Miljardair Wijnand Pon, enig aandeelhouder van Pon Holdings (importeur Volkswagen, eigenaar fietsenfabrieken Gazelle en tot 2022 Accell) is de financiële kracht achter Commonland in Amsterdam. Een niet gekozen organisatie (ngo) die de nieuwe ‘markt’ goed inschat die ontstaat door wettelijk verplicht CO2- aflatenhandel goed inschat.

Die markt ontstaat kunstmatig door wetgeving die lobbyisten/politici in het Europees Parlement en de Tweede Kamer voor hen bewerkstelligen. Denk daarbij aan Esther de Lange (CDA, EPP) en Henri Bontenbal (CDA).

De Klimaatwet en Frans Timmermans zijn CO2-stoelendans genereren CO2-kredieten, die bedrijven als afkoopsom moeten betalen per CO2-ton. Die kredieten kunnen ngo’s als ‘goed doel’ aanwenden voor landschapsherstel, samen met de Rabo Carbon Bank. Zo wordt het veenweidegebied een CO2-spons en nieuwe kredietspons om ‘De Planeet’/Mr Global te redden.

Wij.land herstelt het weiland
Bij Commonland is dat niet beslist voor ‘oernatuur’ die boeren verjaagt, zoals de Rewilding-lobby met zelfde middelen en wetgeving nastreeft. Maar boernatuur: Met regeneratieve landbouw de veenbodem als CO2- en geldspons gebruiken. Terwijl de boer blijven mag, als leverancier van zogenaamde ‘ecosystem services’.

Als op het Groene Hart en de Waterlinie gerichte spinoff ontstond de organisatie Wij.Land. Die doet met de Rabobank nu proeven om carbon credits in te zetten als landschapsfinanciering,  de welbekende Rabo Carbon Bank. Dit doet Pon samen met John Loudon en de ComON Foundation, die Pon initieerde. Dat is de hoofdfinancier van Commonland met 5 miljoen euro, naast de Ikea Foundation.

Bij Wij.land is Maas Jan Heineman directeur, directeur van het Nederlands Kanker Instituut (NKI) in het Antoni van Leeuwenhoek-Ziekenhuis. Heineman is tevens voorzitter het bestuur van Wij.Land. Daarin vinden we verder de jurist Hens de Koning-Ghijsen, de Global IP Manager van Heineken, en verder talent in academia en de groene en agrarische hoek.

Loudon is nazaat van naamgenoot John Loudon, oud president-directeur van Shell en de plv-voorzitter van het Wereld Natuur Fonds toen Prins Bernhard zich vanwege de Lockheedaffaire moest terugtrekken, begin jaren ’70. Papa Loudon was ook de eerste adviseur van David Rockefeller zijn Manhattan Chase Bank, een positie die na de fusie met JP Morgan nu wordt vervuld door Tony Blair.

In die kringen dus…

Pon is een typische UBO, uit het netwerk van miljardairs waartoe ook de Fentener van Vlissingen-familie behoort, Goldschmeding enzovoort, het Gieskis-Strijbis-Fonds, de Adessium Foundation van Rogier van Vliet. De ‘we rule this country’-mensen, allen actief in de CO2- en vergroeningsbusiness in hun filantropische tijd. In minder dan tien jaar tijd zit ook Commonland over de hele wereld in projecten voor (boeren)landschapsherstel, van India en Australië tot het Nederlandse veenweidegebied…

Koepon
Pon boerde goed vanuit Feerwerd in Gronings Friesland vanaf 1973 omdat hij niet in de autohandel van zijn ouders verder wilde. Als enig aandeelhouder van Pon Holding had hij wel veel centjes te makken voor zijn eigen liefhebberij: Het boerenbedrijf. Hij zou daar beginnen als aardappelboer maar later onder de holding Koepon de wereld veroveren met stierensperma, veehouderij.

Een succesvolle ngo uit de grond stampen die zich richt op het veenweidegebied van het Groene Hart is dan ook een koud kunstje.

Commonland groeit stormachtig, zo meldt het jaarverslag 2021 (2022 is er nog niet) en dus hadden ze een ‘Head of Carbon’ nodig, bij een budget afkomstig van zijn Comon Foundation en de Ikea Foundation van zeven miljoen euro. Inclusief een jaardonatie van die vermaledijde Postcode Loterij, van een slordige 9 ton. Die gaven recent nog 12 miljoen euro ‘droomfonds’-gelden voor mondiale ‘landschapsrestoratie’-projecten met Commonland als penvoerder.

Toevallig noemt de Verenigde Naties dit decade ook het ‘decade on ecosystem restoration’, als onderdeel van de 2030 Agenda haar ‘decade of action.’ En je vraagt je vervolgens af wie wat van wie heeft. Heeft de VN-bureaucratie (UNEP) dat bedacht, en doet Pon het vervolgens. Of heeft Pon het met Loudon bedacht, en doet de VN het vervolgens. Op dat level zitten we hier, met vrienden van het Koningshuis, en een Commonland met zo’n imposant netwerk in de internationale ngo-wereld en academische wereld, dat je afvraagt: hoe kregen ze dat in slechts 10 jaar voor elkaar….

De mensen achter Commonland voelen de tijd goed aan, zien welke kansen er vanuit overheidsbeleid ontstaan, en je hebt meteen én de subsidies, de ministeries, academische instituties en het bedrijfsleven mee: Natuurinclusieve landbouw.

