In Hollywood Films wordt de Koude Oorlog steeds beschreven als strijd tussen het ‘liberale’ Westen en het Communistische oosten. Die Strijd zou door de Sovjet Unie verloren zijn bij de val van ‘De Muur’. Francis Fukuyama zou zelfs ‘het einde van de geschiedenis’ afkondigen, de liberale democratie zou door haar superioriteit komen, zien en overwinnen.
Maar het Westen verloor bij die operatie sinds bezetting door de Amerikanen (1945) het enige dat ze op de communisten voor had:
Eigendomsrecht, betaalbare en betrouwbare energie- en voedselvoorziening, haar cultuur, christelijk geloof, etniciteit, goed kennisonderwijs, integriteit van wetenschapsbeoefening en nationale representatieve democratie. Dat laatste werd vervangen door technocratische tirannie gedicteerd door ‘systeemanalyse’, een vorm van kwakwetenschap die het hele land op slot zet voor doelen uit rekenmodellen als Aerius en een klimaatmodel…
Drie lagen van het ‘wereld’-model met global governance als ‘inductie’
Regering door rekenmodellen en hun makers
Wat rest is een regering door Centrale Banken, precies zoals Karl Marx voorstond in het Communistisch Manifest. En een controlegrid van miljoenen veiligheidscamera’s, verkeerscamera’s, sensoren, en ‘monitoring’ uit naam van -op het niveau van de Verenigde Naties- vastgestelde ‘milieu’- en natuurdoelen.
Zo ruimt Femke Wiersma uit naam van stikstofmodel Aerius nog 1800 boerenbedrijven op. Daar reserveert ze in de Voorjaarsnota nog eens 600 miljoen euro extra voor. Er is hooguit discussie over de ‘rekenkundige ondergrens’ van dit stikstofmodel. Niet over de vraag waarom uitkomsten van een stikstofmodel belangrijker moeten zijn dan het welzijn van duizenden boerenfamilies.
Een kliek van door ambtenaar Dick Bal en door hem geselecteerde ‘wetenschappers’ bepaalt de koers van het landelijk gebied. Dat is dan de Taakgroep Ecologische Onderbouwing (TEO) Wie de makers van de modellen aanstuurt, die dicteert de hele toekomst dus van het landelijk gebied.
Je kunt zo een moreel en politiek vraagstuk- hoe wille we in het landelijk gebied van Nederland leven- platslaan tot technische kwestie. Een kwestie waar een handvol ecologen zeggenschap over kreeg, die begrippen als Kritische Depositie Waarde uit hun duim zogen. Dat kwam dankzij Arjen van Hinsberg (PBL), Roland Bobbink (B Ware) en vier Wageningers: Han van Dobben, Friso van der Zee, Wieger Wamelink en Gert Jan Reinds.
Propagandafilm NATO commissie voor het milieu 1974
Milieumeetnetten nadat NATO groen gaat doen
Die operatie- regering door voorspellende computermodellen- is bewust opgezet vanuit de Amerikaanse regering sinds de presidenten Lyndon Johnson en Richard Nixon. Dat lieten we hier al herhaaldelijk zien. Vanaf 1969 ging de NATO plots op de groene toer onder directie van Russell Train.
Milieuproblemen zouden te groot zijn om door natiestaten alleen behandeld te worden. Daarom was er internationale samenwerking nodig op het gebied van milieumonitoring. Dat voornemen zou uitgroeien in het ‘verdrag voor milieusamenwerking’ met de Sovjet Unie op 23 mei 1972. Daaruit volgde de stichting modellenbakkersinstituut het IIASA, een samenwerkingsverband tussen de Sovjet Unie en de VS.
En dat IIASA zou weer de basis vormen voor modellenbakkerij bij het 12 jaar later opgerichte RIVM.
…natiestaten moeten hun soevereiniteit dus opgeven voor een internationale milieubureaucratie die ze net zelf oprichtten (UNEP)
Sovjetwetenschappers en Amerikanen van het IIASA zouden de wereldvisie van systeemanalist Kenneth Boulding (Spaceship Earth 1966) helpen omzetten in een mondiaal grid voor milieumonitoring (GEMS) en systeemanalyse via SCOPE.
Zo zouden ze een digitale kopie gaan maken van de aarde, haar geosfeer, biosfeer en ‘no-osfeer’, het menselijk sociaal verkeer.
GEMS en SCOPE zouden uitmonden in het International Biosfeer Geosfeer Programme in 1987. Een internationaal programma om systeemanalisten aan het werk te houden, die tegelijk bij het klimaatpanel IPCC werkten. Hier onder in dit schema zie je hoe ze via ‘meer onderzoek’ vooral ‘meer regulering’ produceerden buiten de nationale democratie om;
De Tijdlijn van ‘onderzoek’ die tot conventies, soft law en harde verplichtingen leidde
Systeembenadering voor mondiale wereldregering
Dat IGBP liep tot 2012. Toen werd dat programma omgedoopt in Future Earth: Een aarde waar je een digitale kopie van maakt, zodat je vervolgens het menselijk sociaal verkeer met voorspellende modellen kunt bijsturen.
Bij Future Earth zie je dat de hele operatie bedoeld was om de macht over de regering over te dragen aan systeemanalisten:
A Systems Based Approach to Transformations in Global Sustainability.
Future Earth is working towards a sustainable global future by developing a deeper understanding of complex Earth systems and human dynamics across disciplines. We’re looking closely at the interconnectedness of Earth’s major systems–climate, water, land, ocean, urban, economic, energy, health, biodiversity, and governance systems–and developing evidence-based strategies for global sustainable development.
