
Duivelsbeeld toren Skillaard
Ondergetekende moet zijn belastingadministratie op orde hebben en bij de accountant in Amsterdam inleveren. Die klus stelt hij altijd het hele jaar uit tot het echt niet meer anders kan. Daarom ook vandaag enkel wat foto’s van de duivel, wiens oorkussen de luiheid is. Morgen op Interessante Tijden een volledig herschreven reportage uit de Oertijd van dit blog (28 augustus 2017), naar het Friese Tibet aan de Stoepawei bij Hantum.

Hondjes in de duivelskloof
Gisteren heb ik me met Afke en een goede fles wijn hier in huis opgesloten, De film Avatar gekeken en verder niets van de buitenwereld mee gekregen dat de moeite van het commentaar waard is. Eigenlijk heb ik ook alles al wel een keer gezegd dat gezegd moest worden. En andermans mening interesseerde me toch al nooit.
Het liefste zou ik de rest van mijn leven me van de wereld afsluiten samen met Afke, bordje ‘geen commentaar’/niet storen er bij.
De herschreven reportage die morgen verschijnt, die ronkte nog van boosheid en rafelranden, dat je denkt ‘was ik dat’… Daar was ik niet ‘gelukkig’ zoals dat heet. Happy People have no stories, zo zong metalband Therapy al. Maar zo werd ik wel productief. Er is geen Nederlandstalige die zevenduizend blogs schreef in vijftien jaar naast alle reguliere werk en fotografiereisjes.
Het gevaar van ’tevredenheid’ is dat je geen ambities meer koestert behalve ‘in ledigheid met je meisje je afsluiten van de wereld’….

Duivelskloof met duivels gezicht vlakbij Echternach (Luxemburg)
De hete adem van mislukking in de nek, opgejaagd door de demonen uit je verleden, het was altijd een stok achter de deur om iets te presteren. Valt die drijfveer weg, waar haal je dan nog motivatie vandaan, wetende dat alles ijdelheid is, ijdelheid der ijdelheden, niets dan najagen van wind?
De dagfoto van vandaag is die van een duivelsbeeld van de zadeldaktoren van Skillaard. En van een bezoek aan de Duivelskloof op de grens van Duitsland en Luxemburg, toen nog met Trudy samen tijdens en na Oud en Nieuw.

Ingekerfd duiveltje
Toon Hermans dacht bij bovenstaande uitdrukking als kind, dat hij de duivel zijn oor moest kussen wanneer hij lui was geweest. Dat leek hem erg vies. Het betekent natuurlijk dat ledigheid een doodzonde is, en dat je iets met je talenten moet doen.
Waarom R.Z. nog lezen?
Omdat God het wil?
PSM doneer gewoon weer eens, en zeur verder niet zo 🙂