Toegegeven, de Nasa had bij een gepresenteerde satellietfoto ook kunnen zeggen, de Hop staat er op. Fotografeer je heel Spanje in één opname, dan zit daar ergens ook de hele populatie. Maar dit is de beste gooi die ik vooralsnog kon doen met de 200 mm-lens.

Je kon hem hier bij onze Hacienda al steeds horen hopoën, die roze kuifkaketoe met z’n zwartgestreepte vleugels. In dit landschap met steeneiken, olijfboomgaarden en Johannesbroodbomen moet hij helemaal in zijn element zijn. Net als de Dwergooruil waarmee ik gisteravond hele discussies had.

Foe………….Foe……….Foe enz

Fluit ik, en dan lok je een concurrent/mannetje die in onze palmboom gaat zitten en ook het zelfde blijft doen

Foe………..Foe…………Foe

Op een gegeven moment had ik zeker drie Dwergooruiltjes om me heen, met de meest nieuwsgierige die als een vleermuis boven me kwam fladderen. Je kunt daar bij wijze van spreken de hele nacht mee doorgaan.

De uiltjes krijgen er nooit genoeg van, van ‘Foe’ roepen, net als een speels hondje dat steeds wil dat je die bal gooit.

Zodat ie ‘m terugbrengt en weer klaar legt. Converseren met dieren, het is een lust voor de eenvoudigen van geest. Afke ging een Netflix-film kijken, met Brat Pitt en een gevaarlijk virus. Ze viel in slaap.

Het uilen lokken heb ik geleerd van Poolse vogelfotografen in Bialowieza in Oost Polen bij Bialystok. Die speelden geluidsopnames van een dwerguil af, een iets hoger ‘Fuu’ dat zich herhaalt…en gegarandeerd dat er dan een echte uil op afkwam die nieuwsgierig was naar de indringer.

Net als de Ruigpootuil. Een oplopend poe poe poe poe poe fluiten, en voor je het weet heb je allemaal ruigpoten om je heen.

Die Polen namen dan een lamp met flitser mee in de hoop zo’n uil op de plaat te krijgen. Bij mijn vogelfoto’s moet je de vogel er haast bij verzinnen, het is meestal net niet. ( = helemaal niet) Vogelfotografie is een vak apart, daar heeft ondergetekende nooit de moeite voor gedaan.

Het eindresultaat is dat er dan een vogel op staat. Die kun je dan nog in Photoshop bewerken, z’n veertjes fatsoeneren met wat doordrukken en tegenhouden. Het blijft een vogel die er maar wat zit. Sfeer en beleving zijn meer mijn ding.

Hoewel ik sinds Afke en afronden van het eigen fotoboek Liever Dood Dan Slaaf nauwelijks nog echte foto’s heb gemaakt. Ik haalde inspiratie uit een zekere frustratie, een Wanderlust. Sinds die wegviel is ook de heilige noodzaak verdwenen.

Dus dat je een mobieltje pakt en bij een schetsje denkt ‘tiswelgoedzo’…

Mijn bosuil-imitatie behoort tot de beste sinds Übervogel-baardmannetje Nico de Haan zijn roemruchte vogelcassettes opnam voor de Vogelbescherming. En dan komen ze ook echt bij je, boven in een tak zitten, bijna boos dat er een indringer is die ze niet kunnen zien. Behalve zo’n rare baardvogelaar op sandalen.

Nico de Haan blijft toch De Standaard waar je als vogelimitator naar streeft. Zijn Groene Specht-imitatie behoort nog steeds tot de beste vocalisaties uit het dierenrijk door een mens ten gehore gebracht: Igligligligigli

Vandaag gaan we dingen doen die Afke leuk vindt. Een liefdesrelatie bestaat uit meer dan samen eten, drinken en bloemetjesbijtjes buiten zetten. Helaas. Dus dat wordt even doorzetten, al die leuke winkeltjes, drukke straten, stranden en hippe tentjes in een broeikasstad, Palma.

Onder die schroeiende k-zon die Afke als Afghaans ogende liefkozend ‘het zonnetje’ noemt.

Er schijnt een beroemde markt te zijn, waar veel mensen op afkomen die je niet kunt verstaan, tenzij je Spaans spreekt. Zou ik de Dwergooruil daar na doen, komen er Spanjaarden met witte jassen op je af. Señor??Señor…?!Señor!!

Die snappen het spelletje dan niet, terwijl ze steeds het zelfde van je vragen.

Maar ook dan- bij het jezelf dwingen tot ditvindtdevrouwleukdingetjes heb je iets om naar uit te kijken, namelijk het moment dat je weer terug naar je huisje kunt rijden, zo tussen de Sinaasappel- en olijfgaard, derde palmboom rechts de wildernis in.

Met de dwergooruiltjes die ‘Foe’ roepen, en de Hop die ’s ochtends rond een uur of tien standaard ‘hopoe’ doet.

Het zijn veren die je als vogelman moet laten, om het verder als druiven te hebben. Dat laatste is een Friezisme als ik me niet vergis. Het is hier prachtig, in een landschap dat er al eeuwen zo lijkt te liggen. Kom daar in Nederland eens om, waar de meeste plekken ogen alsof ze recent zijn verbouwd of omgewoeld, danwel op de rol om gewijzigd te worden.

Alsof de omgeving gehaast is en dus ook geen tijd voor je heeft. Dat is wat je krijgt met een seculiere mentaliteit. Dan is niets er voor de eeuwigheid, terwijl dat is waar je ten diepste naar verlangt.