‘Eiwittransitie’? Wij blijven strijder voor dierengerechten dankzij vegetarische horror-ervaringen op Droevendaal, het Wageningse hippiekamp waar ik als student woonde. Geen maaltijd is compleet zonder een gezonde portie Vitamine Dierenleed. (D)

We hebben genoeg afschrikkende ervaringen meegemaakt, die de carnivore levensstijl konden nuanceren. Maar dat heeft geen effect gehad: Vlees is en was een blijver. En hoe harder mensen je proberen daar af te houden, hoe meer je volhardt.

Daarom gaan campagnes van hun (R)overheid – het LVVN-ministerie en consorten- voor de ‘eiwittransitie’ ook averechts werken. 

Als student in Wageningen ben ik bij wijze van bijbaan bijvoorbeeld in het voorportaal van de dierenhel terecht gekomen: een slachthuis, Zandbergen in Veenendaal. Een kwestie van in korte tijd geld nodig hebben omdat een roofvogelproject in Kroatië lonkte, schapen snijden voor een gierenrestaurant op Cres.

In het slachthuis volgde een practicum dierlijke anatomie en existentiële ervaringen, die je bij een gemiddeld biologisch college slechts tot sprinkhanen kon beperken. Mijn rauwe vleesdoop kwam aan de lopende band. Met een keukenmes in handen, randjes wegsnijdend van varkenshuiden sta je daar met de blik op oneindig.

Of je krijgt als traktatie het koningsnummer, het sorteren van bloedige grote koeienlevers in bakken. Als iets me tot vegetarisme had moeten drijven was het deze leverervaring.

De levers kwamen in rijen van vier en moesten in bakken van twee. Of in rijen van twee samen in één bak. Iets in die geest. Medewerkers aan de lopende band, waar ook ter wereld, zijn geneigd je de intellectueel gezien vrij overzichtelijke arbeid uit den treure uit te leggen.

Er komen grote levers binnen in serie uit een machine en ze moeten in bakken. Ik zal het je nog een keer laten zien’.

Als de eerste lever in de bak ligt en de tweede klotst daar bij, vliegt het bloed in het rond. Levers zijn namelijk een vorm van bloedblubber. Al gauw lijk je qua uiterlijk op Michael Myers in horrorklassieker Helloween 3, 4 of 5, ’t kan ook nr 6 zijn, die met ontembare bloedlust aan zijn volgende gillende slachtoffer begint.

Net wanneer je volledig onder het bloed zit, je handschoenen druipend, krijg je een niet te negeren, onstuitbare jeuk aan je neus die om een verlossende hand vraagt. En terwijl de band doordraait omdat je de handschoen uittrekt, klotsen de levers door.

Zal ik verder vertellen over het geluid van een op de grond klappende koeienlever?

Zelfs na een stroom dierorganen heb ik geen gram minder vlees gegeten. Terwijl dit toch dé plaats had moeten zijn om bloedlust te verminderen. Een goede verklaring voor aanhoudende honger naar vlees ligt in vegetarische horrorervaringen.

De Wageningse studententijd begon namelijk op studentenkamp waar ook dierenrechtstrijder Volkert van der G. had verbleven. Droevendaal, dat was de hippievariant van wonen in het groen voor mensen met groene studies. Een bolwerk van vegetarische levenskunst, waarbij op de toegangsweg de woorden ‘seks, drugs en Droevendaal’ stonden geschreven.

Kortom, een lekker alternatief oord, waar je niet te lang moet blijven wonen om nog iets van het leven te maken.

Het vrije wonen in het groen en de vele feesten waren best door te komen. De Abdij hier heeft nog steeds wat elementen gekopieerd, zoals kippen in de tuin en we zijn nog even alternatief. Maar in culinair opzicht voerde je een hopeloze strijd voor dierengerechten. Dit dankzij het heersende vegetarisme.

In de woning, de barak met zeven medestudenten check je zo tegen de avond altijd wie kookdienst heeft. Eens in de acht dagen ben je zelf de klos en moet je kokkerellen.

Het nadeel van zelf koken is het vele werk. Maar voordeel is dat je controle hebt over de afloop van het gerecht.

Russisch Roulette
Het pijnpunt op Droevendaal lag juist daar wanneer je de controle uit handen moest geven: wanneer de anderen kookten. De kans op lekker eten verliep dan net als bij Russisch roulette:

1. Een gok tussen ondefinieerbaar vegetarisch herkauwvoedsel met mogelijke dood tot gevolg. Dan hadden de herbivoren in de barak kookdienst.
2. Of herkenbare hamburgers, klaargemaakt door enkele rechtschapen provinciale medebewoners en een carnivore fotografiestudent.

Hij gaf het omnivorenkamp een kritische massa. Als er een Partij voor de Bieren had bestaan, was deze fotograaf Kamerlid geworden. Net als de Tsjechen ontbeet hij met de drank. Zijn vleesbehoefte nam ook Boheemse proporties aan.

