
Rex Brown van Pantera
Ieder jaar gaat ondergetekende met z’n Saartje naar een metalconcert, twee jaar terug Metallica, afgelopen jaar Rammstein, ditmaal Pantera in Afas Live, in een gat ergens in die lelijke Randstad. Nu was ook haar vriendje mee.
Die kiddies vinden dankzij Tiktok de muziek weer gaaf die ondergetekende op hun leeftijd dertig jaar eerder ook geweldig vond. Dus staat er een band van mensen achter in de vijftig op het podium, met een publiek dat voor de helft uit hossende tieners en vroege twintigers bestaat.

Kijk ze eens blij zijn
Er was metal na Metallica
Die kiddies zo blij en enthousiast zien worden van wat je zelf vroeger ook zo strak vond, welke grotere beloning is er in dit aardse tranendal. Voor je het weet krijg je daarvan een gat in je hand, en ach vooruit, geef de skat nog een tourshirt van bijna vijftig euri.
Bij de toegang tot moderne concerten zie je hoever de controlemaatschappij hier al is doorgeschoten. Je kunt al niet naar binnen zonder QR-kaartje. En bij de sekjoeritie doen ze alsof ieder kind dat op muziek wil hossen een potentiële terrorist is.
Bij Pantera kan daar een rationele reden achter zitten. Hun vroegere gitarist, Diamond Darrell werd op het podium neergeschoten. Terwijl hij toch zo beroerd niet speelde. Kan een privékwestie zijn geweest, die niets met de muziek te maken heeft gehad.
Over het voorprogramma kunnen we kort zijn: Kutherrie van en voor vijftigplussers, en oldschool Kutherrie die klinkt naar ‘Kill ‘m all’ van Metallica. Pantera is een ander verhaal. Hier vond je troost toen Metallica in de jaren ’90 het heilige pad der zware metalen verliet en ging klinken als een stel truckerrockers.

Daar doe je het voor
Mitrailleursalvo’s
Toen Load van Metallica uitkwam, en ik deze vol verwachting kocht in de platenzaak aan de Hoogstraat in Wageningen kon ondergetekende wel janken. The Black Album was al op het randje van het toelaatbare voor een oerconservatief genre als zware metalen.
Maar dit was geen metal meer, zoals de in beton gegoten riffs op And Justice for All.
Darkness imprisoning me all that i see, absolute horror, i cannot live, i cannot die, trapped in myself, body my holding ceeheeeellll
Met die mitrailleursalvo’s. Dat wil je horen. Geen fucking hillbilly huckaroo yo yo Mamma met blues-loopjes, en een akelig onderbenutte (nieuwe) topbassist, Roberto Trujillo die nu net zo’n saai vierkwartsmaatje mag zijn als drummer Lars Ulrich werd.
Gelukkig nam Pantera het stokje over, dat Metallica weggooide en dat ze sindsdien kwijt raakten. Pantera is bovendien live ook veel beter dan Metallica, zo bewezen ze hier.

Zak Wylde
Gewapend Beton
Herrie is er in vele soorten en maten. Ondergetekende houdt niet van ‘lawaai om het lawaai.’ Er moet een idee en een structuur achter zitten, anders dan ‘kijk ons heavy en stoer zijn.’ Jajaa, ook gij zijt die parel in God’s hand. Ook dien je idealiter aan het begin van het nummer niet te weten waar het op het eind naar toe gaat.
Je wilt verrassende wendingen, tempo- en maatwisselingen.
Metal hoort strak te zijn, in gewapend beton gegoten. Je hoort riffs te spelen, waarbij de zwaarte ontstaat doordat je lucht tussen de noten laat, zodat je stoten als op een boksbal hoort. Het geluid van elektrisch versterkt kampvuurgejengel dat aan je oren doorzeurt, met zo’n oersaaie ritmesectie die enkel boemtsjakvierkwartsmaatje doet, daaraan hebben we een broertje dood.
Je dient een soort mitrailleursalvo te krijgen op gitaar, zompige explosies die elkaar ritmisch opvolgen. Zie daartoe ook ‘Sons of Winter en Stars’ van het Finse Wintersun. Dat effect bereikt een gitarist met palm muting, gedempt spelen. Zo klinkt het alsof je met zware kaplaarzen door een moeras waadt.
Zomp zomp zomp.

Gitaardier
Door snaren te dempen, zorg je dat zo’n overstuurde gitaar niet dóór ruist, maar puntig klinkt, staccato. Sluit dat aan op een oerstrakke ritmesectie, die klinkt als geoliede industriële machine, de smeltovens van Hoogovens gecombineerd met de afdeling metallurgie die het ijzer smeedt wanneer het heet is.
Daar heb je Pantera.
Voor minder doen we het niet. Dan krijg je een grijns van oor tot oor, je gaat er van brullen, stampen en op onverantwoorde wijze je hersenpan heen en weer schudden met kans op blijvend letsel en een nekhernia.
Headbangen noemt men dat in bedrijfsjargon.

