegevens achter hielden. Daar heeft Rijkswaterstaat een economisch belang bij; Suppleties groen wassen.

De NP-ratio is de verhouding in opgeloste stikstof/fosfaat-concentraties. Voor een optimale natuurlijke productie heb je een verhouding 18/1 nodig, de zogenaamde Redfield Ratio. Dankzij milieubeleid en de Kaderrichtlijn Water (KRW, 2003) is sinds de jaren ’80 de inzet geweest: We knijpen de fosfaatconcentratie steeds verder af.

Hoe voedselarmer het systeem, hoe ‘positiever’ je dat vindt vanuit beleidsmatig oogpunt. Die redenering bezigen ook de ecologen onder verantwoordelijkheid van projectdirecteur voor dit rapporttraject Marcel Klinge in hun evaluatierapport, waarop De Vries zijn advies baseert om vissers weg te pesten:

Minder organisch materiaal naar Waddenzee
Wat gebeurde er? Het verwijderen van fosfaat ging succesvoller dan het verwijderen van stikstof uit effluenten die in het Rijn/Maas-systeem terecht kwamen. Zag je in 1980 nog een NP-verhouding van 20:1, dus dicht bij een gunstige verhouding voor natuurlijke productie. Na 2010 is door milieu- en waterbeleid de verhouding zo ver uit het lood geslagen dat je concentratie-ratio’s vindt van 75/1 of zelfs 100/1.

Kortom: Ver buiten de ratio die gunstig is voor de natuurlijke productie. Je kunt dat zelf naslaan in de wetenschappelijke literatuur buiten de rapporten-op-bestelling van adviesbureaus op de payroll van hun overheid.

Je kunt de meetgegevens over NP-ratio naslaan in deze (Duits-Deense) publicatie in Frontiers in Marine Science van 4 july 2019: Wadden Sea Eutrophication, Long term trends and regional differences.

Natuurlijk redeneren zij ook in het ‘milieu’-stramien, maar de gegevens blijven wat ze zijn. We vinden wonderlijke tegenstrijdige redeneringen, die mijn punt bevestigen; Milieubeleid tegen fosfaat deed de aanvoer van organisch materiaal uit de Noordzee kelderen en de productiviteit.

Since the earliest nutrient measurements in the Wadden Sea during the mid-20th century (Postma, 1954, 1966; Hickel, 1989) a strong increase in nitrogen and phosphorus concentrations has been documented (e.g., de Jonge and Postma, 1974; Hickel, 1989) reaching maximum values during the 1980s and 1990s (Jung et al., 2017) and decreasing since (e.g., van Beusekom et al., 2001, 2009; Cadée and Hegeman, 2002).

Among the regularly occurring negative effects associated with the increased nutrient inputs are an increased import of organic matter from the North Sea to the Wadden Sea (de Jonge and Postma, 1974), more intense Phaeocystis-blooms (Cadée and Hegeman, 1986), a decline in seagrass distribution (de Jonge and de Jong, 1992), and increased green macroalgal cover (Reise and Siebert, 1994).

Measures were taken during the 1970s and 1980s to address eutrophication (de Jong, 2007) through a reduction of riverine nutrient inputs to the North Sea.

Hoge productiviteit dankzij hoge nutrientenaanvoer
En verderop schrijven ze dat die import van organisch materiaal juist de drijver is van een hoge natuurlijke productiviteit in de Waddenzee:

One of the processes responsible for the high productivity of Wadden Sea ecosystem is import of organic matter from the North Sea (Verwey, 1952; Postma, 1954). van Beusekom et al. (1999) compiled organic matter budgets from the Wadden Sea supporting the heterotrophic nature of the Wadden Sea with a primary production level of around 200–300 g C m–2 y–1, remineralization levels of about 300–450 g C m–2 y–1, and an annual import of about 100 g C m–2 y–1.