Bij vegetarische inspiratie van ‘de herbivoren’ brak het culinaire angstzweet uit bij de vleeseters. Er verschenen knolselderijsalades, of schorseneerfestijnen uit het Odin-groentepakket. Dat was een oogst van bestelbare groenten uit de natuurwinkel waar mensen in astrologie geloven en de kracht van tenenlezen.

Spiritueel heet dat nu.

Je kreeg uit dit pakket een salade geserveerd, waarbij je vergeefs in een groen natuurreservaat zoekt naar die zeldzame vogel, en alleen zijn nest vindt met wat gekookt ei.Helemaal de klos was je wanneer net die medebewoonster kookte, die de moreel nóg juistere veganistische levensstijl aanhing. Dan was zelfs dat ei verdwenen, de strohalm waar de omnivoor zich aan vastklampt.

Stelt u zich voor, u komt moe op de bank vallen na uren vakantiewerk achter vuilniswagen, in de vleesfabriek of als stratenmaker. Honger, net als de kindjes in Afrika. Dan zwaait met geknars de ovendeur open. Op de handen van de kok vaart een rokende veganistische notentaart naar buiten, als de Duitse slagkruiser Bismarck strijdend tegen je eetlust. Stevig?

Ja dat wel, gepantserd zelfs.

De normale zwaartekrachtversnelling op aarde is 9,8 meter per seconde. Maar deze drooggestoomde notenquiche’s spotten met de natuurkunde. Zelfs een voorzichtige hap viel als een kanonskogel je maag in. Eén stuk quiche, dat op de grond viel werd later door aboriginals in Australië teruggemeld.

Het meest afstotende was echter de geleiachtige substantie die het notengebeuren bijeen hield, als de oven er op 280 graden al geen bouwmateriaal van maakte.

Op onze barak ontwikkelde zich zo al snel het verschijnsel van voedselvluchteling, wat je nu ‘klimaatvluchteling’ zou noemen. Bij de eerste aanblik van veganistische notentaart renden de vleeseters saamhorig en met gepaste wanhoop richting AH. Er is namelijk een grens aan zelfkastijding. Erst komt das fressen, dan die moral.

Met vleeseters samen op een kluitje bakten we bloederige biefstuk, terwijl huisgenoten met figuurzaag hun cursus moralistisch eten voor gevorderden afmaakten.

Dierengerechten zijn wat mij betreft dus een blijver, al was het maar vanwege de vrijheid om zelf je menu samen te stellen. Je bent wat je eet als omnivoor en juist dat flexibele is iets om te koesteren in plaats van in te perken.

Academische held van de veganistische Volkerts van deze wereld is dierrechtfilosoof Peter Singer. Die heeft vrij fascistische ideeën over hoe je met zwakkere mensen moet omgaan. Hij heft met retoriek de fundamentele scheiding op tussen mens en niet-mens: de rede, die maakt dat wij onszelf KUNNEN onderscheiden van dieren.

Uitzonderingen als mensen met hersenbeschadiging bevestigen die regel: de mens kan voor zichzelf uitspreken wat juist is. Het dier moet zich verlaten op mensen, ‘deskundigen’ om aan andere mensen uit te leggen wat goed is. Je versmalt het spreekrecht over voedsel dus tot zelfverklaarde ‘experts’.

Volgens mij gaat het bij dierenrecht dus niet over dieren, maar over mensen die andere mensen willen inperken. Zo’n dierdictatuur, waarbij dierenliefhebbers als een soort orakels van ‘het dier’ dicteren wat dieren goed zouden vinden/ wat andere mensen niet meer mogen. Zo worden onze prooidieren allegorische predatoren, als masker voor menselijke dictators.

Ja, denk daar maar eens over die moeilijke zin na.

Maar terug van de academie naar de keuken. Met moralisme is het bovenal slecht koken en eten.

Wie ooit sprinkhanen heeft geprobeerd als moreel verantwoorde vleesvervanger weet wat ik bedoel. Na één knisperend stukje ongedefinieerd survival-voedsel snel je naar de pan met hertenbiefstukken. Daar zinkt je mes door een sappige zachtheid. Het water begint met die handeling al in je mond te lopen.

Gulzig laat je je tanden zinken in die zachtheid, die haar vocht loslaat op je tong wanneer je het langzaam kauwend vermaalt: de rozemarijn-wijnsaus en vleessappen mengen zich in je mond met je eigen mondvocht.

Het dier heeft zo de meest nobele eindbestemming gevonden in haar eigen én het menselijk bestaan: jouw lichaam opbouwen en dat van je tafelgenoten die ook zichtbaar genieten en vieren dat zij deze dag mogen leven. Echt lekker eten doe je dus zonder surrogaatgeweten. Geen maaltijd is compleet zonder Vitamine Dierenleed (D). Als veteraan in de strijd voor dierengerechten kan ik dat niet genoeg benadrukken.

• Waardeer mijn proza met een bijdrage klein of groot

Donatie bedrag:

€

Doneren