Het Milieu (systeemanalyse) gebruiken als stok om mensen in een hok te drijven
Dat mondiale controlegrid moest dus uitmonden in een technocratische wereldregering, die uit naam van ‘het milieu’ ons gedrag stuurt. Dat noemen ze tegenwoordig ‘Earth Systems Governance‘, een academische liefhebberij die van 2018 tot 2024 zat gevestigd aan de Universiteit Utrecht.
In 2005 startten machtsbeluste nerds als Frank Biermann het ‘Earth System Governance’ project.
Dat zou de Environmental & Social Goals helpen formuleren, door de overheid en haar academieprostituees vastgestelde ‘ethische’ eisen waar bedrijven aan moeten voldoen. Het secretariaat verhuist nu naar Uppsula Universiteit in Zweden, als onderdeel van de Unit Climate Change Leadership.
Sinds 1979
Uitrol groene meetnetten voor groen controlgrid
Dat groene NATO jaar 1969 is- geheel toevallig ook de startdatum van ‘het milieu’ in Nederland. De aanleg van meetnetten begon in 1969 in het Rijnmond gebied. Op 22 maart 1971 werd het Landelijk Meetnet Luchtkwaliteit opgezet, met 28 meetstations, die voeding moesten geven met data aan modellenbakkers.
Toen werd aan de VU tegelijk het Instituut voor Milieuvraagstukken opgericht.
Ook werd in dat jaar de internationale milieubeweging over Nederland uitgerold. De Vereniging Natuur & Milieu werd opgericht vanuit WNF, Natuurmonumenten en het IVM. De provinciale aftakkingen daarvan – Natuur en Milieufederaties ontstonden ook in dat jaar. ‘Milieudefensie’ werd opgericht naar voorbeeld van het Amerikaanse Environmental Defense Fund, als fusie-organisatie met Friends Of the Earth.
In 1979 kwam vanuit de VN plots een Convention on Longrange Transboundary Pollution. (CLRTAP) Die conventie voor SOx, NHx en NH4- inclusief de USSR- had een internationaal netwerk modellenbakkers nodig om buiten nationale democratie om nieuwe regels te bakken.
Plots produceerde het RIVM valse zekerheden over ‘stikstofdepositie’, de toestand van het platteland werd in modelabstracties uitgedrukt
In 1984 zou het RIVM gevormd worden, als fusieclub van het Rijkstinstituut voor Volksgezondheid (1934), het RID en de Rijks Afvalstoffendienst. (1979) In 1989 zouden drie modellenbakkers het model OPS voor dat RIVM bouwen, om transboundary pollution van stikstof en zwavel te modelleren; Hans van de Breevaart, Jan Huijsmans (Wageningen UR) en Willem Asman.
En zo legden zij de basis voor het stikstofmodel dat heel Nederland op slot zet: Aerius, gebaseerd op OPS van Hans van de Breevaart van het RIVM en Jan Huijsmans. (Wageningen UR) Vlaanderen nam dat Nederlandse model over en noemt dit VLOPS (…)
Het motto van het RIVM is de lijfspreuk van de systeemanalyse: De Zorg voor Morgen (projecties systeemanalyse) begint vandaag (met dwingende wetgeving op basis van modellen, een Blackbox die representatieve democratie omzeilt)
Waag het niet om aan de BLACKBOX van RIVM te komen.
Wie heeft er ooit van UNECE gehoord?
Ik had nog nooit gehoord van UNECE. Het UNECE Coordination Centre for Effects (CCE) werd opgericht in 1990. Het werkt in de geest van de groene NATO-commissie die Nixon in 1969 liet oprichten. De uitwerking is steeds dat nationale en regionale zelfstandigheid moet worden opgegeven voor ’transboundary’ samenwerking.
In 1990 werden de taken van het CCE door Nederland aangeboden aan het CLRTAP, waarna het CCE officieel werd aangenomen als programmacentrum van het International Cooperative Programme on Modelling and Mapping of Critical Loads and Levels and Air Pollution Effects (ICP M&M) onder de Working Group on Effects.
Vervolgens moest er een instituut komen dat de resultaten van modellenbakkers om zou vormen in adviesrapporten voor beleid. Dat werd in 2008 het Milieu Natuur Planbureau, als afsplitsing van het RIVM haar ‘Ruimtelijk Planbureau’.
De kwakwetenschap van PBL maakt van temperatuur en diersoorten het zelfde ding
Dat doopte zich later om tot Planbureau voor de Leefomgeving, alsof het om een instituut uit de Sovjetunie Gaat. Dat zat in Bilthoven tot 2018 en verhuisde vervolgens naar Den Haag bij het Centraal Planbureau. Projecties uit modellen moeten ze helpen omzetten in regelgeving en financiële producten.
Je ziet kortom steeds het zelfde mechanisme: Een internationale kliek van modellenbakkers maakt ‘internationale standaarden’. Die worden vervolgens ‘soft law’ via conventies en harde verplichting via internationale en nationale regulering.
En zo zijn we dus na de val van de Muur een communistisch land geworden. We verloren de Koude Oorlog, door alles dat het Westen een voorsprong gaf uit naam van ‘het milieu’ (systeemanalyse) te offeren.
- Iets opgestoken van ons Studiecentrum voor Natuurlijke Historie: geef je waardering klein of groot via een donatie
Maar de Marokkanen en de Eritreeërs zijn het probleem.
Je stemt toch Wilders, Rypke?