This import is an important driver of nutrient availability in the Wadden Sea (e.g., de Jonge and Postma, 1974; van Beusekom et al., 1999, 2012; van Beusekom and de Jonge, 2002).

Kortom, hoge natuurlijke productiviteit hangt direct samen met de nutriëntenaanvoer. Die daalde sterk, dus daalde de natuurlijke productiviteit van de Waddenzee. Er zijn vele experimentele studies die aantonen dat hogere fosfaatconcentraties leiden tot snellere groei van mosselen. Denk aan het Noorse Maricult-onderzoek.

Kijken we naar grafieken van de visbiomassa in de Waddenzee, dan zien we dat deze fantastisch correleert met de stijgende en dalende nutrientenconcentraties door waterbeleid. De eidereend (die hier voor 1906 zelfs nog geheel geen broedvogel was) en scholekster volgden prachtig die opgang (rond jaren ’70) een neergang in de jaren ’90.

Je kunt overal zien hoe scholeksters hun broedgebied verschoven. Je ziet ze nu meer pierensteken op industrieterreinen en stadsperkjes, en ze broeden daar op de platte kiezeldaken.

Evaluatierapport is kenmerkende BS, zijnde Bullshit
Wanneer je dan een ‘trend’ opstelt voor een natuurdoel die begint op de top van de berg. En je telt dan vanaf het jaar van neergang in natuurlijke productiviteit, dan is het kommer en kwel met de wadvogels. Dat is puntje 1 uit de Cursus Bullshitdetectie bij de vier meest voorkomende truuks die sjoemelende wetenschappers gebruiken met hun overheid.

Wanneer je wetenschap op bestelling levert voor hun overheid (Rijkswaterstaat), dan mag gevoerd milieubeleid tegen nutriënten niet ter discussie staan. Dus geef je de vissers maar de schuld met omslachtige beweringen over ‘intensieve bodemberoering’, die ‘mogelijk’ effect heeft.

Het woordje ‘mogelijk‘ heeft geen wetenschappelijke betekenis, maar enkel een juridische in de Habitatrichtlijn: Dan kan hun overheid met door die overheid gefinancierde milieuclubs de vissers aanklagen via omkering van bewijslast. (voorzorgprincipe, redelijke twijfel, valt niet uit te sluiten) Zo kregen ze eerder de kokkelvisserij al weg, en vervolgens konden ze zo de mosselvisserij kapot verduurzamen met 60 miljoen euro lastenverzwaringen.

Dat soort verhaaltjes doen het altijd goed bij door hun overheid met miljoenen gesubsidieerde milieuclubs.

De ‘Exoot’ Amerikaanse Zwaardschede door bodemberoering
Ze fietsten het verhaaltje van de Waddenacademie met Tjisse van der Heide (NIOZ) in het rapport. Van der Heide ‘leende’ het idee dat ik tien jaar terug al kreeg: Intensivering van zandsuppleties door Rijkswaterstaat bevoordeelt de exoot Amerikaanse Zwaardschede boven andere schelpdieren die zich minder snel ingraven.

Hij plakte mijn idee met Ingrid Tulp vervolgens op ‘bodemberoerende visserij.’ En na lancering van dat ongetoetste verhaal door de Waddenacademie afgelopen jaar, lijkt zo het ‘bewijs’ zich tegen visserij op te stapelen. Er zijn echter dus alleen maar veel rapporten van belangenverstrengelde ecologen die elkaar overschrijven.

Ook de Waddenacademie is geen wetenschappelijk instituut
Wetenschappelijk directeur van de Waddenacademie is Katja Phillippart van het NIOZ. Die smokkelde in Ecosystems in 2007 al de relatie tussen dalende fosfaatconcentraties en gevolgen hoger in de voedselketen uit de beleidslijn. Door ook met silicaatconcentraties te rekenen, verdween statistisch plots de harde correlatie tussen N/P-verhouding en productiviteit.

