Op de Oude Grond van ingepolderd eiland Wieringen, de hoge delen van stuwwallen uit de voorlaatste IJstijd, vind je nog zogenaamde ‘holle wegen’, hagen van sleedoorn en door de zeewind kromgetrokken essen die als een tunnel over de weg hangen.
Een boer ploegde met zijn trekker de grond open, en zo volgt achter zijn landschuit een zelfde meeuwentrein die je ook achter garnalenscheepjes op de Waddenzee aan ziet jagen.
Zie ook hieronder deze Traditionele Wieringer boerderij, nu als woonhuis in gebruik. En vergelijk dat dan qua warmte en uitstraling met wat de cultuurbarbaren van Dozy Vastgoed bij Den Oever uit de grond gaan stampen… eigenlijk is alles dat modern is toch spuuglelijk, vergeleken met vroeger…
Nu willen mensen in die boerderij zelfs al privé in wonen, terwijl je in zo’n glas met stalen doos van Dozy Vastgoed niet dood wilt liggen. En daar moeten dan toeristen in een hotelbed komen slapen, met uitzicht op kaal asfalt en het Connexxion-busstation? Dan woon je toch liever HIER:
…terwijl je hier het liefste meteen vandaan vlucht. Zoveel lelijkheid met de warmte van een Duits concentratiekamp:
…dan ga je toch liever naar het Oude Wieringen van Westerklief, of zoals hier in Stroe:
…bij Stroe vind je ook die Holle Wegen:
Mensen die hun omgeving inrichten, vanuit het idee dat ze hier zouden wonen en blijven. Dat geeft een heel ander uiterlijk dan wanneer je op korte termijn gewin gericht wat ‘efficiente’ bouwwerken uit de grond stampt. Die zijn altijd zonder uitzondering altijd spuuglelijk, geven een Unheimisch gevoel zoals dat in het Duits heet.
Niet je ‘heim’, thuis, hiem in het Fries.