Sport is ongezond, er vallen jaarlijks vallen liefst 57 duizend ernstig gewonden bij. Ondergetekende onderhoudt er een haat-liefde-verhouding mee, iets dat je steeds met frisse tegenzin doet. Voor het resultaat, niet de activiteit zelf.

Dit dankzij het gevoel sinds de vroegste jeugd dat je lichaam een kerker van de ziel is, een ongemakkelijk zittend kledingstuk.

Maar we ontwikkelden de Rypke-methode voor sporthaters, zodat je ondanks ieder gebrek aan aanleg vóór en zin in sport toch fit kunt blijven. Je lichaam moet toch een Tempel van de Heilige Geest kunnen zijn, en geen Frietkot van God of een uitgemergelde ruïne.

Aanslag op de volksgezondheid
De harde cijfers en de werkelijkheid van mensen om je heen, tonen dat het gezonder is om niet aan sport te doen. Al die tredmolen-activiteiten die mensen begaan, dat ze elkaar in groepsverband opzoeken om in gedeelde smart gezamenlijk voor lul te lopen, fietsen, rolschaatsen en steppen.

Neem alleen al de 117 duizend sportgewonden die zich jaarlijks bij de Eerste Hulp melden. Daarvan is zelfs 57 duizend ernstig gewond. De kwetsuren zijn zeer seksistisch. Er vallen veel meer mannelijke ernstig gewonden dan vrouwelijke. Die nemen meer risico’s, zoals jonge mensen ook meer risico’s nemen dan oudere.

Dus zie je ook dat daar meer mensen bij de EHBO aanlanden. Midas Dekkers schreef in ‘Lichamelijke Oefening’ zijn pleidooi tegen sportbeoefening, dat we hier al bespraken. Die werd bij gymnastiek en voetbal vroeger als laatste gekozen. Ondergetekende had in theorie een atletische bouw, maar motorisch wilde het nooit meezitten.

En waar je niet goed in bent, dat doe je niet graag.

De Daad is zeker een liefhebberij, de geur van een zachte vrouw er bij. Maar sport, iets waarbij je in zo’n naar tenenkaas riekende herenkleedkamer voor moet verkleden: God verhoede het…

Joggen, vreselijk
Hardlopen is ook helemaal niet gezond, tenzij je een Ethiopische Marathon-gazelle bent of soepele neger. Iemand die zijn voeten en benen afrolt, in plaats van afstompt tot er knieblessures van komen. Dan ben je enkel bezig om gestadig je gewrichten te slijten.

Woonachtig in Amsterdam, liep ondergetekende wekelijks zijn rondje Bosbaan, iedere stap met diepe tegenzin. Wanneer je iedere week even op apegapen lag, moest hijgen en puffen, dan werkte dat als antidepressiemiddel. Dat je niet die zware last op je middenrif ging voelen, die opstijgt naar je gedachten. Al hijgend rende je dus eigenlijk voor de hete adem van mislukking in je nek.

Niet eenmaal voor je plezier.

Zo viel toen dus al de slagzin van vandaag in, dat het enige leuke aan sport die beloning na afloop was: Lekker bier drinken, en de last die van je middenrif af was. In drinksport was je dan weer beter.

Het idee dat je voor je lol een potje voetbal speelt, of met je ballen in zo’n homopakje met Rabobank-print laat hijsen om voor lul te fietsen, op zo’n balzakverdelgend zadel… Laat staan dat je moet tennissen voor je plezier, naar een bal toe rennen, die je wegslaat als je er bent… Sysiphus-arbeid, dat is het.

Beweging is niks mis mee
Ook dat schaatsen van mij vroeger over de Friese vaarten, het was meer uit discipline dan uit eigen motivatie…Je wilde niet dat lulletje aan de kant zijn, iedereen ging het ijs op. Maar bent U wel eens hard uitgegleden en precies op het keiharde ijs op het staartbonkje beland?

Mijn vader kon die zwierige zwaai maken op zijn hoge noren, die spurtte zo even op en neer van Franeker naar Dokkum, gehaktbalmuts op. Hij volleybalde, sprong zo over een hekje, rende iedere week. Die aanleg is nooit overge-erfd.

Ondergetekende is op z’n houtjes nooit verder dan Boer en Ried gekomen, de Friese doorlopers voelden als tegenstrevers. Na als jochie met tegenzin op voetbal te moeten en daar wegens ieder gebrek aan talent weggepest te worden, werd het daarna met nog meer tegenzin tafeltennis.

Daar kweek je geen spieren mee.

Het liefste ging je als Friese jongeling op het fietsje de natuur in, vogelkijker mee. Lekker de natuur in banjeren, slootje springen of omlopen als je de overkant niet durfde te halen, bewegen, eenden-eieren zoeken en vinden langs het spoor naar Harlingen, boerderijhondje Baaike mee, rozig worden: Dan was je de koning te rijk.

Maar de grootste hel op aarde was gymnastiek. Tot je dertiende kon je het met een geintje afdoen, er wat cabaret van maken, de lachers op je hand en dan aftaaien. Totdat je op een leeftijd kwam waarin lichamelijke showoff belangrijker werd.

