In het Majorca Daily Bulletin kun je discussies volgen over het thema ‘toerismeverzadiging’. Het prachtige eiland bezwijkt onder haar eigen succes als toeristenattractie, en daar pikten we gisteren al wat indrukken van op.

Probeer Vall de Mossa te bezoeken of kunstenaarsdorp Adeija, en je komt ver voor het dorp in een file te staan. Er is gewoon domweg geen genoeg parkeerruimte meer om al die dagjesmensen met huurauto’s te stallen.

Onteigening van het Intieme
Onderweg vonden we al een bord langs de weg, bekalkt met de leus ‘Tourist, Go Home’. Wij gaan komende week ook weer naar huis, wees niet ongerust. Maar hoe opgepropt en vol zal het straks in het echte hoogseizoen van juli-augustus hier wel zijn…

Het toerisme zou afgelopen twintig jaar met liefst 75 procent zijn gegroeid. Op de Balearen waar Major-ca (van major, grootste), Menor-ca (middelgroot) en Ibiza toe behoren zouden jaarlijks nu liefst zestien en en half miljoen toeristen komen. Een complete volksverhuizing vindt dus plaats, met liefst vier miljoen Duitsers, opgevolgd door Britten en nog 1,8 miljoen Spanjaarden uit andere regio’s.

De CEO van vakantiebedrijf TUI, Sebastian Ebel wordt in het Majorca Daily Bulletin al aangehaald, dat ze hard op zoek zijn naar alternatieve bestemmingen. Zelfs Algerije zou al op het vizier liggen van de zonvakantie-industrie, maar daar heb je nog wat veiligheidsdingetjes.

Dan moet u nog van uw ‘islamofobie’ genezen… 🙂

De grote massa moet dus nog komen, om overal massaal over de stranden uit te zwermen. Zo werd Majorca ook bekend als bestemming met strandtenten waar je emmers bier kon bestellen. En Ibiza werd bekend van ‘I wanna have Sex on the Beach, come on there’s a party tonight’.

Een vakantieliedje op de radio dat zelfs door kinderen werd nagezongen, met een dansje erbij. Zo werd het liberalisme-fundamentalisme,  de religie van het ‘vrije’ Westen er al vroeg in geramd. De gedragingen die vroeger stiekem bij enkel een elite gemeengoed waren, die sloegen over naar de massa. Die geeft daar in het openbaar ruchtbaarheid aan,  zo van ‘ha ha zie mij’…

Je kind en haar lichaam een publiek bezit, benadrukt met vleeswaren-accentuerende klederdracht, en ‘rechten’ beschermd door De Staat. Laten we dat ‘de onteigening van het intieme’ noemen.

Dus je snapt multi-miljonairs en miljardairs wel, die zich met een tariefmuur van ‘de massa’ willen afscheiden. Zij zijn de enigen die dat tot op zekere hoogte nog lukt. Het woord ‘toerisme’ is afgeleid van de Grand Tour die vroeger enkel voor welgestelden was weggelegd.

Dat waren de pioniers van de huidige vakantie-industrie, de jetset die vliegen met een jet kon veroorloven. Nu zou je dat de privéjetset moeten noemen. Miljoenen plebejers kunnen nu ook jaarlijks een jet betalen, pas met eigen vliegtuig of superjacht maak je weer wat onderscheid.

Van Grand Tour naar toerisme
Vall de Mosa zouden we ‘even aandoen’, maar dat blijkt het drukst bezochte dorp van Spanje te zijn. Chopin zou er zijn laatste levensjaren hebben gesleten met een acht jaar oudere minnares en schrijfster. Tot hij aan de TBC bezweek. Dat is niet beslist een verhaal dat het dorpje tot een trekpleister maakt, dat je er aan TBC kan sterven.

Toch heeft dit vroeger mondaine dorp voor rijke tour-isten, welgestelden uit Europa op Grand Tour dus een magnetische aantrekkingskracht. Nu dus voor de toer-isten, de navolgers van de vroegere welgestelden die zich nu en masse een gelijke levensstijl kunnen veroorloven.

Al was het maar voor enkele dagen, voor het loonslavenbestaan weer roept.