Kapitaalstroom CO2-compensatie, nieuwe vorm groene subsidie
Als directeur/Sie Ie Oo werd oud-directeur van IUCN Willem Ferwerda aangetrokken, en nu blijft Commonland maar jaarlijks groeien, daar op het oude NDSM-terrein in Amsterdam Noord. Afgelopen jaar trokken ze een ‘head of carbon’ aan. Dat is iemand die de door Esther de Lange (CDA,EPP) en Henri Bontenbal (CDA) zo vurig gewenste CO2-emissiemarkt van de Europese Commissie verkent.

Zodat je met de groene aflaten die bedrijven moeten kopen om hun CO2-zonden af te kopen (55% meer afkopen voor 2030 in de CO2-stoelendans van Frans Timmermans)  kredieten genereert. Voor wat ze ‘regeneratieve landbouw’ noemen, landbouw die bodem en natuur herstelt. Zoals Commonland het bij een workshop ‘Carbon Market for Landscape Restoration’ afgelopen najaar omschrijft:

In these uncertain and tumultuous times, the carbon market has become quite popular due to its economic efficiency, potential to mitigate the effects of climate change, and the benefits it can provide for farmers and local communities.

But how has something that is practically invisible to the naked eye become part of the market economy? How does this carbon market work and why is it so important for companies?

During this Community of Practice, we will demystify the carbon market. You will have the chance to hear from Hicham Daoudi, Head of Carbon at Commonland, to discuss the role companies have in reducing C02 emissions and participating in the carbon market. He will provide practical examples of carbon projects Commonland is currently involved in, and explain how carbon credits work, how they are sold, and how they are ultimately bought by organisations.

Jan Maarten Dros, from Wij.land will provide additional insights about Wij.land’s new carbon pilot with Rabobank. Jan Maarten Dros is an expert in sustainable supply chains, payments for ecosystem services and is responsible at Wij. land for creating sustainable economic agricultural business models.

In plaats van of naast overheidssubsidies, genereer je dus een CO2-subsidie voor natuurlijker boeren.

CO2 opslaan in Veenweides
Dan stel je bijvoorbeeld dat je door het vochtiger maken van veengrond CO2 helpt opslaan, of dat dit tenminste niet verder oxideert, x ton per hectare tegen verdere bodeminklinking. En daar tegenover zet de Rabo Carbon Bank dan een x-bedrag, een ‘green bond’ die boeren ontvangen voor de inkomstenderving. Prijzen per ton CO2 op de door Esther de Lange (CDA, EPP) en Henri Bontenbal (CDA-Kamerlid, adviseur ‘duurzaamheid’) zo gewenste ETS-carbonmarket kunnen volgens PWC in 2030 al oplopen naar dik 120 euro per hectare, zo baseren zij zich op prognoses van het PBL.

Zo genereert CO2-compensatie in potentie een kapitaalstroom van miljarden euro’s, waar ngo’s met ‘goed doel’-status voor klaarstaan om die te innen. Met de belofte dat zij tegen dat bedrag die CO2 ergens opslaan of compensaren. Zoals in een veenweidegebied. De Milieufederaties richtten al hun eigen CO2-banken op met dat zelfde oogmerk.

Bij Commonland en Wij.Land mis je dat ideologische en anti-humane dat je bij fanatieke klimaat- en dierenclubs tegemoet waait uit de stal van PvdD en Groen (s)Links. Of nou ja, je mist het juist niet en denkt: Ja, leuk, dat je boeren stimuleert die niet een grootschalig agro-industrieel willen zijn met dode mestinjectiezones van raaigras-industrieterrein. Maar dat je boeren stimuleert die echt groene dragers van het traditionele landschap willen zijn, en tegelijk voedselproducenten die zo boerenvoer maken voor de stedelingen rond het Groene Hart.

Je moet je best doen er iets onaardigs in te zien.

Je kunt als boeren ‘boeh’ blijven roepen, maar wat wil je dan: Groot groter, grootst, snel, sneller snelst? Al dat #’trots op de boer’-sentiment kan wel eens ál te romantisch lijken. Er zijn genoeg boeren die de natuur geen hol interesseert, en die met liefde de laatste traditionele landschapselementen opruimen, weg-egaliseren en rooien.

Je kunt beter deel uitmaken van een club die streeft naar een 100%-doel, dan een club die op de rem trapt, met als missie dat tot 10 of minder poogt terug te brengen. Dat 100%-doel is de Blue Line Society van Pon:

So, let’s invite each other to strive for citizens, including their producers and policy makers to bring our planet and its habitants back in balance.

Je zou na dit stukje haast denken dat ik er een baantje bij ambieer. Wel, misschien is dat wel zo. Mijn hart heeft altijd bij natuurbescherming gelegen, media interesseren mij niet als ‘doel’, enkel als middel en manier om de wereld te zien. Het beroep ‘journalist’ was altijd een prachtig alibi om overal toegang te krijgen, een excuus ergens te zijn waar je nuchter gezien niets te zoeken had.

Wijnand Pon zou als bewoner van Gronings Friesland er goed aan doen mijn Meisterwerk aan te schaffen, Liever dood dan Slaaf, een Pelgrimstocht door de Friese Natuur op zoek naar Vrijheid. Die ode aan het Friese oerland, de symbiose van natuur en cultivering spreekt ‘m vast aan.