Het Noordzeeoverleg onder aanvoering van de ‘onafhankelijke’ VVD-politica Sybilla Dekker lanceerde een nieuw rapport met de pretentieuze titel ‘DE’ Staat van de Noordzee. Ze beweren bijvoorbeeld dat 53% van de Zuidelijke Noordzee-bodem ‘aangetast’ zou zijn door visserij.

Maar wie naar de referentie kijkt- OSPAR Quality Status Report (QSR)- ziet dat hiermee ‘aanwezigheid‘ van visserij wordt bedoeld gebaseerd op VMS-data. Dat is het volgsysteem dat iedere kotter aan boord moet hebben.

‘Aanwezigheid’ van vissers is dus het zelfde als ‘aantasting’ bij de internationale OSPAR-commissie waarvan Rijkswaterstaat (Lisette Enserink) de co-coördinator is. OSPAR is geen wetenschappelijk orgaan, maar een politieke commissie die met academisch gewicht de 2030 Agenda verkoopt.

Wat is OSPAR? Academische baantjesjagers
Hun rapport De Staat van de Noordzee presenteert geen enkel nieuw eigen onderzoek gebaseerd op nieuwe data. Ze verwijzen naar door een Quality Status Report 2023 van de OSPAR. Dat is een duur woord voor bij elkaar geraapte rapporten de politiek van pas komen. Ospar is de Oslo Paris Convention (verdrag uit jaren ’70), een politieke club gevestigd in Londen die lobbiet voor Marine Protected Areas (MPA’s) als panacee voor mariene natuurbescherming.

Het doel van Ospar is het maken van een internationale kongsi van ongekozen technocraten, die met beroep op ‘de’ wetenschap de nationale belangen uitholt van landen voor de politiek van een internationaal kartel en haar multinationals. ‘Internationale Samenwerking’ heet dat.

Ze maakten Lisette Enserink van Rijkswaterstaat co-coördinator van een club met “Meer dan 400 wetenschappers”, die pretendeert een objectief beeld te geven van ‘de Noordzee’. Een soort zoutwater variant op klimaatpanel IPCC, dat voorgenomen beleid academisch gewicht moet geven.

De OSPAR maakt een zogeheten ‘aggregaat’ (gemiddelde van optelsom verschillende grootheden) om een ‘gezondheid’ van de Noordzee te claimen. Alsof de natuur een menselijk lichaam zou zijn waar ze een thermometer in kunnen prikken. Ze, tellen appels bij peren en menen dan iets te kunnen zeggen over de gezondheid en het al even subsjectieve begrip ‘kwaliteit’ van de fruitindustrie.

Dat is de zogenaamde ‘Goede Milieu Toestand.’ (good environmental status ges)

Dat is puntje drie van de vier meest gebruikte truuks van pseudowetenschap, voor de cursisten uit de Cursus Bullshitdetectie.

Alsof de zeekoet in Schotland, de zeehond in de Noordzee en de platvis in Frankrijk iets met elkaar te maken hebben.

De kwantiteit van baantjes moet zo politiek gewicht geven aan het halen van een niet meetbaar doel: Een ‘Gezonde’ Noordzee, alsof die bak zout water een soort lichaam zou zijn. Lisette Enserink beschrijft haar missie in dienst van Rijkswaterstaat, als streven naar een ‘schone, gezonde en diverse’ Noordzee.

Ze streven dus naar belangenverstrengeld kletspraat dat ontoetsbaar is. Omdat je nooit kunt meten of een zee ‘gezond’ is, levert OSPAR nog tot na 2030 werkgelegenheid voor Enserink cs. Zie zelf wat hun doel hier is: Slap gelul, een ‘diverse gezonde’ zee…

Valse exactheid
We zien in De Staat van de Noordzee het klassieke meten met twee (kli)maten. Ten opzichte van de visserij hanteren ze het voorzorgprincipe: Die zijn al schuldig door verdenking. Ze verwijzen op bladzijde 9 naar Ospar om te beweren dat ’53 procent van de Zuidelijke Noordzee is AANGETAST’ door bodemberoerende visserij. Echter, kijk je naar de link van Ospar over dit onderwerp voor die 53 procent

The assessment of indicator BH3a (red colourway, Figure S.5) evaluated the benthic habitat disturbance in the North-East Atlantic associated with bottom-contact fishing over two time frames (QSR:2009 to 2020; MSFD:2016 to 2020). Seafloor disturbance caused by fishing occurred in all broad habitat types, affecting 48% of the assessed area in 2016-2020, and 53% in 2009-2020.