Want silicaat heeft daar niets mee van doen. Eureka: probleempje opgelost voor de Waddenoligarchie, het kan geen milieubeleid zijn. Met die wegsmokkelpoging werd ze bijgestaan in rapporten door Han Lindeboom. Lindeboom wilde Dolf Boddeke ‘debunken’, door niet met het volume van het KUSTwater te rekenen maar met dat van de gehele Noordzee.

Betaald door LNV

Phillippart haar voorganger bij de Waddenacademie was de klimaatbeleidverkoper van het Ministerie van I&M, Pier Vellinga. De ‘klimaatprofessor’ zonder peer-reviewed fysische klimaatpublicaties op zijn naam. Hij overdreef al in 1988 de zeespiegelstijging met een factor 2,5 om de watersector aan baantjes te helpen.

Dat is het wetenschappelijk kaliber ook van de Waddenacademie, met Ed Nijpels in de Raad van Toezicht.

Vissers aangepakt omdat ze vergunning hebben die afgepakt kan
Die vissers zijn slecht georganiseerd en vertegenwoordigd, en hun overheid kan vergunningen afpakken met het opstellen van onhaalbare randvoorwaarden. Dat is de knop waar ze aan willen draaien, vissers als ecologisch wisselgeld terwijl je industrieterrein in zee aanlegt, de kust met miljoenen kuub aan zand opspuit (Rijkswaterstaat), kabels dwars door de Waddenzee legt.

Klinge’s personeel geeft milieuclubs alvast weer een nieuwe aanleiding om de laatste Waddenfonds-miljoenen te spenderen aan broedeilandjes, omdat vossen, bruine ratten, meeuwen en roofvogels hun kuikens en eieren opeten.

• Je zou bijna denken dat Klinge zelf daar ook financieel belang bij heeft. Hij is bij Witteveen & Bos Trekker van het bedrijfsbrede speerpunt ‘Engineering voor klimaat en biodiversiteit’, Ecological advisor, Business Line Deltas, Coasts and Rivers, Trekker van het bedrijfsbrede speerpunt Biodiversiteit.

Kunnen ze weer wat engineeren voor biodiversiteit in de Waddenzee. De conclusie is dat visserijbioloog Dolf Boddeke gelijk had met zijn peer-reviewed publicaties (samen met Paul Hagel) over een relatie tussen visbiomassa (en garnalen) in de kustzone. De Redfield Ratio werd in 1980 nog bijna benaderd, sloeg vervolgens steeds verder uit het lood door een steeds schever NP-ratio.

Dankzij milieubeleid dat gemakkelijker fosfaat verwijdert dan stikstof.

Dus daalde de primaire productiviteit in het kustwater en daarmee ook de productiviteit hoger in het systeem. Het gevolg, dalende trends in visbiomassa en schelpdierbiomassa, aangevuld met negatieve gevolgen van sindsdien sterk toegenomen suppleties. Zodat de Waddenzee verzandt, en lokaal het bodemleven verstikt.

Behalve dan voor snelle ingravers als de Zwaardschede, Ensis.

En dat – een permanente ecologische noodtoestand omdat je de ware oorzaak niet mag/wilt weten- komt de milieu- en klimaatmaffia nu wel goed uit bij het opmaken van de Waddenfonds-restanten. Geef vissers de schuld, en de BV Nederland kan weer doorbouwen.

Zo vind je dus bij Klinge’s product alle vier van de belangrijkste wetenschappelijke doodzonden. Kersen plukken, rommeldata er in, rommel er uit, en gerotzooi met het ijkpunt. Voor een deel kan hij dat ook niet helpen, want die doodzondes zitten ingebakken in de wijze waarop Natura 2000-doelen worden opgesteld.

• Iets opgestoken van dit artikel? Steun dan Interessante Tijden en help mijn werk mogelijk maken.

Donatie bedrag:

€

Doneren