De Duitstalige Metalband Rammstein brengt apocalyptische visioenen
Strijder
Voorman Philip Anselmo is de Bikkel der Bikkels, een Krijger en Strijder op het Podium die je als het ware dwingt om zelf dan ook meer mans te zijn. Het zijn geen liberals met overbodige meningen over wereldvrede en het klimaat, maar degelijke Rednecks uit Texas.
Hij nam met zijn energie de zaal in beslag als ware leider. Aan hun lijf geen regenboogvlagjes.
Met het magere maar leertaaie mannetje Rex Brown de bassist is Anselmo het enige oorspronkelijke bandlid dat over is. Rex Brown is het type bassist dat een metalband op een hoger plan kan tillen. Hij maakt bijna ongemerkt het spel, versterkt de gitaarrifs en het ritme van de drums, en voegt tegelijk zijn eigen kleur toe.
Voor Saartje kon ik een plectrum van hem vangen, het kiddie superblij. Eindelijk kon ik zien hoe hij dat nu doet, die zware sound krijgen.

Rammstein speelt met vuur
No More Tears
Ook de vroegere drummer is ten hemel dan wel ter helle gevaren. Beide overleden bandleden werden tijdens het concert geëerd. De huidige drummer is waardig vervanger, en gitarist Zak Wylde…Wat is ie goed. Hij speelde al No More Tears bij Ozzy Osbourne in met dat zelfde gitaargeluid dat ook Pantera kenmerkt:
Zompig met overstuurde gillen er in.
Op het podium is deze oprichter van Black Label Society de spierbundel die onder een berg haar zit verborgen. Een beetje zoals de gebroeders Jansen en Jansen in stripalbum Kuifje nadat ze een raar middeltje hadden gedronken.
Metal hoort boos te zijn, en dat lijdt af en toe tekstueel tot een sneer naar de Heere. Daar kunnen we mee leven, want waartoe tobt een mens zich immers af onder de zon…

Mensenmassa in opwachten van het verschijnen van Rammstein
Cowboys from Hell
Wel belangrijk: Ze hoeven de Heiland niet beslist de hemel in te prijzen, zo geweldig aardig is JHWH in het Oude Testament nu ook niet. Maar aan stupide satanische lyrics hebben we hier wel een broertje dood. De Strijd om het Bestaan, vrouwen/erotiek en de dood, laat dat de thematiek van metal zijn.
Waarom zou je het Kwaad aanbidden wanneer het leven in zichzelf al erg genoeg is. Dat het vol zit met zaken waarover je opfokt tot je boos bent geworden, en die woede moet er dan uit: Daarom is er Metal uitgevonden.
Dus dat ze een album hebben dat Cowboys from Hell heet, en dat hun Roadies ‘Crew from Hell’ heten en dat ze op hun album met die vuistslag in het gezicht een nummer hebben dat ‘by demons be driven’ heet: Christelijke lezers van Interessante Tijden, vreest niet!

Ons bier bestel je HIER
Je kunt toch door demonen uit het verleden opgejaagd zijn en deze uit willen drijven door in gewapend beton eens de harde waarheid uit te brullen.
Zat ondergetekende bij het voorprogramma op de seniorenstoelen achterin te wachten tot het voorbij was. Bij Pantera moet je vooraan staan, ook om je kiddie een beetje te beschermen tegen het geduw van de moshpit. Al is het bij die tieners ook zo, dat het alleen maar leuker wordt gevonden wanneer het er ruiger aan toe gaat.
Dit jaar word ik vijftig.
Maar wanneer je dus Pantera op het podium ziet en Phil Anselmo de Leider ziet zijn, dan weet je dat Vijftig Plus geen reden tot capitulatie is. De Strijd is pas begonnen, en wie lang genoeg zichzelf blijft wordt ook bij nieuwe generaties vanzelf eens hip.
En alles doet het nog! Bestel dus ook hier nog je doosje StrijdT-bier
Hey Rypke,
Ik wist niet dat je een metalhead was, TOP!
Ja, wat Metallica betreft, Ik heb ze meegemaakt in paradiso 1984.
Ride The Lightning was net uit en Cliff leefde nog. Dat was amazing en mind blowing.
Maar live is Metallica nooit echt sterk geweest, zeker niet in vergelijking met een Deep Purple bijvoorbeeld.
En na Master of Puppets hield het wel een beetje op. One (van Justice 4 all) was nog te doen, maar daarna ging het snel bergafwaards.
Dit bijvoorbeeld in scherp contrast met tijdgenoot Slayer want die bleven tot het bittere eind pure metal.
Met Pantera heb ik eerlijk gezegd niet zo veel, maar het is zeker een goede band.
Zelf ben ik meer van de oude garde zoals Motorhead, Black Sabbath, Maiden en Accept.
Maar ik ben dan ook al een dikke 10 jaar ouder dan jij 😉
Ook het (ha ha, nieuw) werk van een Volbeat, Dragonforce, Sabaton en jawel.. Nightwish. staat nog regelmatig op mijn trommelvliezen te beuken
Met Grunge en NU-metal heb ik eerlijk gezegd ook niet zoveel.
Nu we het toch over Sabaton hebben, het duurt nog bijna een jaar, maar op 1 december staan ze in de Ziggo (TIP)
Nu ff heel iets anders:
Ik nodig je graag uit om ook mijn website eens te bezoeken want het wordt tijd dat we transformeren naar een nieuwe samenleving.
Met vriendeijke groet,
Wil Duis
Verdiep je eerst eens in de Iron law of oligarchy van Robert Michels.
Muzikale waarheid ~ Mark Devlin