Vechtsport
Om iemand goed voor de bek te kunnen slaan, ging ondergetekende op Karate. Daar was ik net zo goed in als Joop Zoetemelk. Je had op een gegeven moment wel kracht en kon hard schoppen en slaan. Maar de handigheid bij het sparren ontbrak, was een tikje verstrooide professor. Je kreeg altijd blessures. Aan hardheid en discipline heeft het nooit ontbroken.

Pijn is fijn, en de felheid van ‘Fut Doadskoppe’ die de Zeilmakertak in de Dokkumer genen heeft: Die werden wel overgeërfd. Zo kon je op karakter toch bijna een bruine band scoren. Na iedere training was je twee kilo lichter, Sensei Van Hurk beulde je compleet af met zware oefeningen.

Daar is de basis gelegd, die maakt dat je geen mager rekje bleef maar pezige Friesman werd. Niet dat het ‘leuk’ was, maar het alternatief was gewoon minder: Je wilt geen slappeling zijn, niet voor een ander onderdoen. En je moet jezelf kunnen verdedigen. Dat is ook een Fries trekje, niet voor een ander onder willen doen.

Dus, zo ontwikkelden we sindsdien voor alle sporthaters die toch fit en weerbaar willen blijven de Rypke-methode. Een stukje dagelijkse zelfkastijding, ge-ent op je basis in de vechtsport, later aangevuld met Kung Fu-training, een ingestudeerd luchtgevecht waar je zonder blessures aan kunt doen.

Vaste vormen lopen, zonder dat je de eigen gewrichten of vingers weer eens stuk slaat.

Fit worden met een hark als mentor
De Rypkemethode start met een paar basisregels:

• Doe niet meer dan waartoe je in staat bent
• Doe waartoe je jezelf kunt motiveren, stel die beloning in het vooruitzicht
• Combineer de sport met iets dat je wél leuk vindt
• Wees ijdel en gebruik alle ondeugden om jezelf er toe te zetten

Regel vier is om te beginnen altijd handig. Wil je er bij lopen als een vormloze zandzak, of wil je een nette houding hebben, een beetje jonge of oude god zijn. De vrouwtjes voelen in bed altijd aan je armen, als die wat peziger zijn vinden ze dat lekkerder dan een kippenborstje.

Regel drie? Ondergetekende oefent nu dagelijks zijn Kung Fu vormen, precies zo dat je er even buiten adem van bent. Daar heb je iedere dag opnieuw geen zin in, en nee, dat verandert ook nooit. Je zoekt steeds naar manieren er onderuit te komen. Kijk, daar gaat een vogel, ooh is het alweer zo laat…

Combineer je dat sportieve element met een boswandeling, Trudy uitlaten, vogels kijken: Dan is het eenvoudiger om je er toe te zetten.

Beloning in het vooruitzicht.
Regel twee is de mate waarin je bereid bent jezelf te kwellen. Tot enkele jaren terug, deed ik standaard dagelijks 100 situpps en ik drukte me vijftig maal op mijn vuisten op, naast het lopen van twee kata’s, en diverse aan yoga ontleende stretchoefeningen. Waarom? Regel vier, ijdelheid, en vanuit een redelijke theorie: Wie met zijn hoofd werkt en veel denkt, moet daar evenveel aan beweging tegenover zetten.

Daar kwamen dan ook nog 10 pullups bij.

Naarmate je ouder wordt, heb je die beweging eigenlijk steeds meer nodig. Maar je hebt er steeds minder zin in. Dat is de tragiek van het bestaan. Nu na een donkere luie winterperiode overgoten met bier en andere dranken, is de motivatie wat weg-geëbt. Die vijftig pushups haal ik nooit meer… Er zitten in theorie nog wel veertig in.

Maar dan is de drempel te hoog om het dagelijks te doen. Dus dan treedt regel 1 in werking: Wees niet te zeer een uitslover. Maak je er dertig van, en plots kun je toch weer dagelijks die dertig vol houden. Een andere motivatiebron kan zijn, dat iemand een foto maakt waarbij je er lullig op staat. Je ziet gewoon dat groeiende buikje, de wasbordribbels die er traditioneel te zien waren zijn weggevaagd onder een laagje biervet.

Je krijgt een beetje zo’n houding, alsof je voor een urinoir staat te wachten. Dan moet de zweep er weer even overheen, als slavendrijver van jezelf. Voor een sporthater kan dan de hete adem van mislukking in je nek weer wonderen verrichten. De entropie die toeslaat, angst voor verval, of dat je vrouw je niet meer aantrekkelijk kan gaan vinden.

En misschien is dat ook wel de kern van sport: Dat mensen dat vroeger enkel uit noodzaak deden, voor een grommend roofdier kunnen wegrennen. Of voor een horde vijanden met dikke knuppels. Of dat een andere krijgsheer je vrouwtje komt stelen.

Sporthaters zijn dus eigenlijk de echte oermensen, die weten dat je zulke dingen niet voor de lol doet. Wat je voor de lol doet, is natuurlijk: Eten en drinken met je geliefden om je heen, en God daarvoor danken. Maar sport? Het enige leuke daar aan, is het bier na afloop.

Steun Interessante Tijden, wanneer je hier enige steun aan ondervond of om kon lachen

Donatie bedrag:

€

Doneren