En verderop nog deze bewering op basis van VMS-data van aanwezigheid van visserij over de zuidelijke Noordzee:

Another major impact, on sublittoral and more offshore habitats, is the widespread disturbance by bottom trawling that covers 93% of the Southern North Sea (BH3a). The greatest proportion of the area (53%) is classified as having moderate disturbance from trawling, while 23% of the area is estimated to be highly disturbed.

Die 53% blijkt dus niet op metingen aan de zeebodem gebaseerd te zijn, en vergelijking met onbevist controlegebied. Het getal 53% is enkel gebaseerd op VMS-data. Dus aanwezigheid van visserij in een gebied in een jaar heet het zelfde als ‘bodemschade’. Iets positiefs, rijke visgronden waar vissers graag en vaak komen, wordt hier uitgelegd als ‘verstoring’ van een mystieke gezondheid van de Noordzee.

Terwijl de enige proef die op wetenschappelijke wijze is gedaan- vergelijking met controlegebied- volgens De Staat van De Noordzee juist aantoont (blz 10):

Ook binnen windparken op de Noordzee mag tot op heden niet gevist worden met bodemberoerende vistuigen. In het Prinses Amalia Windpark is onderzocht of dit heeft geleid tot veranderingen in de bodemfauna binnen het windpark. Een decennium na de bouw is vooralsnog geen effect van de bouw van het windpark en de daarmee gepaarde sluiting van het gebied voor bodemberoerende visserij aangetoond

Er is geen effect, maar de visserij moet in staat van beschuldiging blijven als bodemberoerder. Want anders heeft Mark Harbers met zijn Rotterdams Havenbedrijf straks geen ecologisch wisselgeld meer ter ‘compensatie’. Dus schrijven ze vervolgens:

Het Prinses Amalia park ligt echter wel in een dynamisch gebied en hoge dynamiek kan invloed hebben op (herstel van) benthos.

Visserij moet de schurft op huid van Neptunus blijven
Plots draaien ze dan de redenering om. De vissers vissen uitsluitend in de ondiepere dynamische delen, en daar is hun effect verwaarloosbaar. Maar ze moeten in staat van beschuldiging blijven. Terwijl hier op deugdelijke wijze onderzoek werd gedaan, met een controlegebied. Maar uit echt onderzoek komt niet de gewenste uitkomst: dat de visserij het heeft gedaan.

Dus verwijst de ‘onafhankelijke’ Sybilla Dekker met haar staat van de Noordzee naar beweringen van OSPAR, gebaseerd op VMS-data. Daardoor is ‘aanwezigheid’ van vissers het zelfde als ‘schade’. Zo maken ze van iets positiefs, productieve visgronden dus iets naars, een milieurisico dat een mysterieuze ‘gezondheid’ van de Noordzee zou aantasten, als schurft op de huid van Neptunus. (De zeebodem)

Bij de reeds bewezen schade die windindustrie op zee veroorzaakt (walvissen, elektrische velden, laag frequent lawaai)geldt dat voorzorgprincipe juist niet. Hier geldt die onzekerheid als motor voor ‘meer onderzoek’, en hier spreekt men van ‘effecten.’ Terwijl de windparken bijvoorbeeld de voedselrijkdom van de zee kunnen aantasten.

De onzekerheid wordt bij de windmolenindustrie jusit weer niet aangegrepen om deze uit voorzorg te verbieden. Want het ‘Noordzeeoverleg’ is uitsluitend in het leven geroepen om de Noordzee tot industrieterrein te maken.

Maar de onzekerheid wordt aangegrepen om onderzoeksbaantjes te genereren voor TNO, Wageningen UR, NIOZ en alle PAWOZ-clubs (onderzoeksprogramma Wind op Zee) die ook voor OSPAR weer wetenschap op bestelling afleverden. Voor de vriendjes van Lisette Enserink van Rijkswaterstaat en Patrick Roose. We weten nog te weinig, er is ‘meer onderzoek’ nodig.

Zijn uiteindelijk alle klimaatmiljarden opgemaakt rond 2030, dan blijkt plots ‘windenergie is schadelijk we moeten stoppen’. Maar dan heeft het klimaatkartel wel alvast haar subsidies gecasht, en daar ging het om.

• Morgen breng ik de baantjescaroussel van het Noordzee-klimaatkartel in beeld, die belang hebben bij het zwartepieten van onze vissers. We hoorden dat Minister Mark Harbers (VVD) de nieuwe directeur wordt van het Rotterdams Havenbedrijf, dat ‘klimaatneutraal’ wil zijn. Mark Harbers is nu de politieke baas van Lisette Enserink haar Rijkswaterstaat
• Steun Interessante Tijden en help mij dit uitzoekwerk mogelijk maken

Donatie bedrag:

€

Doneren