Dus dan rijd je via de Ma 10 als haarspeldend bergwegje langs de kust verder, om bij Adeija opnieuw in een opstopping te landen. Vele haarspelden verder kom je dan uit bij Soller, waar we eerder al langs reden en de auto niet kwijt konden. Zodat we naar Port de Soller reden om daar bij het haventje te chillen aan zee.

Nu wist ondergetekende met een handige move nog net voor het dorp inrijden een vakje te vinden. Ook hier verder weer file. In Soller staat het treinstation uit 1912, vanwaar houten treinen volgepakt met toeristen rijden naar Palma en terug. Die houten trein staat ook op de voorkant van onze ANWB-gids.

Hij rijdt op elektriciteit, maar om oude tijden te herleven drukt de machinist af en toe op een stoomfluit, en je hoort soms een sisgeluid. Om stoom af te blazen onder de zon.

Massa is kassa
Iedereen neemt van die houten trein in het voorbij rijden foto’s, en je wordt teruggefotografeerd door de ingezetenen. Zo zie je een portie van de helft van het Bruto Nationaal Product van de Balearen voorbij hobbelen, hun vakantie-ervaring delend op de sociale media: Klik. Ik zou me er een totale lul in voelen.

Maar je ziet ook dat er geld verdiend moet worden. Wat moet je ook als eiland met wat olijfgaarden en sinaasappelbomen, het geld ligt bij de miljoenen bezoekers zonder welk Majorca een arm gat zou zijn. En massa is kassa.

Het plaatsje Soller zou Werelderfgoed zijn, vanwege Jugendstil-architectuur met nauwe straatjes en gevels die je ook tegenkomt in het French Quarter van New Orleans. Er staat een aardige kathedraal en het heeft een pleintje waar Duitsers, Britten en Nederlanders af en aan komen lopen, als in een krioelende mierenhoop.

De pakjes waar vrouwen in lopen, je bent er na decennia aan gewend, een beetje als Obelix die als baby al in de toverdrank was gevallen van Panoramix. Maar kleding weerspiegelt ingeprente opvattingen.

Het is de klederdracht van het liberalisme-fundamentalisme om vleeswaren in andermans gezicht te werpen. Dat je het intieme- ongevraagd- tot publiek bezit maakt, het is met sociale media ook staande praktijk: Een vorm van digitaal marxisme, dat je lijf en leven openbaar bezit worden, met ‘rechten’ bewaakt door De Staat.

Je praaaivussie.

Al die tatoeages, mensen laten hele verhalen op hun huid zetten om te etaleren dat ze uniek zijn. Complete graffitimuren van vlees. Wees Juzelluf!  Met je Aigu Meuning, iederéén is gelijk, hééft gelijk, anders heet je ‘hypocriet’.

De ‘eigen mening’ is ook al op mijlen afstand in te schatten, ik doe wat ik zelluf vind. Oftewel ‘ik aap na wat mij door popcultuur is ingeprent als eigen opvatting, wat standaard liberaal geneuzel en dwars gedram om niks roterend rond het eigen ego.’

Iedereen is uniek op gelijke wijze.

Wat een opluchting, dat je dan naar je Hacienda tussen de Sinaasappel- en olijfbomen kan terugkeren om wat vruchten voor je Jus d’ Orange te oogsten. Geen wonder dat nostalgie van voorbije eeuwen zoveel mensen trekt. Een tijd met minder mensen die minder opdringerig oogden.

Maar gelukkig kun je er op zo’n groot eiland eenvoudig aan ontsnappen. En genieten van het prachtige mediterrane land met haar natuur, zoals met een brunch op onze patio. Sinaasappels plukken en bij je ontbijt uitpersen.

God Dank dat we dit mee mogen maken. Dus zo heeft de massacultuur een donkere en lichte kant. Het brengt geld op, maar voor de autochtone bevolking moet het op een gegeven moment ook genoeg zijn: Dat je eigen eiland door een buitenlandse volksmassa wordt overgenomen.

Massa is kassa. Maar ook prijsdrukkend. Zonder die kritische massa die de prijs van (vlieg)reizen omlaag brengt, was een uitstapje als dit voor ons buiten bereik gebleven. Dan zou je weer multimiljonair moeten worden, voor je op Grand Tour kon gaan.